Δεν θα μακρηγορήσω σήμερα διότι τα πράγματα είναι απλά, όσο είναι και κρίσιμα. Το κλειδί των επόμενων εξελίξεων το κρατούν πλέον ο Φώτης Κουβέλης και οι εν ενεργεία βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Σε αυτούς, ίσως και σε 1-2 πιο λογικούς βουλευτές του Πάνου Καμμένου, απευθύνεται ουσιαστικά (πέραν των ανεξάρτητων βουλευτών, που έτσι κι αλλιώς δε φτάνουν, ακόμη κι αν ψήφιζαν όλοι υπέρ του κ. Δήμα) η «συναινετική» πρόταση Σαμαρά.

Τόσο ο ίδιος ο κ. Κουβέλης όσο και οι βουλευτές του έχουν πλέον δύο δρόμους. Είτε θα πουν το «ναι» και θα αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, καταμεσής της πιο κρίσιμης διαπραγμάτευσης, είτε θα συνεργαστούν προεκλογικά και μετεκλογικά με το ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας πίστευε έστω και λίγο στην ατάκα που έριξε πρόσφατα στην Κρήτη ότι «εμείς θα κρατάμε τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλι», ή αν το ξεστόμισε επηρεασμένος από αντίστοιχες πιασάρικες ατάκες του Ανδρέα Παπανδρέου - και το ηρωικό παρελθόν της νήσου.

Εάν το πιστεύει πάντως, έστω και λίγο, αλλά και όσοι οπαδοί του το πιστεύουν, μάλλον θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους όσα συμβαίνουν στη Ρωσία, μία από τις μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις του πλανήτη.

Το ρούβλι έχει κατρακυλήσει, οι τιμές του πετρελαίου έχουν γονατίσει και τα προβλήματα της τοπικής οικονομίας έχουν καταστεί ορατά διά γυμνού οφθαλμού, μετά και τις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει μονομερείς κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο, αλλά αυτό δεν είναι μονομερής κίνηση, είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει σκληρή διαπραγμάτευση, θα αυξήσει τους βασικούς μισθούς, θα φτιάξει δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, θα σταματήσει τη λιτότητα και θα φέρει με άλλον τρόπο την ανάπτυξη.

Όλα αυτά ακούγονται καθημερινά και επί της ουσίας θεωρούν περίπου δεδομένο ότι η άλλη πλευρά (οι δανειστές μας) θα υποχωρήσει μπροστά στα ατράνταχτα(;) επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ και τη «νωπή» ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Εδώ και πέντε χρόνια, ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται σκληρά. Διότι με ευθύνη των πολιτικών της ηγεσιών, η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, υπερδανεισμένη, με οικονομία μη ανταγωνιστική, επικεντρωμένη στις κρατικές δαπάνες και στην κατανάλωση. 

Παρά τις τεράστιες αδυναμίες των κυβερνήσεων που ακολούθησαν, μέσα στο 2014 άρχισαν να φαίνονται οι καρποί αυτών των αναγκαστικών «θυσιών», που, ας μη γελιόμαστε, έθιξαν πολύ περισσότερο τη μεσαία τάξη και τους οικονομικά αδύναμους.

Οι τρύπες του προϋπολογισμού έκλεισαν, η ανταγωνιστικότητα άρχισε να αυξάνεται, το εξωτερικό ισοζύγιο ισορρόπησε, ακόμη και η κατανάλωση άρχισε δειλά-δειλά να αυξάνεται.

Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα μέλλον που κινδυνεύει να μοιάζει δυσάρεστα με την ελληνική δεκαετία του 1960. Η πόλωση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κινείται σε υψηλότατα επίπεδα, την ώρα που θα έπρεπε να μιλάμε για «συναίνεση» και για «εθνικό σχέδιο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, φοβούμενος ότι ίσως και να συγκεντρωθούν τελικά οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου, έσπευσε να μιλήσει για «αποστασίες», επιχειρώντας να αφαιρέσει από οποιονδήποτε βουλευτή άλλου κόμματος την ψήφο υπέρ της εκλογής αυτού, πριν ακόμη ανακοινωθούν οι υποψήφιοι.