Οι πρόσφατες εκλογές το έδειξαν καθαρά. Μεγάλος αντίπαλος της κυβέρνησης δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απέτυχε να αυξήσει την εκλογική του επιρροή μετά από δύο χρόνια σκληρότατων μέτρων. Είναι ο κακός της εαυτός, που κάνει τους πολίτες να ψάχνουν απεγνωσμένα άλλες λύσεις.

Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ είναι δέσμια όχι μόνο των πολιτικών που καλείται να υπηρετήσει στο πλαίσιο των μνημονίων, αλλά και των γνωστών κομματικών αγκυλώσεων, της νοοτροπίας και των συμπεριφορών που επικρατούν στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες και οι οποίες συχνά επιτείνονται στο πλαίσιο της μεταξύ τους σύμπραξης.

Αφήνοντας κατά μέρος τις κομματικές κορόνες, η εικόνα που προκύπτει από τις χθεσινές κάλπες είναι σαφής: 

Ακόμη κι αν επρόκειτο για εθνικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ελάμβανε 130 έδρες (με ποσοστό αντίστοιχο αυτού που είχε το 2012) και ως εκ τούτου θα έπρεπε να συγκυβερνήσει είτε με το ΠΑΣΟΚ (που θα ελάμβανε 24), είτε με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ (που θα ελάμβανε 20 έδρες), είτε με τη… Νέα Δημοκρατία (που θα είχε 69 έδρες).

Δεδομένου ότι κανένα από τα παραπάνω κόμματα δεν έχει την ίδια ατζέντα με αυτήν που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα μνημόνια και τη γενικότερη πολιτική τοποθέτηση, είτε θα έπρεπε να βρεθεί «κοινά αποδεκτή λύση», είτε να ξαναγίνουν εκλογές!

Είναι λυπηρό ότι για μία ακόμη φορά οι ευρωεκλογές διεξάγονται στη χώρα μας με όρους εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές στα πανευρωπαϊκά προβλήματα που, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι και δικά μας προβλήματα.

Το γεγονός ότι πλέον οι σημαντικότερες αποφάσεις είναι αδύνατον να ληφθούν από τα εθνικά όργανα, χωρίς τη συγκατάθεση της ευρωπαϊκής εξουσίας, θα έπρεπε να μας έχει ανοίξει τα μάτια.

Κι όμως, συνεχίζουμε να ομφαλοσκοπούμε, να αγνοούμε την ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση των προβλημάτων, που εν τέλει διαμορφώνουν το πλαίσιο της πολιτικής και για την ελληνική πραγματικότητα.

Τεράστιος θόρυβος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες σε σχέση με το παρασκήνιο των Καννών, αλλά και το μυστικό σχέδιο «Ζ» για Grexit που αποκάλυψαν σε διαδοχικά τους δημοσιεύματα οι Financial Times.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, καθένας από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές αυτών των -ιστορικής αναμφίβολα σημασίας- επεισοδίων δίνει και τη δική του εκδοχή, ενώ ακόμη πιο διχαστικές είναι οι ερμηνείες των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα.

Φοβάμαι ωστόσο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η κριτική που ασκείται στηρίζεται στη λογική της εκ των υστέρων προφητείας.

Η συμφωνία μεταξύ της Πειραιώς και της MIG αποτελεί ίσως την πιο ταιριαστή συνέχεια στη διαδικασία ενίσχυσης των ελληνικών τραπεζών, με ιδιωτικά κεφάλαια. Σηματοδοτεί με τον καλύτερο τρόπο την έναρξη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ώστε να γίνει η απόλυτα επιβεβλημένη προσαρμογή στις νέες συνθήκες, όπως άλλωστε καταγράφεται και στο σχετικό θέμα του Euro2day.gr. 

Ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης (με ορόσημο την υπογραφή του πρώτου μνημονίου), ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα επίπεδα κατανάλωσης δεν έχουν πια καμία σχέση με την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Πάρα πολλές μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες, επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, ή βρίσκονται στα πρόθυρα. Οι τιμές έχουν συμπιεστεί, η χρηματοδότηση παραμένει εξαιρετικά δυσχερής και οι εξαγωγές έχουν φρακάρει.