Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μας τρομάζει, είναι το πόσο χαμηλά έχουμε οι ίδιοι κατεβάσει τον πήχη σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των πολιτικών, ιδίως όταν πρόκειται για προεκλογική περίοδο.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι η μεγαλειώδης «κωλοτούμπα» που έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος σχετικά με τις μετεκλογικές εξελίξεις στην περίπτωση που δεν τα πάει καλά η Ελιά. Αιτία η αντίδραση συναδέλφων δημοσιογράφων, αλλά και πολιτών, κατά την άποψη των οποίων «ε, δεν τρέχει και τίποτε».

Προεκλογική περίοδος σημαίνει πως οι πολιτικοί λένε «ό,τι θέλουν», άμα δεν τους βολεύει τα γυρίζουν, και στο κάτω-κάτω πού βρίσκεται το παράξενο; Πολιτικοί είναι, παράξενο θα ήταν αν… δεν άλλαζαν θέσεις σαν τα πουκάμισα, λέμε μεταξύ μας, σα να ήταν ανέκδοτο!

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η αναγωγή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών σε ουσιώδες «πρόκριμα» της κυβερνητικής σταθερότητας. 

Αυτό συμβαίνει παραδοσιακά στη χώρα μας, η κοινή γνώμη της οποίας ουδέποτε αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία ως ένα μέσο διαμόρφωσης ισορροπιών στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και προώθησης των ευρωπαϊκών θεμάτων.

Ο νεωτερισμός των ημερών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτήν τη φορά, πέραν της αντιπολίτευσης, ομιλεί περί ενδεχόμενης διατάραξης της κυβερνητικής σταθερότητας και μέρος της συμπολίτευσης: ο πιο μεγάλος χαμένος των γκάλοπ, το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ιστορικής σημασίας για τον ελληνικό τραπεζικό τομέα, με εξαιρετικά σημαντικές προεκτάσεις για την εγχώρια οικονομία.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι βρέθηκαν πρόθυμοι χρηματοδότες, που κατέθεσαν και εξακολουθούν (στην περίπτωση της Εθνικής) να βάζουν στο τραπέζι δισεκατομμύρια ευρώ για την κεφαλαιακή ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών.

Ιδιαίτερη «συμβολική» αλλά και πρακτική σημασία έχει και το ότι λίγους μήνες μετά τη «διάσωσή» της με κρατικά κεφάλαια, η Eurobank είναι ήδη μια τράπεζα που ανήκει κατά πλειοψηφία στον ιδιωτικό τομέα, κι εξαρτάται πλέον από το ΤΧΣ, μόνο για τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων στρατηγικής σημασίας!

Σε μια χώρα που διψά για επενδύσεις, η κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αφ υψηλού τον βασικότερο ίσως αναπτυξιακό «μοχλό» που έχει στη διάθεση της: Το Χρηματιστήριο, που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης εγχώριων κεφαλαίων αλλά και αιτία επαναπατρισμού ενός μέρους των δεκάδων δισεκατομμυρίων που εξακολουθούν να βρίσκονται στο εξωτερικό.

Κορυφαίο παράδειγμα της ελαφρότητας και της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν τη χρηματιστηριακή αγορά οι κυβερνώντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρμόδιοι του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν οι τραγελαφικές αλλαγές που έχουν γίνει- και συνεχίζουν να γίνονται- στις διατάξεις για το φόρο υπεραξίας κινητών αξιών.

Εκείνοι που ασκούν κριτική σε όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, κατηγορώντας τους Ευρωπαίους για ανθελληνισμό, μάλλον λησμονούν ότι δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικό, όπου κυριαρχεί το δίκαιο και η αλληλεγγύη.

Αν το θυμηθούν αυτό ίσως εκτιμήσουν πώς είναι ευχής έργον για την Ελλάδα ότι στην Ευρώπη (και γενικότερα στη Δύση) άνθησαν οι αξίες του Διαφωτισμού, της αστικής δημοκρατίας, της ισότητας, της πολιτικής ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας, με τρόπο που δεν συναντάμε ακόμη στον υπόλοιπο κόσμο.