Είναι γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των πολιτών αισθάνεται ένα είδος απέχθειας για τους «επαγγελματίες» της πολιτικής. Δύσκολο να πούμε ότι έχει άδικο. Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών το ζήσαμε και το ζούμε στο πετσί μας. 

Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτής της απέχθειας μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση.

-Η Χρυσή Αυγή, ένα κόμμα ακραίο και περιθωριακό, έφτασε να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις, διατηρώντας μεγάλο μέρος της ισχύος του, ακόμη και μετά τις διώξεις που ασκήθηκαν σχεδόν σε όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Κι αν ρωτήσετε πολλούς από τους «συμπαθούντες» γιατί, θα σας πουν ορθά-κοφτά «γιατί αυτούς φοβούνται οι πολιτικοί». Τόσο απλά.

Εδώ και δεκαετίες έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να βλέπουμε οργασμό «έργων» στους δρόμους δήμων και κοινοτήτων πριν από τις δημοτικές εκλογές, αλλά και πλούσιες υποσχέσεις για «παροχές» από το κράτος, πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Κάπως έτσι, δεδομένης της πολιτικής σημασίας των ευρωεκλογών (σε ό,τι αφορά τo εύρος αποτύπωσης του αντιευρωπαϊκού συναισθήματος, αλλά και το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της εγχώριας διακυβέρνησης), ζήσαμε το τελευταίο διάστημα μια προσπάθεια πρόωρης ίσως «ανάστασης» των κοινωνικών προσδοκιών για έξοδο από την κρίση.

Τώρα που η κυβέρνηση πήρε τα εύσημα και από την Α. Μέρκελ, γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο, έστω και προεκλογικά, ίσως θα πρέπει να πάρει και μια ανάσα για να κοιτάξει πίσω της.

Το έργο της, θα πρέπει να το ομολογήσουμε, δεν είναι ευκαταφρόνητο, ιδίως για τα ελληνικά δεδομένα. Οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας μεταμορφώθηκαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια.

Πρόκειται, όμως, για μια βίαιη προσαρμογή, που έγινε εις βάρος όχι μόνον την κοινωνίας, αλλά και της οικονομικής δραστηριότητας, με το… τσεκούρι.

Αυτός είναι και ο λόγος που το «έργο» της δείχνει τόσο απωθητικό, όχι μόνο στους ανέργους, ή στους συνταξιούχους (τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης) αλλά ακόμη και στους οικονομικά ενεργούς πολίτες, που διαπιστώνουν με έκπληξη όχι μόνο το μέγεθος της φοροεισπρακτικής επίθεσης, αλλά και τις προχειρότητες, τις ασάφειες, τις «γκάφες» ολκής σε ένα σωρό νομοθετήματα, που υποτίθεται ότι θα αποτελέσουν τη βάση της νέας «αναπτυξιακής» Ελλάδας.

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι συνεπείς φορολογούμενοι (παλαιότερα σχεδόν άπαντες οι μισθωτοί και συνταξιούχοι) πληρώνουν τα σπασμένα των φοροφυγάδων. Πρόκειται για γεγονός που συνιστά από μόνο του μεγάλη κοινωνική αδικία, διότι συνεπάγεται ότι πρόσωπα που κατά κανόνα είναι μεσαίου ή σχετικά χαμηλού εισοδήματος επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος του βάρους για τη λειτουργία του κράτους, από την οποία ωφελούνται όλοι.

Θα περίμενε κάποιος ότι μέσα στη μεγάλη κρίση που έχει ξεσπάσει αυτή η αδικία θα διορθωνόταν. Φοβάμαι όμως ότι έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο!

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πέτυχε το τελευταίο διάστημα σημαντικές «νίκες». Υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ανάκτηση πρόσβασης στις ξένες αγορές για τις τράπεζες κι ελπίδες ότι πολύ σύντομα θα ακολουθήσει ο κρατικός τομέας.

Η χώρα δείχνει να βαδίζει προς τη σταθεροποίηση, μετά από απανωτές «βουτιές» στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν, ενώ στην αγορά αρχίζει να επικρατεί συγκρατημένη έστω αισιοδοξία.

Όμως, σε μεγάλο βαθμό, τα «επιτεύγματα» στηρίχθηκαν στις θυσίες των πολιτών. Ήταν αποτέλεσμα μιας υφεσιακής διαδικασίας.