Τα όσα είπε πρόσφατα κατά την απολογία του ο πρώην «λοχαγός» και μετέπειτα «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Τσουκάτος απλώς επιβεβαιώνουν όσα λίγο-πολύ υποψιάζονταν οι περισσότεροι, εδώ και αρκετά χρόνια.

Η χρηματοδότηση των κομμάτων, παρότι επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή εμάς τους πολίτες, ακριβώς για να μην είναι εκείνα ευάλωτα σε οικονομικές θωπείες, όπως αυτές της Siemens, στην πράξη ενισχύεται ανορθόδοξα, με πολύ μεγάλα ποσά, για λόγους δήθεν «δημοσίων σχέσεων».

Με έναν πραγματικό πακτωλό δισεκατομμυρίων, υποστηρίζει μάλιστα ο κ. Τσουκάτος, μιλώντας για 16 δισεκατομμύρια δραχμές, το 2000, που προφανώς χρησίμευαν όχι μόνο για τη συντήρηση του «μηχανισμού» του κόμματος, προσφέροντας αμοιβή σε διάφορους κομματικά δια-σωληνωμένους, αλλά και για τη δαπάνη τεράστιων ποσών στις προεκλογικές περιόδους.

Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που η Ιαπωνία, ένα περιορισμένο σε έκταση νησιωτικό σύμπλεγμα, με πληθυσμό -σήμερα- σχεδόν 130 εκατομμυρίων ανθρώπων, ξεκινώντας από φτηνές αντιγραφές δυτικών προϊόντων, πραγματοποίησε ένα οικονομικό θαύμα, φτάνοντας έως και τη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.

Με αυτό το δεδομένο, είναι εντελώς παράδοξο που οι πολιτικές «ελίτ» της Δύσης άργησαν τόσο να αντιληφθούν την οικονομική και εν δυνάμει γεωπολιτική απειλή της πολλαπλάσιας σε μέγεθος και πληθυσμό Κίνας, η οποία ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια την παλαιά ιαπωνική πρακτική, πολύ πιο επιθετικά και με εντελώς διαφορετικές γεωπολιτικές βλέψεις.

Εδώ και πολύ καιρό, είναι προφανές ότι υπάρχει εξαιρετικά έντονη όξυνση στο πολιτικό σκηνικό, που ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί της, αλλά περισσότερο οφείλεται σε παρασκηνιακούς παράγοντες της πολιτικής και λιγότερο στις «ιδεολογικές» ή «ποιοτικές» διαφορές των πολιτικών αντιπάλων.

Ωστόσο, αρχής γενομένης με την υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών, κι ενώ πλησιάζουμε προς τις τριπλές εκλογές, η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Τα περί «προδοσίας» και «ξεπουλήματος» δίνουν και παίρνουν, σε βαθμό που θα έκανε κάθε ανυποψίαστο παρατηρητή που δεν γνωρίζει τι ακριβώς λέει η συμφωνία, να πιστέψει ότι μια ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε εδάφη σε κάποια άλλη χώρα.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι στη χώρα μας είναι πλέον παράδοση, οι πολιτικοί άλλα να λένε προεκλογικά, άλλα να υπόσχονται κι άλλα να κάνουν όταν έρχεται η ώρα τα λόγια να γίνουν πράξεις. Ωστόσο, έως πρότινος, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα, υπήρχε ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής, μια στοιχειώδης έστω συνεννόηση.

Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν συνέβη στην περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου αντιθέτως παρατηρήθηκε το οξύμωρο να την ψηφίζουν πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζονταν επί χρόνια να μην πιστεύουν σε τέτοιου είδους συναινετικές «ευρωπαϊκές» λύσεις, αλλά να μην την ψηφίζουν πρόσωπα τα οποία υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της!

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ζητά ξανά εκλογές, κάνοντας λόγο για «κυβέρνηση-κουρελού», με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική Βουλή, ωστόσο τα εδώ τεκταινόμενα ωχριούν μπροστά στα όσα πρωτόγνωρα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα στη Βουλή της Μεγάλης Βρετανίας, εξαιτίας του Brexit.

Διότι εκεί, η συντηρητική κυβέρνηση είδε την προτεινόμενη συμφωνία για το Brexit να καταψηφίζεται από πολλές δεκάδες βουλευτές του κόμματος (στο σύνολο 118, δηλαδή πάνω από το 1/3 των συντηρητικών βουλευτών!) αλλά και σύσσωμη την αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα να υποστεί τη χειρότερη κοινοβουλευτική ήττα από το 1924. Εντούτοις, επιβίωσε της πρότασης μομφής που ακολούθησε, με τη στήριξη και των βουλευτών της που καταψήφισαν τη συμφωνία για το Brexit!