Γράφει ο Κώστας Χαρδαβέλλας

Η βόμβα έσκασε στα χέρια μας. Τη φρίκη που θα βιώσουμε με τους 800.000 με 1.000.000 πρόσφυγες που προβλέπεται να εγκλωβιστούν στη χώρα μας μέχρι το φθινόπωρο, την έζησα προχθές στα σύνορα Ελλάδας - Σκοπίων με τους 5.000 απελπισμένους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί.

Ανθρωποι που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν στη ζωή τους, άνθρωποι χωρίς ελπίδα, που δεν μπορούν ούτε να προχωρήσουν μπροστά (προς τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης), ούτε να γυρίσουν πίσω στις πατρίδες τους (στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη), όπου τους περιμένει ο θάνατος.

Ανθρωποι με γυάλινο βλέμμα που κρατάνε στην αγκαλιά τους τα ημιθανή μωρά τους, άνθρωποι που εκλιπαρούν για δυο γουλιές νερό, ένα κομμάτι ψωμί, ένα απλωμένο χέρι για λίγη αγάπη και φροντίδα.

Στις πέντε με έξι ώρες που έμεινα στην περιοχή της Ειδομένης, μπροστά στον φράχτη με το συρματόπλεγμα που έχουν δημιουργήσει οι Σκοπιανοί για να εμποδίσουν τη διάχυση των προσφύγων στη χώρα τους και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, απέκτησα έναν οκτάχρονο φίλο, τον Οσμάν.

Ενα αδύνατο αγόρι από τη Συρία που με ακολουθούσε σε κάθε βήμα μου και έκλαψε όταν τον αποχαιρέτησα. Και όλα αυτά επειδή την πρώτη στιγμή που τον είδα, του χάιδεψα το κεφάλι. Ενα χάδι που ήταν αρκετό για να τον κάνει να με ακολουθεί όπως κάνει ένα πιστό σκυλάκι στον άνθρωπο που θα του δείξει στοργή.

Ο Οσμάν είδε τα πέντε αδέλφια του να σκοτώνονται μπροστά του όταν μία βόμβα έπεσε στο σπίτι τους στην πόλη Χομ πριν από δύο μήνες και πλέον είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας Φατίχ, ενός Ιρακινού αξιωματικού της Αστυνομίας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ