Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Ιδού η απορία!

Σηκώνομαι στις 6:30. Περπατάω ξυπόλητη στο σκοτάδι της κουζίνας, βάζω καφέ — τον πρώτο από τους πολλούς που θα με ακολουθήσουν — και μετράω πόση σιωπή μου απομένει πριν ξυπνήσουν τα παιδιά. Μέσα σε αυτά τα 40 λεπτά, προσπαθώ να απαντήσω σε email, να διαβάσω τίτλους ειδήσεων και να θυμηθώ ποια μέρα είναι. Μερικές φορές σκέφτομαι: έτσι ήταν πάντα η ζωή των ενηλίκων;

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο mama365.gr