Μικρή αποκλιμάκωση για το spread του 10ετούς

Πρόσκαιρο αποδείχτηκε το θετικό κλίμα που ακολούθησε τη συγκεκριμενοποίηση των τεχνικών όρων του μηχανισμού στήριξης από το Eurogroup, καθώς εμφανίστηκαν ζημιές στην αγορά ομολόγων για 2^η συναπτή ημέρα.

Απώλειες είχαμε σε όλο το φάσμα της καμπύλης των επιτοκίων οι οποίες κυμάνθηκαν μεταξύ 1,5% και 2,5%. Ο τζίρος ήταν αναιμικός, προσεγγίζοντας τα 355 εκ. ευρώ (315 εκ. ευρώ στην ΗΔΑΤ και 40,5 εκ. ευρώ στην MTS), κατώτερος του μέσου όρου των 1,3 δις ευρώ από την αρχή του έτους, αλλά ενδεικτικός της έλλειψης αγοραστικού ενδιαφέροντος που οδήγησε κάποιους να χαρακτηρίσουν την χθεσινή συνεδρίαση ως «bidless». Επί της ουσίας, το 90% των εντολών περίπου αφορούσαν σε πωλήσεις. Η 2ετία και η 7ετία μονοπώλησαν το επενδυτικό ενδιαφέρον καθώς σε αυτές επικεντρώθηκε το 30% της συνολικής συναλλακτικής δραστηριότητας.

Πωλητές στην πλειονότητα υπήρξαν εκ νέου αμερικάνοι λογαριασμοί. Οι αποδόσεις διέσπασαν εκ νέου το φράγμα του 7%, παραμένοντας ωστόσο κάτω από τα υψηλά της 8^ης Απριλίου. Τα περιθώρια απόδοσης διευρύνθηκαν, με το spread του 10ετούς ομολόγου αναφοράς να προσεγγίζει ξανά τις 400 μ.β., κλείνοντας στις 394,0 μ.β., ενισχυμένο κατά 27,5 μ.β.. Ανάλογη πορεία σημείωσε και το κόστος ασφάλισης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, καθώς τα CDSs τόσο σε επίπεδο 5ετίας όσο και 10ετίας διαμορφώθηκαν στις 423,9 μ.β. και 394,0 μ.β., με άνοδο 54,7 μ.β. και 50,2 μ.β. αντιστοίχως.

Οι τιμές των νέων ΕΓΕΔ που δημοπράτησε χτες ο ΟΔΔΗΧ υποχώρησαν στην δευτερογενή αγορά με αποτέλεσμα οι προσφερόμενες αποδόσεις να κινηθούν προς τα πάνω στο 4,75% για τα εξάμηνα και 5,2% για τα δωδεκάμηνα, με αύξηση 20 μ.β. και 35 μ.β. αντίστοιχα.

Οι επενδυτές εξακολουθούν να ανησυχούν και να δυσπιστούν. Δεν έχουν πειστεί για τη λειτουργικότητα και τη δυνατότητα εφαρμογής του διχτύου ασφαλείας και επιθυμούν την πρακτική ενεργοποίησή του, ενδεχόμενο που θα καθιστούσε πιο ασφαλή τα ελληνικά ομόλογα. Για την πλειονότητα τους ωστόσο, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι μια κρίση φερεγγυότητας (και όχι ρευστότητας), και αμφιβάλλουν για το κατά πόσο η χώρα είναι πρόθυμη να αναλάβει τον επίπονο κόστος της επίτευξης μιας διατηρήσιμης και βιώσιμη δημοσιονομικής θέσης.

Όσο το έλλειμμα αξιοπιστίας της Ελλάδας αλλά και οι διαφορές ανησυχίες για το σχέδιο οικονομικής διάσωσης συνεχίζουν να υφίστανται, δεν αναμένεται εκτόνωση των πιέσεων και αποκλιμάκωση των spreads.

Σε αυτό το πλαίσιο, κρίνουμε την χρήση του πακέτου βοηθείας μονόδρομο, δεδομένων των απαγορευτικών όρων δανεισμού που έχουν διαμορφωθεί. Ένα δάνειο τριετούς διάρκειας ύψους 45 δις ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ, του οποίου το κόστος θα προσέγγιζε συμφωνά με υπολογισμούς μας το 4,3%, φαντάζει μια ενδεδειγμένη «οικονομική» και πολύ ελκυστική λύση.

Θα προσέφερε σημαντικά «φθηνά» κεφάλαια και θα επέτρεπαν στη χώρα να καλύψει με το παραπάνω τις δανειακές της ανάγκες της για το τρέχον έτος. Θα οδηγούσε σε μια άμεση αποκλιμάκωση των πιέσεων, εφόσον η αβεβαιότητα γύρω από το σχέδιο θα εξαλειφόταν, και σε μια γρήγορη επιστροφή του spread στις 300 μ.β.. Θα προσέφερε επίσης την απαιτούμενη πίστωση χρόνου, που τόσο λείπει, ώστε να φανούν τα αποτελέσματα της προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Το τελευταίο ενδεχόμενο θα επέτρεπε, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνη των επενδυτών και της αξιοπιστίας της χώρας, έχοντας ως αποτέλεσμα την επαναφορά του κόστους δανεισμού σε πιο λογικά επίπεδα.

Εξακολουθούμε να θεωρούμε «φθηνή» την αποτίμηση των ελληνικών κρατικών χρεογράφων, θεωρώντας υπερβολικούς τους κίνδυνους που ενσωματώνουν οι τιμές τους. Αποδόσεις πέριξ ή άνω του 7%, όσο τρομακτικό και αν αυτό ακούγεται, καθιστούν τους ελληνικούς τίτλους επενδυτικές ευκαιρίες, με το προαναφερθέν επίπεδο να αποτελεί ένα πολύ ελκυστικό σημείο εισόδου.