To... ανατολίτικο παζάρι στις Βρυξέλλες

Το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό παζάρι ξεκινά στην πόλη Υπρ της Φλάνδρας, όπου συνεδριάζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, για να καθορίσουν τα πρόσωπα και τις πολιτικές που θα ακολουθήσει η Ε.Ε. τα επόμενα πέντε χρόνια. Όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές διαπραγματεύσεις, οι συμμετέχοντες, για ένα διάστημα σχεδόν ενός μηνός, εκτόξευσαν τα πυρά τους, διατύπωσαν προειδοποιήσεις και έδειξαν το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Τώρα ήλθε η ώρα των συζητήσεων και των συμβιβασμών.

Στην πραγματικότητα κανείς Ευρωπαίος δεν θέλει τη ρήξη. Για αυτό, το ζητούμενο είναι το μέγεθος των παραχωρήσεων που θα κάνουν όλες οι πλευρές. Σίγουρα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον που ηγείται της εκστρατείας κατά της εκλογής του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στο τιμόνι της Κομισιόν, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Όμως, μετά και την ολλανδική και τη σουηδική στροφή, εμφανίζεται πλέον αποδυναναμωμένος.

«Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να είναι εκείνοι που θα επιλέγουν ποιοι πρέπει να διοικούν τα θεσμικά όργανα και όχι να αποδέχονται μία νέα διαδικασία η οποία δεν συμφωνήθηκε ποτέ. Θεωρώ ότι αυτό είναι σημαντικό», τόνισε ο Ντέιβιντ Κάμερον, επαναλαμβάνοντας την αντίθεσή του στη διαδικασία των υποψηφίων που ακολούθησαν οι μεγάλες κοινοβουλευτικές ομάδες κατά τις ευρωεκλογές.

Στην πραγματικότητα, ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να εμφανιστεί αδιάλλακτος, υπακούοντας στις ανάγκες της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, μετά και τη μεγάλη νίκη του ευρωσκεπτικιστή Φάρατζ, αν και μόνος στην αρχική του θέση. Με δεδομένο ότι στην εκλογή του νέου προέδρου δεν υπάρχει βέτο, το μοναδικό όπλο που έχει είναι να επιμείνει στην ψηφοφορία την οποία θέλουν να αποφύγουν οι Γερμανοί, και εκεί θα ξεκινήσει το παζάρι.

Άλλωστε η Γερμανίδα καγκελάριος, η οποία θέλει να κρατήσει στο ευρωπαϊκό τρένο το Λονδίνο, είναι διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις στον Κάμερον. Μάλιστα η ίδια δήλωσε: «Θέλουμε να λάβουμε όλες τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό πνεύμα. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε σοβαρά κάθε κράτος-μέλος. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε κάθε επιθυμία, αλλά θέτουμε το ερώτημα τι είναι για παράδειγμα πολύ σημαντικό για τη Βρετανία. Και για τη Βρετανία είναι σημαντικό το ζήτημα των περιεχομένων, το ζήτημα του περιορισμού της γραφειοκρατίας και της ενίσχυσης της καινοτομίας. Είναι επίσης το θέμα της επικουρικότητας και των αρμοδιοτήτων των εθνικών κρατών. Είμαι διατεθειμένη να συζητήσω εποικοδομητικά όλα αυτά τα θέματα με τη Βρετανία, προκειμένου να δώσουμε χώρο στο ευρωπαϊκό πνεύμα, ακόμη και εάν διαφωνούμε σε επιμέρους θέματα».

Το άλλο παζάρι αφορά την πολιτική της λιτότητας. Και στην περίπτωση αυτή τα πράγματα για τη γερμανική πλευρά είναι πιο εύκολα από ό,τι εμφανίζονται. Όπως όλα δείχνουν, το θέμα θα χαθεί... στην ερμηνεία. Σε αυτό συμφωνούν τόσο η Γαλλία, όσο και η Ιταλία, προκειμένου να διασφαλίσουν περισσότερο χρόνο για την εξυγίανση των δημοσιονομικών τους. Και είναι ένα σημείο το οποίο δεν ενοχλεί και τόσο τη Γερμανία, η οποία θεωρεί ότι μια πιο ευέλικτη ερμηνεία του Συμφώνου Σταθερότητας δεν σημαίνει αλλαγή των κανονισμών. Τις μέρες που πέρασαν άλλωστε, το Βερολίνο έκανε σαφές ότι γι' αυτό η αλλαγή του προγράμματος σταθερότητας είναι κόκκινη γραμμή. Για να περάσει μάλιστα το μήνυμα τόσο στο Παρίσι όσο και στη Ρώμη δεν δίστασε να επιστρατεύσει και τον Γερμανό κεντρικό τραπεζίτη.

Σε κάθε περίπτωση, η γερμανική πλευρά έχει πετύχει να αποσπάσει από τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές θετική απάντηση για τον Γιούνκερ και να αποτρέψει ένα ενιαίο μέτωπό τους με τη Βρετανία. Απο εκεί και πέρα όλα είναι θέμα ανταλλαγμάτων ή για να το διατυπώσουμε καλύτερα... αξιωμάτων. Και σε αυτό δεν έχει ουσιαστικές αντιρρήσεις η γερμανική πλευρά.

Το στοίχημα Ρέντσι και η λιτότητα

Στις εξελίξεις κομβικός αναδεικνύεται ο ρόλος της Ιταλίας που αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε. για το β’ εξάμηνο. Η Ιταλία βιώνει δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Η οικονομική ανάπτυξη έχει παραμείνει στάσιμη για μια γενιά: Η ανεργία ανέρχεται σε 13,6% και βρίσκεται στο 46% για νέους κάτω των 25 ετών που είναι σε ηλικία να εργαστούν. Στους τρεις πρώτους μήνες του 2014, η οικονομία συρρικνώθηκε 0,1%. Η κυβέρνηση επίσης παραπαίει κάτω από ένα χρέος προς ΑΕΠ στο 134%, το οποίο αύξησε δραματικά το κόστος δανεισμού για τη Ρώμη.

Το ζητούμενο για τον Ιταλό πρωθυπουργό είναι πλέον ο χρόνος. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που από τη μία πλευρά διαβεβαιώνει ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και από την άλλη πιέζει για αλλαγές στη δημοσιονομική πολιτική της Ε.Ε. Το κείμενο των 1.000 ημερών που ανακοίνωσε είναι αποκαλυπτικό των στόχων του.

Από τη μία επιμένει ότι θα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις: «Μετά από μία περίοδο 1.000 ημερών, θα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι προωθήσαμε τις μεταρρυθμίσεις, που ήταν απαραίτητες, όπως έκανε και η Γερμανία. Θα προωθήσουμε τις μεταρρυθμίσεις αυτές όχι γιατί μας το επιβάλλουν, αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι έχουμε χρέος να το κάνουμε».

Από την άλλη όμως στέλνει μήνυμα στη Γερμανία επισημαίνοντας: «Χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή στην ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ατζέντα της Ευρώπης, καθώς έφτασε η στιγμή της αναθεώρησης της στρατηγικής για την απασχόληση και την ανάπτυξη. Μία Ευρώπη που δείχνει στον ψαρά πώς να πιάσει τόνους και ξιφίες σε μία νεκρή θάλασσα είναι μία Ευρώπη που δεν πρεσβεύει κοινωνικές αξίες».

Πηγή: Premium.paratiritis.gr