Το δίλημμα της οικονομικής πολιτικής που «σκοτώνει»!

Η ελληνική οικονομία φαίνεται ότι αναπτύχθηκε το 2ο τρίμηνο σε σχέση με το προηγούμενο αλλά συνέχισε να υποχωρεί σε ετήσια βάση.

Όλα συνηγορούν υπερ της άποψης ότι θα καταγράψει θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 3ο τρίμηνο σε ετήσια βάση για πρώτη φορά από το 2008 χάρη στη βοήθεια από τον τουρισμό.

Όμως, η τουριστική βιομηχανία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από την οικονομική κατάσταση των ξένων επισκεπτών. Οσο κι αν το ήθελαν, οι ξένοι τουρίστες δεν θα μπορούσαν να έλθουν εδώ αν δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Το ίδιο ισχύει για τις εξαγωγές ελληνικών προιόντων.

Οσο μεγαλύτερη είναι η αγοραστική δύναμη των γερμανών, γάλλων, ιταλών και άλλων καταναλωτών, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για περισσότερες ελληνικές εξαγωγές στις χώρες τους.

Όμως, το ΑΕΠ της ευρωζώνης εμφανίζει κόπωση με την Ιταλία να πέφτει εκ νέου σε ύφεση το 2ο τρίμηνο και την Γερμανία να παραμένει στάσιμη ενώ ο πληθωρισμός παραμένει σε χαμηλά επίπεδα.

Η επόμενη ερώτηση είναι αναμενόμενη. Ποιον ή ποιους θα πρέπει να κατηγορήσουμε για την στασιμότητα της οικονομίας της ευρωζώνης το 2ο τρίμηνο και τον παρατεταμένο χαμηλό πληθωρισμό;

Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα εξαρτάται από το στρατόπεδο ή σχολείο σκέψης στο οποίο ανήκει κανείς.

Το πρώτο στρατόπεδο απαρτίζεται από εκείνους που αποδίδουν την αναπτυξιακή ύφεση στην ανεπαρκή συνολική ζήτηση και κατηγορούν την Γερμανία γι' αυτό. Σ' αυτό το στρατόπεδο συναντά κανείς πολιτικούς και κυβερνήσεις από τις μεσογειακές χώρες και γενικότερα της περιφέρειας και πολλά στελέχη και αναλυτές της Wall Street και του City του Λονδίνου.

Σύμφωνα με όλους αυτούς, το πρόβλημα της ευρωζώνης εστιάζεται στη μειωμένη ζήτηση μετά την παγκόσμια κρίση του 2007-2008 και την κρίση χρέους των τελευταίων χρόνων.

Επομένως, ισχυρίζονται ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να εφαρμόσει επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική για να επιστρέψει ο ρυθμός ανάπτυξης στα επίπεδα προ κρίσης.

Το δεύτερο στρατόπεδο βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Σύμφωνα μ' αυτούς, η οικονομία της ευρωζώνης έχει εισέλθει σε μια περίοδο παρατεταμένου χαμηλού ρυθμού ανάπτυξης.

Η γήρανση του πληθυσμού, η επιβράδυνση της αύξησης της παραγωγικότητας, η πληθώρα των κάθε είδους κανονισμών έχουν συμπιέσει τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας. Ισχυρίζονται λοιπόν ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης είναι η απάντηση.

Η ένταξη σε κάποιο από τα δυο στρατόπεδα πιθανόν συνδέεται επίσης με πολιτισμικές διαφορές, διαφορετικές παραδόσεις και ιστορία. Όμως, η απάντηση στο ερώτημα πως μπορεί να βγει η οικονομία της ευρωζώνης από το τέλμα και να αναπτυχθεί ίσως δεν βρίσκεται σε κανένα από τα δυο στρατόπεδα αλλά κάπου ανάμεσα.

Κι αυτό γιατί η ευρωζώνη έχει ανάγκη τόσο την τόνωση της ζήτησης για να ενισχυθεί ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης όσο και μεταρρυθμίσεων για να ενισχυθεί ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης.

Ο χρόνος θα δείξει ποιος έχει δίκιο.

Πάντως, η υιοθέτηση μιας λανθασμένης οικονομικής πολιτικής μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος αργότερα.

Dr. Money