Η ελληνική «απειλή» και τα 2 σενάρια!

Η Ελλάδα έχει βρει στο πρόσωπο του νέου προέδρου της Κομισιόν Ζ.-Κλ. Γιούνκερ έναν φιλικώς διακείμενο κοινοτικό αξιωματούχο με τη στήριξη του οποίου μπορεί να περάσει κάποιες από τις θέσεις της σε θέματα που την αφορούν στα κέντρα εξουσίας της Ε.Ε.

Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς φέρεται να βασίζει πολλά στον κ. Γιούνκερ.

Ίσως είναι η πρώτη φορά που ένα τόσο φιλικά διακείμενο πρόσωπο βρίσκεται σε τόσο υψηλή θέση από την εποχή όπου ο Ντομινίκ Στρος-Καν ήταν γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, ισχυρίζονται ορισμένοι.

Ο κ. Γιούνκερ μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμος σε διάφορα ζητήματα. Αυτό ήδη φαίνεται από το χαρτοφυλάκιο που έδωσε στον κ. Αβραμόπουλο και τον διορισμό του κ. Σχοινά στη θέση του εκπροσώπου Τύπου της Κομισιόν.

Όμως, ο ίδιος δεν μπορεί να τα βάλει με την Α. Μέρκελ και τη γερμανική κυβέρνηση ειδικότερα που έχει τον τελευταίο λόγο.

Η ελληνική κυβέρνηση θα χρειασθεί τη στήριξη του νέου προέδρου της Κομισιόν και την ανοχή της γερμανικής πλευράς στο αίτημά της να μη θιγεί το ασφαλιστικό και τα εργασιακά στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα τις επόμενες εβδομάδες.

Κι αυτό γιατί το μήνυμα που έστειλαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης προς τον Γκ. Χαρδούβελη ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο.

Κοινώς, τηρήστε τις δεσμεύσεις σας για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση ώστε να εκταμιευθεί το εναπομείναν ποσό του δανείου, για να πάμε μετά στο ψητό, δηλαδή στην ελάφρυνση του χρέους.

Είναι προφανές ότι το ελληνικό επιχείρημα που υποστηρίζει πως η χώρα έχει κάνει πολλές μεταρρυθμίσεις και δεν μπορεί να κάνει άλλες λόγω κόπωσης ή αμφισβήτησης της αποτελεσματικότητάς τους δεν θα τύχει καλής αποδοχής από την τρόικα.

Όμως, αξίζει τον κόπο να τα σπάσουν οι δύο πλευρές λίγο πριν από το φίνις με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να έχουν ήδη αποφοιτήσει;

Πολύ περισσότερο σε μια φάση όπου τα δημόσια οικονομικά εμφανίζουν βελτίωση και η ελληνική οικονομία σταθεροποιείται, αφαιρώντας την αίσθηση του κατεπείγοντος στη λήψη αποφάσεων που υπήρχε άλλες εποχές, π.χ. το καλοκαίρι του 2012;

Οι απόψεις διίστανται.

Μια άποψη θέλει η τρόικα να επιμένει μέχρι τέλους στην εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων γιατί δεν θα έχει τόση επιρροή στο μέλλον αφού τα δανεικά τελειώνουν μαζί με το μνημόνιο.

Σύμφωνα μ' αυτήν τη συλλογιστική, οι δανειστές θα επιμείνουν, αδιαφορώντας για τις πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας στάσης τους στην Ελλάδα.

Η στάση αυτή δικαιολογείται από τη στιγμή που το ελληνικό ζήτημα δεν αποτελεί πλέον θανάσιμη απειλή για την ευρωζώνη και θεωρούν ότι είναι υπό έλεγχο.

Η ελληνική κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, θα πρέπει να συμμορφωθεί, λένε.

Η άλλη άποψη θέλει η πολιτική να αναλαμβάνει δράση και η ελληνική κυβέρνηση κι η τρόικα να φθάνουν σε συμφωνία, παραπέμποντας τα ακανθώδη θέματα στο μέλλον.

Όμως, η τωρινή αξιολόγηση είναι η τελευταία πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Αν λοιπόν οι εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις μετατεθούν για το μέλλον, είτε θα πρέπει να υπάρξει νέο πρόγραμμα, είτε θα συνδεθεί η υλοποίησή τους με τα μέτρα για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, είτε θα μας τις «χαρίσουν».

Η κυβέρνηση δεν θέλει νέο μνημόνιο και δανεικά από την Ε.Ε., ούτε προφανώς οι δανειστές να διαγράψουν τις εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις από τη λίστα.

Ίσως λοιπόν αποφασίσουν να συνδέσουν τις μεταρρυθμίσεις με τα μέτρα για την ανακούφιση του χρέους για να μη βαλτώσει η αξιολόγηση.

Η σταθεροποίηση της Ελλάδας λειτουργεί καθησυχαστικά και λογικά κανείς δεν θα βιαζόταν να τελειώσει η αξιολόγηση που θα μπορούσε να τραβήξει για μεγάλο χρονικό διάστημα όπως το 2013.

Όμως, ο ελληνικός πολιτικός χρόνος τρέχει πιο γρήγορα λόγω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε οι αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν νωρίτερα.

Αν λοιπόν ήταν να ποντάρουμε, το δεύτερο σενάριο θα ήταν το επικρατέστερο.

Dr. Money