Η οικονομική πολιτική θέλει καθαρές κουβέντες

Οι πολιτικοί αρχηγοί στην Ελλάδα έχουν περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά από αυτά που οι ίδιοι θέλουν να παραδεχθούν.

Είναι προϊόντα του κομματικού σωλήνα, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Ατομα που ξεκίνησαν από τις νεολαίες των κομμάτων και ανέβηκαν σιγά σιγά τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας, εκμεταλλευόμενοι τα προσόντα τους, τις διασυνδέσεις τους και τη συγκυρία.

Οι δύο βασικοί μονομάχοι της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης ανήκουν στην ανωτέρω κατηγορία. Το ίδιο ισχύει για τους αρχηγούς μερικών μικρότερων κομμάτων. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, το παρουσιαστικό και το επικοινωνιακό χάρισμα συνιστούν συχνά τα βασικά προσόντα.

Αν μάλιστα συνοδεύονται από κάποιο εύπεπτο αφήγημα, είναι ακόμη καλύτερα.

Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα στην ιστορία.

Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν σημάδεψε μια εποχή, βασιζόμενος στο επικοινωνιακό του χάρισμα και ένα απλό αφήγημα. Ηταν αυτά που μετέτρεψαν πολλούς παραδοσιακούς δημοκρατικούς ψηφοφόρους (Reagan democrats) στον αμερικανικό Νότο σε ρεπουμπλικανούς, καθιστώντας το GOP σε κυρίαρχη δύναμη στις Νότιες Πολιτείες.

Στη σημερινή συγκυρία, παρατηρούμε έναν χαρισματικό πολιτικό, όπως ο πρώην πρωθυπουργός, να κάνει στροφή 180 μοιρών στο θέμα του Μνημονίου, δηλώνοντας χθες ότι η εφαρμογή του συνιστά μονόδρομο. Κι όλα αυτά από κάποιον που πολιτεύθηκε επί χρόνια και κέρδισε τις εκλογές του περασμένου Γενάρη, υποσχόμενος να βάλει ένα τέλος στη λιτότητα και τα Μνημόνια.

Για κάποιους, η ανωτέρω στροφή θεωρείται ρεαλισμός, από άλλους πολιτικός καιροσκοπισμός για την κατάκτηση της εξουσίας. 

Από την άλλη πλευρά, ο έτερος μεγάλος μονομάχος έχει ευκολότερο έργο σ' αυτό το μέτωπο. Αφενός γιατί το κόμμα του ήταν ενταγμένο στη μνημονιακή γραμμή και αφετέρου γιατί οι προσδοκίες για τον ίδιο ήταν χαμηλές όταν ανέλαβε αρχηγός.

Ήμασταν πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βάλει πίσω της το 2ο μνημόνιο, κλείνοντας την τελευταία αξιολόγηση και μπαίνοντας σε μια νέα, πιο χαλαρή σχέση με τους Ευρωπαίους δανειστές.

Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη.

Σήμερα, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο μνημόνιο 3ετούς διάρκειας και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια. Όμως, οι Ελληνες και οι Ελληνίδες έχουν το δικαίωμα να ξέρουν τι πολιτική θα ακολουθήσει κάθε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία.

Κάποιος ίσως ισχυριστεί ότι η οικονομική πολιτική είναι δεδομένη από τη στιγμή που υπάρχει μνημόνιο.
Εχει ασφαλώς δίκιο.

Όμως, υπάρχουν μερικά περιθώρια ευελιξίας όπως απέδειξε η απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης να επιβάλει ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, ως αντάλλαγμα για τη μη αύξηση του ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας.

Κάτι στο οποίο αναφέρθηκε χθες ο κ. Τσίπρας.

Είναι υποχρέωση των κομμάτων εξουσίας, και όχι μόνο, να αφήσουν στην άκρη τις γενικότητες και τις ωραιοποιήσεις και να μιλήσουν με καθαρές κουβέντες στον λαό για το πώς σκέφτονται να εφαρμόσουν το μνημόνιο.

Μάλιστα, από τη στιγμή που τα βασικά κόμματα είναι μνημονιακά, όπως συνηθίζαμε να τα λέμε, δεν υπάρχει λόγος να μην μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους για την εφαρμογή του νέου οικονομικού προγράμματος.

Πέρα από προσωπικές αντιπάθειες και πολιτικές φιλοδοξίες, εκείνο που μετρά είναι η υλοποίηση του προγράμματος, εδώ που έφτασαν τα πράγματα.

Θα ήταν λοιπόν πιο τίμιο να μας πουν με καθαρά λόγια τι σκέφτονται να κάνουν γι' αυτό.

Dr. Money