Οπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε!

Αρκετές φορές σκεφτόμαστε πώς θα ήταν η σημερινή Ελλάδα, αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας πριν από 195-200 χρόνια, οι προεστοί δεν ανακτούσαν τη δύναμή τους και οι Βαυαροί δεν επέβαλαν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος το δεσποτικό σύστημα διακυβέρνησης της Δυτ. Ευρώπης της εποχής. Κι αυτό γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι απόρροια της οργάνωσης του κράτους, της νοοτροπίας και αρκετών από τις αξίες που κουβαλάμε παρά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού που έγιναν ενδιάμεσα.

Μας ήλθαν στο νου όλα αυτά με αφορμή τη χθεσινή απεργία των καφέ, μπαρ, εστιατορίων, δηλ. της εστίασης, και των οικονομικών αιτημάτων που υπέβαλαν. Αναμφίβολα, κάθε κλάδος έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει αυτά που θεωρεί πως πρέπει να λάβει. Ομως, κάπου θα πρέπει να υπάρχει μέτρο και το γνώθι σαυτόν.

Η Ελλάδα είναι μια υπερχρεωμένη χώρα που έχει χρεοκοπήσει 6 φορές από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία της. Κι όλες με τον ίδιο τρόπο, λίγο-πολύ. Τελευταία φορά ήταν το 2012 και τα γεγονότα θα έπρεπε να είναι νωπά στη μνήμη όλων μας. Από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα και τον απλό λαό.

Δεν είναι λοιπόν λογικό η κυβέρνηση μιας τέτοιας χώρας να μοιράζει δανεικό χρήμα, βαφτίζοντας πληγέντες από την πανδημία κλάδους, επιχειρήσεις και πρόσωπα κάθε λογής, έχοντας προφανώς στο νου το πολιτικό κόστος. Ούτε ασφαλώς είναι σώφρον η αντιπολίτευση να υπερθεματίζει και τα συνδικάτα να βάζουν το στενό συντεχνιακό συμφέρον πάνω απ’ όλα.

Υπενθυμίζουμε ότι η δημοσιονομική στήριξη της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν η μεγαλύτερη ή ανάμεσα στις δυο-τρεις μεγαλύτερες στην ευρωζώνη. Είναι διαπιστωμένο ότι ένα μέρος της κρατικής στήριξης κατέληξε σε άτομα και επιχειρήσεις που δεν τα χρειάζονταν, με αποτέλεσμα να φουσκώσουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους.

Θα περίμενε κάποιος να γίνουν εκτεταμένοι έλεγχοι για παραβάσεις, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια διάθεση. Υπό αυτή την έννοια, χαρίστηκαν λεφτά που θα αποπληρωθούν μελλοντικά από τα μόνιμα υποζύγια του ελληνικού προϋπολογισμού.

Ο κλάδος της εστίασης έλαβε τη μερίδα του λέοντος, δηλ. πάνω από 2 δισ. ευρώ, αυτή την περίοδο, σύμφωνα με κυβερνητικό στέλεχος. Οι συνάδελφοί τους στην Πορτογαλία, μια μικρή χώρα της ευρωζώνης που επίσης μπήκε σε μνημόνιο και βγήκε πολύ νωρίτερα, έτυχαν πολύ μικρότερης κρατικής στήριξης. Για την ακρίβεια, ούτε στο όνειρό τους δεν μπορούσαν να φαντασθούν τις επιδοτήσεις και τα κάθε είδους βοηθήματα που έλαβαν τα ελληνικά εστιατόρια, καφέ κ.λπ.

Ομως, δεν βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν περισσότερα κρατικά λεφτά, απ’ όσο γνωρίζουμε. Κι όλα αυτά παρότι η Πορτογαλία έχει πολύ μικρότερο δημόσιο χρέος σε σχέση με το ελληνικό και κυβερνιόταν μέχρι πρόσφατα από τον συνασπισμό του σοσιαλιστικού κόμματος με άλλα αριστερά κόμματα.

Αν κανείς επιχειρήσει σύγκριση του ελληνικού πολιτικού συστήματος με το αντίστοιχο πορτογαλικό και της στάσης της οργανωμένης εστίασης των δύο χωρών, μπορεί να βγάλει αρκετά ενδιαφέροντα συμπεράσματα που δεν μας κολακεύουν.

Ακόμη χειρότερα, η σύγκριση ίσως δείχνει το μέλλον.