Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και η «επάρκεια» του πακέτου στήριξης της οικονομίας, που ανακοινώθηκε χθες, θα κριθεί στην πορεία και μόνον εκ του αποτελέσματος, είναι η πρώτη φορά από την εκδήλωση της παρούσας κρίσης, που αίρεται ένα τμήμα της αβεβαιότητος η οποία κατέτρεχε έως τώρα τους συντελεστές της οικονομίας.

Η πρώτη φορά, με άλλα λόγια, που υπάρχει η διαπίστωση ότι το έδαφος όντως εξακολουθεί να υφίσταται κάτω από τα πόδια της ελληνικής οικονομίας και ότι υπάρχει μέριμνα αλλά και ένα μονοπάτι, ώστε αυτή να εξέλθει της παρούσης στενωπού.

Αρκεί όλοι να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει.

Για την ακρίβεια, αυτό που τέθηκε χθες προς συζήτηση και δοκιμασία, στο «τραπέζι» της ελληνικής οικονομίας και βεβαίως της κοινωνίας μας, αφορά σε ένα συμβόλαιο μεταξύ τριών διακριτών εταίρων, τους οποίους επακριβώς κατονόμασε ο -καθ' όλα φίλτατος- υπουργός των Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας: των εργοδοτών, των εργαζομένων και του κράτους.

Όπως είπε, ανακοινώνοντας την παραπάνω δέσμη μέτρων, ο κ. Σταϊκούρας, «είμαστε στην αρχή της μάχης», η οποία είναι άγνωστης έντασης και έκτασης. Για να καταστεί, ωστόσο, νικηφόρα η έκβαση αυτής της μάχης, «... κάθε ένας από εμάς αναλαμβάνει και μία σοβαρή υποχρέωση».

«Ο εργοδότης αναλαμβάνει την υποχρέωση της διατήρησης των θέσεων εργασίας, των μη απολύσεων και του σεβασμού της διατήρησης της εργασιακής ειρήνης.

Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει την υποχρέωση να προσαρμοστεί στο δύσκολο αυτό εργασιακό περιβάλλον και να δείξει ανοχή μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση.

Και το κράτος αναλαμβάνει την  υποχρέωση, απέναντι σε όλους, της δημιουργίας ασφαλούς περιβάλλοντος αντιμετώπισης των εξαιρετικά δύσκολων και έκτακτων αυτών συνθηκών».

Με άλλα λόγια, ο υπουργός Οικονομικών περιέγραψε τη βασική συνθήκη που πρέπει να εκπληρώσουν οι τρεις πλευρές, ώστε να μπορέσει να ατενίσει με αισιοδοξία την επόμενη ημέρα της η ελληνική οικονομία.

Υπό το παρόν κλίμα, όμως, κατά πόσον είναι πράγματι εφικτό για μία επιχείρηση που έχει βάλει υποχρεωτικά λουκέτο ή που υφίσταται ραγδαία μείωση τζίρου, να διατηρήσει το σύνολο των εργαζομένων της;

Κατά πόσον είναι εφικτό για τον μέσο εργαζόμενο να επιδείξει την ευελιξία εκείνη που απαιτεί η προσαρμογή του στις εργασιακές συνθήκες, είτε της εξ αποστάσεως εργασίας είτε της όποιας άλλης μορφής εργασίας έχει επιλέξει για τη λειτουργία της η επιχείρηση στην οποία απασχολείται;

Τέλος, πόσο ικανή θα φανεί τελικά η ελληνική πολιτεία και η πολιτική της ηγεσία στη δημιουργία ενός όντως «ασφαλούς» περιβάλλοντος για την ελληνική κοινωνία και την οικονομία του τόπου, όπως δεσμεύτηκε χθες ο φίλτατος Σταϊκούρας;

Αυτό, όμως, είναι το στοίχημα, φίλτατοι, και σε αυτό πρέπει να «απαντήσουμε».

Εάν μέτρο, δε, της όλης προσπάθειας αποτελούν είτε τα φαινόμενα αισχροκέρδειας που ήδη παρατηρήθηκαν στην ελληνική αγορά, είτε η «ανέμελη» συμπεριφορά πολιτών οι οποίοι εξακολουθούν να συναθροίζονται σε μεγάλους αριθμούς ή να «παίρνουν τον αέρα» τους στα πάρκα ή στις παραλίες των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας, εκλαμβάνοντας την αποχή από την εργασία ως περίοδο διακοπών, τότε τα μηνύματα είναι δυσοίωνα.

Διότι, τώρα είναι που θα κριθεί η «πάστα» του καθενός και βεβαίως, αθροιστικά, της κοινωνίας μας.                                                                                                 

Εάν σήμερα στη μακρινή Κίνα απολαμβάνουν μία σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, ενώ στη γειτονική μας Ιταλία εξακολουθούν να διαδραματίζονται σκηνές από την Κόλαση του Δάντη, τούτο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προθυμία και την ετοιμότητα που επέδειξαν οι εκατέρωθεν κοινωνίες, ώστε «να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις», παρά την προφανή και κολοσσιαία απόσταση που χωρίζει τα πολιτικά τους συστήματα.

Εμείς ποιον δρόμο θα επιλέξουμε;