Ψειρίζοντας τη... μαϊμού δεν νικάς τη Δέλτα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πέρυσι το φθινόπωρο, η πολιτική «βλέποντας και κάνοντας» οδήγησε το ΕΣΥ στα όριά του, τη Βόρειο Ελλάδα στην κόλαση του Δάντη και την κυβέρνηση σε «mea culpa», σε ό,τι αφορά στους χειρισμούς της για την πανδημία. Εφέτος, γιατί επιλέγεται ακριβώς ο ίδιος δρόμος; Γιατί πρέπει να φθάσουμε, ενδεχομένως έως και το «αμήν», μέχρις ότου ληφθούν μέτρα;

Χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Αρ. Πελώνη, απαντώντας σε ερωτήματα περί ενδεχόμενου αποκλεισμού των ανεμβολίαστων ακόμη και από καταστήματα λιανικής, από τον Σεπτέμβριο, με προφανή στόχο την ενθάρρυνσή τους να εμβολιαστούν, υιοθέτησε ακριβώς αυτή την τακτική, λέγοντας «τα του φθινοπώρου, θα τα συζητήσουμε τότε».

Για την ακρίβεια, αφού διετύπωσε το προφανές «είμαστε στον Ιούλιο», σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «ελπίζουμε πως όλοι θα σπεύσουμε για να χτίσουμε, το συντομότερο δυνατόν, το τείχος ανοσίας. Αυτό έχει σημασία. Πρέπει όλοι να σπεύσουμε να εμβολιαστούμε. Μόλις ανακοινώθηκαν και τα πεδία της υποχρεωτικότητας. Προσβλέπουμε ότι θα μπούμε στο φθινόπωρο με ένα καλό ποσοστό», για να καταλήξει στο… «τα του φθινοπώρου, θα τα συζητήσουμε τότε».

Σύμφωνοι. Να συμπλεύσουμε κατά τρόπο απόλυτο με τη φιλτάτη κα Πελώνη και να αναμείνουμε άπαντες την έλευση στα εμβολιαστικά κέντρα όσων δεν έχουν πειστεί έως τώρα ως προς την αναγκαιότητα του εμβολιασμού τους. Είναι και αυτό μία τακτική. Στη -μάλλον πιθανή- περίπτωση κατά την οποία αυτή η τακτική αποδειχθεί ανεπαρκής, υπάρχει «plan B» ή θα δούμε την κόλαση του Δάντη για ακόμη μία φορά, με τη μετάλλαξη Δέλτα;

Εντέλει, εάν υπάρχει το φθινόπωρο έξαρση της πανδημίας, περί τίνος ακριβώς «θα συζητήσουμε», όπως θέλει η κα Πελώνη; Για το πώς τα μέτρα περί έμμεσης υποχρεωτικότητας θα έπρεπε να είχαν ληφθεί από το καλοκαίρι, ώστε οι ανεμβολίαστοι να είχαν καιρό να κάνουν και την πρώτη και τη δεύτερη δόση του εμβολίου, ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη ανοσία; Μήπως θα είναι λίγο αργά να τα συζητήσουμε όλα αυτά τον Σεπτέμβριο; Να θυμίσουμε, μήπως, ότι τότε επικρατούν μάλλον δυσμενέστερες καιρικές συνθήκες, οι οποίες ευνοούν τη διάδοση των ιών και των πανδημιών;

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Η υιοθέτηση μέτρων έμμεσης ή γιαλαντζί υποχρεωτικότητας, όπως είναι ο αποκλεισμός των ανεμβολίαστων από μία σειρά δραστηριοτήτων, με στόχο τον περιορισμό του συγχρωτισμού και την «καθοδήγησή» τους δια του πειθαναγκασμού στον εμβολιασμό, δεν είναι ούτε ξεκάθαρη ούτε βεβαίως η πλέον δόκιμη λύση, όπως ανέπτυξε χθες και ο φίλτατος Γ. Παπανικολάου, με σχετικό πόνημά του.

Από τη στιγμή και μετά, όμως, που η κυβέρνηση έβαλε στο τραπέζι αυτούς τους περιορισμούς, η λογική συνηγορεί στην άμεση εφαρμογή τους παρά στον ετεροχρονισμό τους για αργότερα. Ακριβώς η ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί και με την υπόθεση της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών για το υγειονομικό προσωπικό, στις αρχές της άνοιξης εφέτος, δίχως τελικά η κυβέρνηση να περιμένει… τον Σεπτέμβριο για την εφαρμογή του, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί.

Οι εμβολιασμοί, ούτως ή άλλως, βρίσκονται σε κάμψη, ο Σεπτέμβριος δεν απέχει πολύ και ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε νέες περιπέτειες εξαιτίας της πανδημίας είναι ιδιαίτερα ορατός.

Οφείλουμε να ανακτήσουμε τις ζωές μας και να μην οδηγηθούμε σε νέους περιορισμούς, θύματα και ζημίες, εξαιτίας της άρνησης, των επιφυλάξεων ή των όποιων ενδοιασμών τυχόν τρέφουν όσοι δεν έχουν μέχρι τώρα εμβολιαστεί.

Υπό ιδανικές συνθήκες, τα εμβόλια κατά της Covid-19 δεν θα είχαν αδειοδοτηθεί στο πλαίσιο της έκτακτης ανάγκης που συντρέχει σήμερα αλλά με την κανονική διαδικασία και θα μπορούσε να θεσπιστεί η υποχρεωτικότητά τους, κατά το πρότυπο τόσων άλλων εμβολίων. Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, ωστόσο, μόνον ως ιδανικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.

Η κυβέρνηση επέλεξε έναν ενδιάμεσο δρόμο για να οδηγήσει περισσότερους προς το εμβόλιο, με την ελπίδα να εξασφαλιστεί το τείχος ανοσίας εγκαίρως. Γιατί δεν υλοποιεί την απόφασή της τώρα, αντί αργότερα;