Το μάθημα του casus belli

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από τις 8.6.1995, οπότε η τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε με ψήφισμά της την εκεί κυβέρνηση, εν λευκώ και εις το διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα σε περίπτωση που η χώρα μας επέκτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ν.μ., η χώρα μας ζει υπό συνεχή απειλή πολέμου.

Ανεξαρτήτως εάν αυτή η συμπεριφορά της Τουρκίας παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί απαγόρευσης χρήσης ή απειλής χρήσης βίας, ή περί ειρηνικής επίλυσης και περί καλής γειτονίας και ειρηνικής συνύπαρξης, ή εάν δυναμιτίζει τη συμμαχική σχέση που οφείλουν να έχουν κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, ένα πράγμα είναι σίγουρο: παρά τις συνεχείς επικλήσεις της Ελλάδας ότι το δικαίωμά της στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της στα 12 ν.μ είναι αναφαίρετο, τούτο δεν έχει ακόμη ασκηθεί.

Από την τότε διακυβέρνηση του αείμνηστου Α. Παπανδρέου έως και τις ημέρες μας, η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση επαναλαμβάνει κατά πάγιο τρόπο ότι «ο καθορισμός της έκτασης των χωρικών υδάτων αποτελεί εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο θα ασκηθεί όταν κριθεί σκόπιμο».

Ωστόσο, ουδεμία κυβέρνηση έχει ασκήσει έως τώρα αυτό το δικαίωμα στο Αιγαίο ή στην Αν. Μεσόγειο, προφανώς, υπό το βάρος και της απειλής πολέμου που έχει διατυπώσει η γείτονα. Αντίθετα, στο Ιόνιο, όπου δεν υφίσταται αυτή η απειλή, η Ελλάδα προχώρησε στην άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων της, κατά την τρέχουσα διακυβέρνηση.

Έτσι, λοιπόν, όταν η γείτονα προχωρά σε μπαράζ παραβιάσεων του FIR Αθηνών ή ακόμη και υπερπτήσεων σε ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, οφείλουμε να αναρωτηθούμε όχι μόνον ως προς τα αίτια επίδειξης αυτής της προκλητικής συμπεριφοράς, αλλά -και ενδεχομένως κυριότερα - περί της ανοχής που επιδεικνύει η Ελλάδα έναντι αυτών των φαινομένων, τα οποία δεν παραβιάζουν μόνον τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας αλλά και την κυριαρχία της. Υπό το φως, δε, αυτής της ανοχής και της προσπάθειας κατευνασμού της γείτονος, που, κατά τεκμήριο, τη συνοδεύει, αυτά τα φαινόμενα βαίνουν εντεινόμενα.

Η Τουρκία, ως εταίρος της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, είναι σε θέση να γνωρίζει το εύρος και την έκταση της αμυντικής μας θωράκισης. Αυτό το οποίο ωστόσο διαρκώς θέτει υπό αμφισβήτηση και διαρκώς δοκιμάζει, είναι η βούληση της χώρας μας να θέσει σε λειτουργία αυτή την αμυντική θωράκιση. Υπό αυτό το πρίσμα, η χώρα μας οφείλει, επιτέλους, να θέσει τα όριά της, στη βάση όσων διεθνώς προβλέπονται για τέτοιες καταστάσεις.

Εάν δεν υπάρξει η δημόσια διατύπωση, κατά τρόπο διαυγή και σαφή, ενός αμυντικού δόγματος σχετικά με τους κανόνες εμπλοκής και η εν λευκώ παροχή εξουσιοδότησης στον Α/ΓΕΕΘΑ να το εφαρμόσει, η τουρκική προκλητικότητα δεν θα έχει φραγμό.

Ενόσω τα τουρκικά drones αφήνονται να υπερίπτανται ανεμπόδιστα των ελληνικών νησιών και η τουρκική δραστηριότητα απλώς καταγράφεται βάσει των διεθνών κανόνων και της πάγιας ελληνικής πρακτικής, ουδείς λόγος υφίσταται για τους «απέναντι» να την περιορίσουν.

Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να την αυξάνουν, υπό το φως της στάσης που τηρεί η χώρα μας, όπως κατέστη απολύτως σαφές την προηγουμένη εβδομάδα, όταν οι υπερπτήσεις εντάθηκαν αμέσως μετά το διάβημα διαμαρτυρίας που έκανε η χώρα μας προς την Άγκυρα.

Εάν δεν αρθούν, κατά τρόπο απόλυτο, οι όποιες τυχόν αμφιβολίες τρέφει η γείτονα ως προς την αποφασιστικότητα της χώρας μας να υπερασπιστεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, το σφάλμα θα βρίσκεται στη δική μας πλευρά. Θα έχουμε δώσει δικαίωμα...