Πυροτεχνήματα και τακτικισμοί με φόντο την κάλπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Προς όσους τυχόν ανησυχούν για την ισχύ των κοινοβουλευτικών μας θεσμών, μετά την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ να απέχει από κάθε ψηφοφορία στη Βουλή, πλην εκείνης για το κόμμα Κασιδιάρη  -και υπήρξαν χθες τέτοιοι-, ώστε η κυβέρνηση να αναγκαστεί να προκηρύξει άμεσα εκλογές, πρέπει να λεχθεί ότι ούτε η στάμνα έσπασε ούτε η πηγή στέρεψε.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να διατηρεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, την οποία επιβεβαίωσε μόλις την προηγουμένη εβδομάδα χάρη στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την πρόταση δυσπιστίας που αυτός κατέθεσε εναντίον της και θα συνεχίσει το έργο της έως τις εκλογές, οι οποίες, κατά τα φαινόμενα, δεν αργούν.

Ούτως ή άλλως, στις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, έως τώρα, ο κανόνας για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν «όχι σε όλα», οπότε μικρό το κακό… αν και όχι ανύπαρκτο. 

Τώρα, είτε στόχος της όλης προσπάθειας Τσίπρα είναι να εμφανιστεί ότι σύρει την κυβέρνηση σε εσπευσμένες (κατά ένα μήνα;) εκλογές, είτε να πολώσει το προεκλογικό κλίμα χάριν μεγαλύτερης συσπείρωσης του κόμματός του, η αλήθεια είναι ότι επέλεξε έναν μάλλον «θορυβώδη» τρόπο να το επιτύχει. Υπό τις περιστάσεις, όμως, τόσο αυτές που αφορούν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και στον ίδιο, ήταν ενδεχομένως ο μόνος που του απέμενε.

Έχοντας απεμπολήσει ή εντέλει αναλώσει το μόνο βέλος που διέθετε στην κοινοβουλευτική του φαρέτρα, κατά μίας κυβέρνησης την οποία θεωρεί συνώνυμη με την εκτροπή και συνυφασμένη με τη διαφθορά, αλλά και σχεδόν όλα τα άλλα όπλα που διέθετε, όπως η προσφυγή στην ΑΔΑΕ και στους θεσμούς της ΕΕ όπως το Ευρωκοινοβούλιο, όπου η κοινοβουλευτική του ομάδα υπήρξε ιδιαίτερα δραστήρια στο ζήτημα  των υποκλοπών, κατέφυγε σε ένα «πυροτέχνημα».

Μέσω αυτού επιδιώκει να εμφανιστεί ότι επιθυμεί την επίσπευση των εκλογών, ώστε αφενός να απαλλαγεί ο τόπος από μία διεφθαρμένη, όπως τη χαρακτηρίζει, κυβέρνηση και αφετέρου -και εδώ είναι που χρειάζεται προσοχή, ώστε να υπάρξει απάντηση στο δίλημμα «δημοκρατία ή εκτροπή»-, όχι από την κυβερνητική πλειοψηφία των 156 αλλά από τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων.

Χρειάζεται προσοχή, δε, διότι εδώ βρίσκεται, επί της ουσίας, η όποια αμφισβήτηση των θεσμών. Δίχως να υποτιμάται ούτε προς στιγμήν η -δεδομένη- ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης της εκάστοτε κυβέρνησης διαμέσου της ετυμηγορίας του εκλογικού σώματος, συνιστά ολίσθημα να απαξιώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η ισχύς της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Διαφορετικά, προς τι η έκφραση δυσπιστίας ως προς την ύπαρξή της, μόλις την προηγουμένη εβδομάδα;

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μία νέα κυβερνητική πλειοψηφία -όποια κι αν είναι αυτή- δεν πρόκειται να αναδείξει η επόμενη κάλπη;

Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν ο φίλτατος κ. Τσίπρας θορυβήθηκε από την -εξ Ιαπωνίας- πρωθυπουργική ρήση πως «κάποιες εκλογές θα γίνουν σίγουρα μετά το Πάσχα» και επιχείρησε να επισπεύσει τις εξελίξεις, διαμέσου της νέας του κοινοβουλευτικής τακτικής, πρέπει να επισημανθεί ότι επέλεξε έναν μάλλον ολισθηρό δρόμο.

Και τούτο όχι επειδή η συγκυρία είναι ύποπτη για εθνικούς λόγους, όπως λέγεται, ή επειδή θα αμφισβητηθεί η ισχύς των θεσμών της χώρας, όσο κυριότερα διότι θεωρείται πιθανό ότι η προσπάθειά του θα επιτύχει όντως τον σκοπό της και θα οξύνει τα πνεύματα στο πολιτικό σκηνικό και φυσικά μεταξύ των εκλογέων.

Αυτό, όμως, συνιστά οπισθοχώρηση και όχι… πρόοδο.