Η κλιματική κρίση, το άλλοθι και η πραγματικότητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παραδοχή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώπιον της προέδρου της Δημοκρατίας Κατ. Σακελλαροπούλου, χθες, ότι η κλιματική κρίση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και ότι η χώρα μας οφείλει να κάνει «ακόμη περισσότερα βήματα από αυτά τα οποία ενδεχομένως είχε σχεδιάσει», είναι γενναία αλλά και ευπρόσδεκτη.

Γενναία, διότι αποδέχεται εκ προοιμίου ότι η μέχρι τούδε πολιτική αναχαίτισης ή εντέλει συγκράτησης των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης είναι ανεπαρκής και ευπρόσδεκτη, διότι καταδεικνύει ότι και η κυβέρνηση συμμερίζεται τη διαπίστωση πολλών άλλων, πως δίχως ριζική στροφή πολιτικής, η κατάσταση μπορεί μόνο να επιδεινωθεί.

Για την ακρίβεια, τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα φλέγεται απ’ άκρου εις άκρον, είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί η ανάγκη ριζικής στροφής στην ακολουθούμενη πολιτική ή εντέλει θέσπισης κάποιας πολιτικής σε ό,τι αφορά στην αποτελεσματικότερη διαχείριση των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης.

«Η κυβέρνηση έχει μια υποχρέωση να αναπροσαρμόσει τον σχεδιασμό της για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών. Έχουν γίνει, σας διαβεβαιώνω, σημαντικά βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση και στη διάρκεια των πρόσφατων πυρκαγιών, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το κράτος ότι ήταν απόν», υποστήριξε ο κ. Μητσοτάκης ενώπιον της κας Σακελλαροπούλου.

Και πρόσθεσε: «Υπήρχαν πυροσβέστες, εναέρια μέσα σε όλες τις μεγάλες πυρκαγιές, αλλά είναι βέβαιο ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. Να μάθουμε από τους καλύτερους και διαρκώς να βελτιωνόμαστε και στον τομέα αυτό και να μην αρκεστούμε στην πρόοδο την οποία έχουμε πετύχει. Αυτή είναι η υποχρέωση που πρέπει να αναλάβουμε απέναντι στον ελληνικό λαό».

Κατά πόσον, όμως, είναι αυτή η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε; Ακόμη κι αν η πολιτεία διέθετε σημαντικά ισχυρότερες δυνάμεις πυρόσβεσης, θα ήταν σε θέση να αντιπαρέλθει τις επιπτώσεις αυτής της κρίσης; Κατά πολλούς αυτό είναι ιδιαίτερα αμφίβολο. Διότι η πραγματικότητα δεν αφορά μόνον τις δυνάμεις πυρόσβεσης αλλά το σύνολο των ενεργειών στις οποίες οφείλει να έχει προχωρήσει μία πολιτεία και βεβαίως η ίδια η κοινωνία, ώστε να προετοιμαστεί κατά τον προσήκοντα τρόπο για την αντιμετώπιση αυτών των επιπτώσεων.

Για παράδειγμα, υφίσταται σήμερα μία διαδικασία ελέγχου, εκ μέρους των αρμόδιων αρχών Πολιτικής Προστασίας, ότι οι δήμοι της χώρας, προς τους οποίους έχουν διατεθεί σημαντικά κονδύλια για καθαρισμούς περιαστικών δασών από νεκρή καύσιμη ύλη, έχουν κάνει τις εργασίες που έπρεπε; Εάν, δε, όντως υφίσταται, θα αποδοθούν ευθύνες εκεί όπου αυτές αναλογούν σε περιπτώσεις διασπάθισης χρήματος ή απουσίας εκτέλεσης εργασιών;

Αντίστοιχα, υφίσταται μία ανάλογη διαδικασία για τον έλεγχο και την εποπτεία ολοκλήρωσης παρεμφερών εργασιών εκ μέρους ιδιωτών, ιδιοκτητών εκτάσεων που όφειλαν να καθαριστούν;

Ακόμη κι αν ξεπεράσουμε τις φωνές εκείνες οι οποίες καλούν για αρτιότερο σχεδιασμό πυρόσβεσης εκ μέρους της Πολιτείας και ενιαίο -ή εντέλει καλύτερο- συντονισμό των αρμόδιων δυνάμεων, πώς είναι δυνατόν να κάνουμε το ίδιο με την ουσιαστική ανυπαρξία πρόληψης έναντι των πυρκαγιών και την απουσία λήψης έστω και των πλέον στοιχειωδών μέτρων αυτοπροστασίας εκ μέρους των πολιτών;

Η κλιματική αλλαγή οδήγησε στην κλιματική κρίση και αυτή είναι πλέον η νέα πραγματικότητα. Μπορεί έως τώρα η χώρα μας να πορεύτηκε με έναν πλημμελή τρόπο, αντιμετωπίζοντας σπασμωδικά το αυξανόμενο κύμα πυρκαγιών κάθε χρόνο, μολονότι υπέστη τραγωδίες όπως αυτή στο Μάτι, όμως πλέον τα περιθώρια για συνέχιση αυτής της πολιτικής έχουν εξαντληθεί.

Εάν δεν σχεδιαστεί εκ νέου το σύνολο της αντίδρασης που πρέπει να έχουν η Πολιτεία -σε όλες της τις εκφάνσεις-, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες αυτού του τόπου, είναι βέβαιον ότι ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες για νέες τραγωδίες. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα και όσο ταχύτερα προσαρμοστούμε σε αυτήν, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.