Εξωτερική πολιτική από το… καλάθι

Στη Βασ. Σοφίας, όπου εδρεύει το ΥΠΕΞ, οι εκπτώσεις δεν αρχίζουν σήμερα, όπως στη λοιπή επικράτεια. Έχουν ήδη αρχίσει εδώ και καιρό και ενδέχεται να αποδειχθούν ιδιαίτερα ζημιογόνες για τη χώρα. Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση της Λιβύης.

Δημοσιεύθηκε: 14 Ιουλίου 2025 - 07:35

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πρόβλημα με τη Λιβύη δεν είναι μόνον ότι συνομιλούμε με ένα κράτος που βρίσκεται σε εμφύλιο και είναι χωρισμένο στα δύο, με τη μία πλευρά να υποδύεται τη διεθνώς αναγνωρισμένη νόμιμη κυβέρνηση -έπρεπε να έχουν γίνει εκλογές εδώ και χρόνια- και την άλλη να την κυβερνά ένας πολέμαρχος.

Το πρόβλημα, κυριότερα, είναι ότι δεν τολμάμε καν να απαντήσουμε ευθέως στις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της αλλά αρκούμαστε σε διαρροές από «κύκλους του ΥΠΕΞ», ακόμη και για ζητήματα που αφορούν στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, νότια της Κρήτης.

Οι δε πηγές του ΥΠΕΞ απαντούν ότι... «θα απαντήσουμε», προφανώς και πάλι στον «κατάλληλο χρόνο», όπως είθισται να πράττουμε, είτε πρόκειται για την υπόθεση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης, το οποίο θα προχωρήσει στον «κατάλληλο χρόνο», είτε για την άσκηση του νομίμου δικαιώματος της Ελλάδας για την επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο στα 12 ν.μ.

Με τα «θα» όμως δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Αυτά τα «θα» είναι που έχουν καταστήσει τη Λιβύη επίσημο συνομιλητή μας στην υπόθεση του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, αντί της Τουρκίας, έναντι της οποίας επιθυμούμε να έχουμε καλές σχέσεις και «ήρεμα νερά», παρά τη συνεχιζόμενη προκλητικότητά της και τις ονειρώξεις της περί «Γαλάζιας Πατρίδας».

Πρόκειται κυριολεκτικά για εξωτερική πολιτική από το… καλάθι. Ό,τι κάτσει και ό,τι βρούμε και σε περίπτωση που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συμπεριλάβουν έστω και μία ελάχιστη μνεία περί του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου στην κατακλείδα των συμπερασμάτων κάποιας συνόδου κορυφής… πανηγυρισμοί!

Επί σειρά ετών και πάντως επί υπουργίας Γ. Γεραπετρίτη, η Ελλάδα επέδειξε εγκληματική αδράνεια σε ό,τι αφορά στις επαφές που είχαν καλλιεργηθεί επί υπουργίας Ν. Δένδια με τον «Στρατάρχη» Χαφτάρ, στην προσπάθειά της να εμφανιστεί ως το «καλό παιδί» έναντι της Τουρκίας, η οποία, αρχικώς, είχε προσεταιριστεί μόνο την κυβέρνηση της Τρίπολης.

Ως αποτέλεσμα αυτής της εγκατάλειψης αλλά βεβαίως και ως απότοκο των βημάτων προσέγγισης της Άγκυρας προς το Τομπρούκ και τη Βεγγάζη, οι σχέσεις μας ακόμη και με αυτή την πλευρά βρίσκονται στο ναδίρ, γεγονός που αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη «εκπαραθύρωση» της ευρωπαϊκής αποστολής για το μεταναστευτικό, από τη Λιβύη, συμπεριλαμβανομένου και του «δικού μας», Θ. Πλεύρη.

Περίγελος έχει καταντήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική, ιδίως έναντι της Τουρκίας, η οποία γελά όταν μας βλέπει να έχουμε ως συνομιλητή τη Λιβύη (ποιο κομμάτι της, άραγε) στην υπόθεση του τουρκολιβυκού μνημονίου, που η ίδια εφηύρε ως όχημα για την προώθηση των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο.

Για ποια σκλήρυνση των ελληνικών θέσεων έναντι της Λιβύης μπορούμε να κάνουμε λόγο, όταν το ΥΠΕΞ πιάνεται διαρκώς… στον ύπνο, όπως συνέβη και με την πρόσφατη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης στον ΟΗΕ σχετικά με τα οικόπεδα που έχει προκηρύξει η Ελλάδα νότια της Κρήτης;

Υπήρξε τόση η αμηχανία δε της Βασ. Σοφίας, που αν και το διάβημα φέρει ημερομηνία 3 Ιουλίου, μόλις χθες… διέρρευσε και πάλι παρέμεινε αναπάντητο από την ελληνική πλευρά, η οποία επιφυλάχθηκε να απαντήσει… εν καιρώ.

Έτσι, όμως, φίλτατοι, βαδίζουμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια. Η πολιτική του κατευνασμού, την οποία συστηματικά ασκεί η χώρα μας έναντι των συνομιλητών της και ιδίως της Τουρκίας, όχι μόνον έχει αποτύχει αλλά μας ωθεί διαρκώς και σε νέες υποχωρήσεις.

Ποιος δεν το βλέπει αυτό;

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.