Το «πακέτο» της ΔΕΘ και η ανταποδοτικότητα των φόρων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τον Αύγουστο να αναλώνεται για την κυβέρνηση μεταξύ της όποιας ανάπαυλας και της προετοιμασίας του πακέτου της ΔΕΘ, στις αρχές Σεπτεμβρίου, θα ήταν ίσως χρήσιμο να επαναφέρουμε στη συζήτηση ότι δεν είναι μόνον απολύτως ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε μείωση της φορολογίας, όσο – και ενδεχομένως κυριότερα – το να “πιάνουν τόπο” τα λεφτά που δίνει για φόρους ο κάθε συνεπής φορολογούμενος πολίτης.

Η περίφημη ανταποδοτικότητα της φορολογίας.

Διότι προφανώς θα αποτελούσε ευχής έργο να υπάρξουν φοροελαφρύνσεις και δη για εκείνους που είναι κατά τεκμήριο “εγκλωβισμένοι” στην πλήρη αποκάλυψη των εισοδημάτων τους, κατά κύριο λόγο μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό απαρτίζουν τη λεγόμενη μεσαία τάξη, όμως αντίστοιχα ευπρόσδεκτο θα ήταν να μην χρειάζεται να πληρώνουν για το ίδιο πράγμα δυο φορές, όπως κατά κανόνα πράττουν σήμερα.

Για υπηρεσίες Υγείας, για παράδειγμα, να μην είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα, όπως κατέδειξε πρόσφατη έρευνα της Επιτροπής Ανταγωνισμού, ενώ θα μπορούσαν να καλύψουν τις όποιες ανάγκες τους στον δημόσιο τομέα, εκμεταλλευόμενοι έτσι και την πλούσια εμπειρία που εξ’ ορισμού διαθέτουν τα δημόσια νοσοκομεία.

Αντίστοιχα, να μην χρειάζεται η κάθε οικογένεια να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη ώστε να (ξανα) πληρώσει για την εκπαίδευση των παιδιών της, σε ιδιωτικά σχολεία ή φροντιστήρια, όταν έχει ήδη πληρώσει μέσω της φορολογίας για την λεγόμενη “δωρεάν” παιδεία που υποτίθεται ότι προσφέρει το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όσο απαραίτητη κι αν είναι η ένταξη φοροελαφρύνσεων κατά τις επικείμενες εξαγγελίες της ΔΕΘ, ενός πολιτικού θεσμού μάλλον αναχρονιστικού, πλην ακόμη κυρίαρχου στην πελατειακή δομή της ελληνικής κοινωνίας, άλλο τόσο θα ήταν η βελτίωση των υπηρεσιών που παρέχει σήμερα η Πολιτεία προς τους πολίτες της.

Διότι έτσι, πρώτον θα στερούσε από όσους φοροδιαφεύγουν το επιχείρημα ότι οι υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος είναι ούτως ή άλλως χαμηλής ποιότητας και δεν αξίζουν τα χρήματα που (δεν) δίνουν και δεύτερον, οι συνεπείς φορολογούμενοι δεν θα ήσαν αναγκασμένοι να πληρώνουν διπλά για υπηρεσίες οι οποίες θεωρητικά είναι… δωρεάν.

Εάν η κυβέρνηση έχει όντως τους διαθέσιμους πόρους για να κάνει “παροχές”, ύψους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ κατά τα θρυλούμενα, αντί να “μοιράσει” χρήματα κατά τη συνήθη τακτική των παροχών, θα μπορούσε να επενδύσει στο ίδιο το κράτος με γνώμονα τη βελτίωση των υπηρεσιών που αυτό ήδη προσφέρει. Να μειώσει, δηλαδή, στην πράξη, τις ώρες αναμονής στα τμήματα επειγόντων περιστατικών ακόμη περισσότερο, από το ελάχιστο των 5 ωρών που η ίδια  διατείνεται ότι έχει ήδη καταφέρει, έναντι των 9 ωρών που ίσχυε έως τώρα.

Εάν ένα “βραχιολάκι” γλύτωσε τους ασθενείς από 4 ώρες αναμονής, μία ενίσχυση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων θα μπορούσε να κατορθώσει, ευλόγως, πολλά περισσότερα.

Σε ό,τι αφορά δε στις εκλογικές προσδοκίες των κυβερνώντων, στις οποίες εντάσσεται και η όποια “παροχολογία” της ΔΕΘ, ας μην έχουμε αυταπάτες. Εάν οι πολίτες δεν δουν όφελος στην πράξη και δεν νοιώσουν ότι “κάτι γίνεται” στον τόπο τους ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητά τους, γιατί να επιλέξουν ξανά εκείνους που εκτιμούν ότι δεν το κατόρθωσαν έως τώρα, παρά τις δυο θητείες του κυβερνώντος κόμματος στην εξουσία;