Η χρηματιστηριακή αγορά πάει μια χαρά και η καταναλωτική εμπιστοσύνη πάει... περίπατο.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων απάντησε στην πρόσφατη έρευνα της Gfk όχι απλώς ότι η οικονομική κατάστασή τους επιδεινώθηκε τον τελευταίο χρόνο, αλλά και τι περιμένουν να συμβεί και το επόμενο 12μηνο. Τα ίδια (το 36%) και… χειρότερα το 35%.

Και για να μην ρωτήσετε, τα αντίστοιχα περιμένουν οι πολίτες και για την οικονομική κατάσταση της χώρας (σε ποσοστό 50%), καθώς το 72% θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας χειροτέρεψε το τελευταίο 12μηνο!

Εν μέρει θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Γκρινιάρηδες (για την τσέπη μας) και άρα καθ έξιν απαισιόδοξοι.

Προφανώς όμως, αυτή η απαισιοδοξία δεν είναι άσχετη με το γεγονός (εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχετικό θέμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας), ότι οι τιμές καταναλωτή ανεβαίνουν στη χώρα μας πολύ ταχύτερα από τις αποδοχές των εργαζόμενων, συγκλίνοντας ταχύτατα (οι τιμές όχι οι… μισθοί) με τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Γιατί λοιπόν ανεβαίνει η Σοφοκλέους; Διότι είμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία τα μεγάλα ψάρια του κάθε κλάδου τρώνε τα μικρά γνωρίζοντας με τη σειρά τους ότι θα φαγωθούν από τους… ξένους ”ψαράδες”. Τόσο απλά.

Επειδή όμως ο μέσος έλληνας ΔΕΝ περιμένει εισόδημα από τις επενδύσεις του, ούτε είναι υπάλληλος πολυεθνικής, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα από κοινωνικής πλευράς. Κι αυτό όπως και να’ χει θα επιφέρει δυσάρεστες ”παρενέργειες”.

ΥΓ: Διαβάζοντας εφημερίδες το Σαββατοκύριακο, ο Χαμαιλέων ένιωσε υπερήφανος ως πολίτης μιας χώρας τόσο ισχυρής που έγινε άξαφνα ο πιο... ”πρωτοκλασάτος παίκτης” στα Βαλκάνια, διεκδικεί το… τραπεζικό σύστημα της Τουρκίας κι έχει και όλες τις πλούσιες χώρες, έτοιμες να του δίνουν με τα... τσουβάλια τα εκατ. ευρώ.

Μην τον παρεξηγήσετε. Κι ο Χαμαιλέων είναι αισιόδοξος και χαίρεται με τις επιτυχίες μας. Λίγο μέτρο όμως, μάλλον δεν βλάπτει.

Ούτε οι Τούρκοι (και οι λοιποί Βαλκάνιοι) είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα κλειδιά του τραπεζικού τους συστήματος στους Ελληνάρες, ούτε ξαφνικά γίναμε ”Ελντοράντο” των ξένων κεφαλαίων.

Τουναντίον θα πρέπει να ιδρώσουμε για να μην χάσουμε την όποια θέση θέλουμε να έχουμε στην περιοχή.

Δεν φτάνει ένας Βγενόπουλος κι ένας Αράπογλου για να γίνουμε ξαφνικά… ”conquistadores”. Χρειάζεται πολύ και σκληρή δουλειά, με ορίζοντα πολλών ετών.