Το ότι οι μικρομεσαίες κατασκευαστικές επιχειρήσεις βρίσκονται εδώ και χρόνια στο «μάτι του κυκλώνα» είναι γνωστό.

Πάνω από 10 τέτοιες εταιρίες τέθηκαν εκτός διαπραγμάτευσης από το 1998 έως σήμερα (ΑΤΕΜΚΕ, Εργάς, Ευρωπαϊκή Τεχνική, Μπαλάφας, Betanet, Έμπεδος, Γενέρ, ΔΙΕΚΑΤ, Αφοί Μεσοχωρίτη, ΑΛΤΕ κ.ά.), ενώ το τελευταίο διάστημα βλέπουμε την ιστορική Έδραση να «δίνει μάχες» και την Αττικάτ να αναγκάζεται να πουλήσει το μεγαλύτερο περιουσιακό της στοιχείο (συμμετοχή στο Ρίο - Αντίρριο) προκειμένου να πάρει ανάσες ρευστότητας.

Κανένας φυσικά από τους μεγάλους ομίλους δεν κινδυνεύει, ωστόσο τα πράγματα έχουν αρχίσει να «σκουραίνουν» ακόμη και γι' αυτούς.

Το κράτος εξακολουθεί να τους οφείλει έναν σκασμό λεφτά και ήδη, αφού εδώ και δύο χρόνια δεν έχουν ουσιαστικά δοθεί έργα, τα τεράστια ανεκτέλεστα συμβόλαιά τους έχουν αρχίσει να μειώνονται.

Ούτε όμως και η επικείμενη νέα περικοπή στις φετινές δημόσιες επενδύσεις ευνοεί. Κάθε άλλο μάλιστα.

Η αύξηση επίσης της φορολογίας των μερισμάτων στο 40% περιορίζει την πραγματική κερδοφορία των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων από τις «χρυσοφόρες» αυτοχρηματοδοτούμενες συμβάσεις τους.

Επιπλέον, το γεγονός ότι, επτά μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, η υπόθεση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας δείχνει να παραμένει στάσιμη δημιουργεί φόβους για περαιτέρω καθυστερήσεις στα συγκεκριμένα projects.

Τέλος, φαίνεται πως ούτε και η κερδοφορία των αυτοχρηματοδοτούμενων έργων θα μείνει αλώβητη από την οικονομική κρίση. Για παράδειγμα, ο αριθμός των αυτοκινήτων που διέσχισαν την Αττική Οδό ήταν μειωμένος κατά 2% τον Ιανουάριο και κατά 4% τον Φεβρουάριο…

Να δούμε τι θα γίνει τώρα που η τιμή της βενζίνης θα ξεπεράσει το 1,5 ευρώ το λίτρο.