Για τριπλό ΣΟΚ από τον Γιώργο κάνει λόγο σήμερα η "Ελευθεροτυπία", ενώ σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται η πλειονότητα του Τύπου, των ΜΜΕ.

Η ουσία είναι πως ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τρία ομολογουμένως σκληρά μέτρα, που (είτε αρέσει είτε όχι) ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.

Θα πείτε τώρα, ρε Γελαντάλι, αυτό σε πείραξε; Και, στο κάτω-κάτω, ας πρόσεχες τι ψήφιζες…

Όμως δεν είναι αυτό το θέμα, καθώς τόσα χρόνια τώρα μαθημένοι δεν είχαμε δα περισσότερες απαιτήσεις. Ή μήπως όχι; Γιατί αν δούμε πιο προσεκτικά τα τρία μέτρα-ΣΟΚ, θα διαπιστώσουμε πως επιβαρύνουν καταρχήν τους λεγόμενους μη προνομιούχους.

Συγκεκριμένα, η αύξηση των φόρων στα καύσιμα δεν πλήττει τόσο τους έχοντες και κατέχοντες όσο τα χαμηλότερα και μεσαία στρώματα. Εάν μάλιστα συνοδευτεί από "κύμα ανατιμήσεων"(*), τότε η κατάσταση επιβαρύνεται περισσότερο για τους κατώτερους.

Η αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση θίγει καίρια τους εργαζομένους και πρόσθετα είναι ένα μέτρο αμφιβόλου αποτελεσματικότητας για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού, στο οποίο η κυβέρνηση εμφανίζεται (πάντα κατά την εκτίμηση του γράφοντος) να ΜΗΝ έχει σχέδιο που δεν θα αδικεί τους απόμαχους της εργασίας.

Ανήγγειλε ανατροπές και αλλαγές στη φορολογική πολιτική, να δούμε... Μένει όμως -μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου- ανοιχτό το χρόνιο θέμα της δίκαιης φορολόγησης.

Για ισονομία και αίσθηση δικαίου κάνει λόγο ο Νίκος Γ. Δρόσος στο σημερινό Εγερτήριό του και συμφωνούμε με τα χίλια. ΔΕΝ ξεκαθαρίζεται πώς θα φορολογηθούν οι έχοντες και οι κατέχοντες, οι οποίοι με διάφορες μεθόδους και τεχνάσματα, με παράθυρα και νομικισμούς φοροδιαφεύγουν δεκαετίες τώρα. Θα φορολογηθούν τα μερίσματα και αν ναι ποια; Θα φορολογηθούν οι υπεράκτιες εταιρίες και πώς; Και με ποιον τρόπο θα φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία;

Γιατί δηλώνοντας ο ίδιος ο πρωθυπουργός πως τα μέτρα για τους έχοντες και κατέχοντες θα αποδώσουν το 2011, αποκάλυψε τη μεγάλη αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να "συλλάβει" τη φοροδιαφυγή, να περιορίσει το "μαύρο χρήμα".

Αυτή ακριβώς η αδυναμία, του ίδιου του κράτους - της εξουσίας, που είναι και η κύρια αιτία της κρίσης, οδηγεί για πολλοστή φορά στην επιβολή έμμεσων φόρων, όπως είναι οι φόροι στα καύσιμα.

(*) Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο λόγω της ανικανότητας του κράτους - εξουσίας να ελέγξει την αγορά, να διασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία της προς όφελος του καταναλωτή.

Υπολογίζεται, από το ίδιο το αρμόδιο υπουργείο Οικονομίας & Ανταγωνιστικότητας, πως εάν η αγορά λειτουργούσε εύρυθμα και ομαλά, ο καταναλωτής θα είχε κατά μέσο όρο 20% μεγαλύτερη αγοραστική αξία στην καθημερινή ζωή του. Στα είδη πρώτης ανάγκης, στα βασικά προϊόντα διατροφής και υγιεινής.

Όμως, η Ελλάδα είναι η… χαρά των θυγατρικών πολυεθνικών ομίλων, που επιβάλλουν τους δικούς τους όρους λειτουργίας εξασφαλίζοντας κέρδος πολλαπλάσιο απ' όσο σε άλλες χώρες.

Όμως, η Ελλάδα είναι η αγορά όπου ο καταναλωτής βρίσκει είδη καθημερινής ανάγκης κατά μέσο όρο 20% ακριβότερα απ' όσο ακριβώς τους ίδιους κωδικούς (των ίδιων πολυεθνικών) σε άλλες χώρες. Από τρόφιμα μέχρι είδη υγιεινής αλλά και από μπίρες μέχρι ποτά και άλλα χρειώδη.

Αυτό συμβαίνει επειδή στην εγχώρια αγορά δεν ισχύουν -επί της ουσίας- οι αγορανομικοί έλεγχοι, επειδή το αγροτικό προϊόν φεύγει 0,50 από το χωράφι του παραγωγού και φτάνει 2,50 και ακριβότερα στο σούπερ μάρκετ, επειδή ακόμη και εισαγόμενα από "τρίτες χώρες" πωλούνται υπερπολλαπλάσια από τις τιμές εισόδου στη χώρα.

Επειδή μία υπόθεση χρειάζεται τρία, τέσσερα, ακόμη και πέντε χρόνια για να τελεσιδικήσει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, επειδή σε αυτήν την αγορά δεν έχει περάσει ακόμη η υποχρέωση αναγραφής του "γάλακτος προέλευσης".

Και επειδή φοβούμεθα πως η νέα αύξηση των φόρων στα καύσιμα θα σταθεί αφορμή και σπίθα για ακόμη ένα κύμα ανατιμήσεων, που θα πλήξει μεσαίους και χαμηλότερους.

Και το χειρότερο, μέτρα-ΣΟΚ χωρίς την παραμικρή αναπτυξιακή… χαραμάδα, χωρίς το ελάχιστο στοιχείο που να γεννά ελπίδες για σταθεροποίηση της απασχόλησης, πόσο μάλλον της προσέλκυσης επενδύσεων και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Μέτρα-ΣΟΚ που, φοβούμεθα, σε βάθος χρόνου θα πλήξουν και τη μεσαία τάξη, αυτήν που τουλάχιστον το 2009 στήριξε τη ζήτηση και την κατανάλωση.

Μακάρι να διαψευσθούμε, όμως προσώρας… άλλα περιμέναμε.