Αυτές τις μέρες είναι σαν να άνοιξαν τα μυστικά αρχεία του Foreign Office. Tα στόματα ανοίγουν το ένα πίσω από το άλλο. Κι αρχίζουν επιτέλους να λέγονται αλήθειες.

Η ελληνική κοινωνία τιμωρήθηκε με πρωτόγνωρο τρόπο, η οικονομία της βιάστηκε κυριολεκτικά εξαιτίας της θέλησης των Ευρωπαίων, κυρίως των Γάλλων και των Γερμανών, να προστατεύσουν με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος το τραπεζικό τους σύστημα - και τη σαθρή αρχιτεκτονική του ευρώ.

Το απίστευτο «πρώτο μνημόνιο», ένα κείμενο επιστημονικής φαντασίας, που πολύ λυπάμαι γιατί δεν είχα τότε, άμεσα, το δημοσιογραφικό θάρρος να καταγγείλω όσο του έπρεπε, σχεδιάστηκε με γνώμονα το πολιτικό κόστος των Βορείων και την ανάγκη τους να κερδίσουν χρόνο.

Αίσθηση προκαλεί το σχέδιο «απολογητικής» έκθεσης του ΔΝΤ που έφερε χθες στη δημοσιότητα η Wall Street Journal. Πρόκειται για κείμενο η επίσημη μορφή του οποίου ενδέχεται να διαφέρει αισθητά, αν κρίνουμε από την… ωμότητα του πρωτοτύπου.

Η ανεπίσημη «αποκάλυψή» του, όμως, επιβεβαιώνει το χάσμα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, στις σχέσεις του ΔΝΤ με του θεσμούς της ευρωζώνης και κυρίως με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία και επιρρίπτει εμμέσως πλην σαφώς τις μεγαλύτερες ευθύνες για το ελληνικό «δράμα».

Ιδιαίτερα ενοχλητικές είναι ορισμένες πληροφορίες που κυκλοφορούν για τον ΟΠΑΠ, ο οποίος, θυμίζω, από πρακτικήςπλευρά έχει ήδη αλλάξει χέρια και η πλειοψηφία του έχει περάσει σε ιδιώτες επενδυτές.

Η πρώτη πληροφορία είναι ότι η διοίκησή του έχει κάκιστες σχέσεις με τη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ (κατόπιν και της στάσης που κράτησε το Ταμείο στην τελευταία γενική συνέλευση), οι οποίες αποτυπώνονται και σε ευρύτερο
«περιβάλλον» με διάφορες μάλλον «αγοραίες» εκφράσεις και υπαινιγμούς.

Συμβαίνει, θα μου πείτε, και στις καλύτερες οικογένειες, τουλάχιστον εν Ελλάδι. Δείχνει όμως και μια έλλειψη αντίληψης της ιεραρχίας ανάμεσα στον «μεταβατικό» πλέον πρόεδρο του ΟΠΑΠ και στη θεσμική αρχή που κατέχει το 33% των μετοχών του Οργανισμού, για όσο διάστημα τις κατέχει.

Αρκετοί συνομιλητές του υπουργού Οικονομικών γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρωταρχικός του στόχος είναι να επιτευχθεί φέτος πρωτογενές πλεόνασμα, προκειμένου η Ελλάδα να διεκδικήσει στη συνέχεια μια «γενναία» αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους της, του γνωστού και ως OSI.

Το γεγονός ότι οι υπόλοιποι στόχοι υποτάσσονται σε αυτόν δημιουργεί βεβαίως «αντιπάλους» τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, καθώς άλλες, θεμιτές, επιδιώξεις υποσκελίζονται από τη βασική προτεραιότητα.

Ωστόσο, ο Γιάννης Στουρνάρας φαίνεται να έχει αποδεχτεί με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Η τρόικα είναι αυτή που είναι, η Γερμανία αυτή που είναι.

Εδώ και πολύ καιρό παρατηρείται το φαινόμενο να παραμένουν ή και να τοποθετούνται σε σημαντικές θέσεις του δημόσιου τομέα πρόσωπα τα οποία προδήλως αδυνατούν να ανταποκριθούν είτε στις ουσιαστικές ευθύνες και απαιτήσεις του ρόλου τους, είτε ακόμη και σε αυτά τα λεγόμενα τυπικά προσόντα.

Κατά ένα μέρος αυτό οφείλεται στις στρεβλές καταστάσεις που επικράτησαν τα προηγούμενα χρόνια, οδηγώντας τελικά στην ελληνική κρίση.

Πολλά από τα «αναγνωρίσιμα» πρόσωπα της πολιτικής σκηνής και των προεκτάσεών της στο στελεχικό - επιχειρηματικό δυναμικό της χώρας βρέθηκαν να συγκαταλέγονται στην «ελίτ» απλώς και μόνο διότι είχαν τις κατάλληλες διασυνδέσεις και γνωριμίες ή κάποια άλλα άκρως αμφιλεγόμενα... προσόντα.