Η έκρηξη πυρομαχικών στην Αγχίαλο, ήταν για πολλούς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι έδειξε ολοφάνερα τη γύμνια του ελληνικού κράτους στο θέμα της ασφάλειας και της καταπολέμησης των πυρκαγιών, ακόμη κι όταν συνδέονται με την εθνική άμυνα.

Η εικόνα που σχηματίζεται όχι άδικα στην κοινή γνώμη, είναι ότι πέρα από την υιοθέτηση και εφαρμογή του περίφημου πλέον 112 (μια άσκηση ψηφιακής κατά βάση φύσεως), δεν έχει υπάρξει από το 2019 και μετά κάποια "στρατηγική" μεταβολή στην καταπολέμηση των πυρκαγιών, παρά τις αλλεπάλληλες δεσμεύσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το 2017 όταν ακόμη ήταν στην αντιπολίτευση, έως και σήμερα, παρά την τετραετή κυβερνητική θητεία.

«Μαζέματα» στις πρόσφατες δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά, μετά τις σφοδρές αντιδράσεις, κυρίως εκ δεξιών (ακόμη και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, λένε οι πληροφορίες), έκανε από τη Βουλή ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης.

Αποδεικνύοντας, πριν ακόμη αρχίσει ο οποιοσδήποτε διάλογος, ότι το θέμα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο, εξαιτίας του παγιωμένου κλίματος σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Εντούτοις, δημοσιογράφοι και πολιτικολογούντες ενδέχεται να δίνουμε μεγάλη σημασία σε θέματα για τα οποία είναι εξαιρετικά επισφαλές να θεωρήσουμε ότι η Τουρκία θα προσέλθει πρόθυμη.

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός θέλησε να παραχωρήσει συνέντευξη στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΪ, μόλις πέντε μέρες μετά τις προγραμματικές δηλώσεις (και 18 ημέρες από τις εκλογές), είναι από μόνο του αποκαλυπτικό.

Δείχνει ότι ένιωσε την ανάγκη να μαζέψει άμεσα τις γκάφες και τις αρρυθμίες των υπουργών (με κορυφαία παραδείγματα την πανεπιστημιακή και την έφιππη αστυνομία) αλλά και -μάλλον το κυριότερο- να εξηγήσει τις «τολμηρές» θέσεις του για τον επικείμενο διάλογο με την Τουρκία. Θέσεις που προκαλούν ήδη έντονες αντιδράσεις, ιδίως εκ δεξιών, με κάποιους να μιλούν για «Πρέσπες του Αιγαίου», πριν καν ξεκινήσει ο διάλογος. Κυρίως γιατί τόλμησε να ξεστομίσει τη λέξη «υποχωρήσεις».

Τα τρέχοντα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για την ορθή λειτουργία του πολιτεύματος, το οποίο εξαρτάται από την ύπαρξη στοιχειωδώς ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όχι μόνο ως βασικού αντίβαρου στη συγκέντρωση σημαντικών εξουσιών από την οποιαδήποτε κοινοβουλευτικά αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά και ως εναλλακτικής λύσης την ώρα της κάλπης, προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν κυβέρνηση οι πολίτες.

Τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης βαθιά αλλά και άμεσα, ενόψει δημοτικών εκλογών το φθινόπωρο και ευρωεκλογών τον προσεχή Ιούνιο. Διότι δεν έχει ούτε σοβαρούς μηχανισμούς στη κοινωνία, ούτε καθαρή πολιτική «ταυτότητα» (πρακτικά ποτέ δεν είχε από την εποχή της μετάλλαξής του σε κόμμα εξουσίας), ούτε όμως -πλέον- και «χαρισματικό» αρχηγό, με προσωπική απήχηση στους ψηφοφόρους.

Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα σε εξαιρετικά προνομιούχα πολιτική θέση. Παίζει χωρίς αντίπαλο, τόσο εσωκομματικά όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.

Θεωρητικά θα μπορούσε να επιχειρήσει μεγάλες τομές (που έχουν όμως και σοβαρό πολιτικό κόστος), ρισκάροντας προκειμένου να γράψει ιστορία ως ο άνθρωπος που πραγματικά εκσυγχρόνισε την Ελλάδα. Ασφαλώς για ένα νέο σε ηλικία πολιτικό, που προέρχεται από «τζάκι» κι έχει πίσω του τη βαριά σκιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αυτό το όραμα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ελκυστικό.