Μια κι έγινε πάλι πολύς λόγος τις προηγούμενες μέρες περί Grexit και δραχμής, θα ήταν ίσως σκόπιμο να επισημάνουμε ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους.

Κάθε υπερεθνική προσπάθεια ενισχύεται όταν ολοένα και περισσότερα κράτη θέλουν να προσχωρήσουν σε αυτή κι αντίστοιχα υποσκάπτεται όταν υφιστάμενα μέλη αποχωρήσουν. Υπό αυτή την έννοια, το Brexit ήταν ένα σοβαρότατο πλήγμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην περίπτωση των νομισματικών ενώσεων, τα πράγματα είναι ακόμη πιο «σφικτά».

Αντίθετα με ό,τι εμφανίζεται να πιστεύει ο κ. Σόιμπλε, οι νομισματικές ενώσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν «αλά καρτ». Τουναντίον, αν ένα μέλος αποφασίσει ή πιεστεί να αποχωρήσει, αμέσως θα δημιουργηθούν αμφιβολίες για τη συνεκτικότητα της ένωσης αυτής και τα «γεράκια» των αγορών θα ψάξουν να βρουν τον επόμενο αδύναμο κρίκο.

Μοιάζει δύσκολο να το πιστέψουμε, αλλά κάποιοι λαμπροί εγκέφαλοι στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης προωθούν, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, την κατάργηση της προστασίας στην προσωπική περιουσία των μετόχων υπερχρεωμένων εταιριών.

Όπως οι ίδιοι λένε, επικαλούμενοι το σύνθημα «δεν γίνεται να υπάρχουν υπερχρεωμένες εταιρίες με πλούσιους ιδιοκτήτες», θα ήθελαν την κατάργηση της προστασίας στην περιουσία των μετόχων με ειδική ρύθμιση, αλλά δεν ξέρουν αν κάτι τέτοιο θα γινόταν αποδεκτό από τους… θεσμούς!

Η στρατηγική της έντασης που επικρατεί εδώ και μήνες μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με τους μεν να κατηγορούν τους δε ότι κατέστρεψαν (οι παλαιοί) ή καταστρέφουν (οι τωρινοί) τη χώρα, τίποτε δυστυχώς δεν προσφέρει στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.

Τα βασικά προβλήματα της οικονομίας (και κατ' επέκταση της κοινωνίας), όπως έχουν περιγραφεί ξανά σε προηγούμενα σχόλια και με δεδομένη την ύπαρξη των συμφωνιών με τους πιστωτές μας, είναι τρία:

- Όσο δεν μεγαλώνει η «πίτα», δηλαδή το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, τόσο θα κυριαρχεί το απελπιστικό δίλημμα μεταξύ νέων περικοπών (δηλαδή κυρίως περικοπών σε συντάξεις και μισθούς -οι υπόλοιπες δαπάνες έχουν περιοριστεί σχεδόν ως το μη περαιτέρω) και νέων φόρων.

«You can talk the talk, but can you walk the walk?» λέει μια αγγλοσαξονική έκφραση, που φαίνεται να ταιριάζει «κουτί» στην περίπτωση της ηγεμονικής στον ευρωπαϊκό χώρο Γερμανίας, από την οποία προήλθε η «ηθικοπλαστική» άποψη και θεωρία για την ευρωπαϊκή κρίση.

Διακατεχόμενη από τον διαρκή φόβο ότι θα κληθεί να πληρώσει «τα σπασμένα» άλλων χωρών της Ευρωζώνης (παρότι η ίδια υπήρξε, λόγω μεγέθους και ανταγωνιστικότητας, ο μεγάλος ωφελημένος του ευρώ επί μια δεκαπενταετία), η Γερμανία επέβαλε μια σειρά από ευρω-κανόνες, που δύσκολα θα άγγιζαν την ίδια.

Στη χώρα που τα φροντιστήρια κοντεύουν να ξεκινούν από το… δημοτικό, στη χώρα που ακόμη και οι μαθητές πανάκριβων ιδιωτικών σχολείων κάνουν κι αυτοί έξτρα φροντιστήρια (!), άλλη μία συζήτηση στη Βουλή για την παιδεία αναλώθηκε χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, για την αλλαγή αυτού του εξαιρετικά δυσάρεστου σκηνικού.

Για μια ακόμη φορά ακούστηκαν κορώνες, αντεγκλήσεις και καταγγελίες, χωρίς όμως να γίνουν ουσιαστικές -και σε βάθος- προτάσεις. Το «μενού» περιλάμβανε ως συνήθως διάφορα «πυροτεχνήματα», χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό σημάδι μιας ευρύτερης συναίνεσης, χωρίς να εντοπιστούν οι αιτίες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης, η οποία, πέραν των άλλων, φορτώνει από μικρή ηλικία τα παιδιά μας με ένα δυσβάστακτο «βάρος», που μεταφράζεται σε άπειρες ώρες «υποχρεώσεων», σε ημερήσια βάση, χωρίς εντέλει να προσφέρει και κάποιο ορατό αποτέλεσμα στη μόρφωσή τους.