Παρότι στο προσκήνιο της επικαιρότητας βρέθηκαν αμιγώς εσωτερικά θέματα όπως η ΔΕΘ και οι άδειες για τα κανάλια, το σημαντικότερο γεγονός των ημερών ήταν, κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος, η «Μεσογειακή» Σύνοδος της Αθήνας.

Μια σύνοδος που μπορεί να κυριαρχήθηκε από σοσιαλιστές πρωθυπουργούς, πλην όμως έγινε με τη συμμετοχή της Κύπρου αλλά και της Ισπανίας, που συνυπέγραψαν τη διακήρυξη.

Από μια απλή ματιά στο κείμενο αυτό προκύπτει ότι θίγονται τα τρία πιο σημαντικά θέματα για τις χώρες του Ευρωπαϊκου Νότου (σ.σ. είναι ίσως χαρακτηριστικό για το τι αφορούσε πραγματικά η σύνοδος, το γεγονός ότι η Πορτογαλία δεν βρέχεται από τη Μεσόγειο, είναι όμως χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου), το προσφυγικό, η ασφυκτική λιτότητα και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τον Βορρά και το γενικότερο ζήτημα της ασφάλειας, σε σχέση με τα τεκταινόμενα στη Βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή.

Όσοι πολιτικοί του κατεστημένου κατακεραυνώνουν τους «αντισυστημικούς» πολιτικούς (ενόσω οι τελευταίοι ενισχύουν ολοένα και περισσότερο την ισχύ τους σε διάφορες χώρες), καταλογίζοντάς τους λαϊκισμό, εξτρεμισμό και οτιδήποτε άλλο, χτυπούν το σαμάρι αλλά όχι τον… γάιδαρο.

Κι όσο δεν ασχολούνται με τον γάιδαρο, τόσο αυτός μεγαλώνει, λαμβάνοντας διαστάσεις… ελέφαντα, ικανού να τους ποδοπατήσει.

Διότι το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι οι «αντισυστημικοί» πολιτικοί, οιασδήποτε αποχρώσεως και ιδεολογίας, αλλά οι συνθήκες που διαμορφώνονται στην κοινωνία και ευνοούν την ανάδειξη και την ενίσχυσή τους. Αυτές τις συνθήκες όμως δεν τις δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά οι «συστημικοί» πολιτικοί!

Το πρώτο μνημόνιο ήταν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει. Αποσκοπούσε στο να βρεθεί ένας γρήγορος τρόπος «διάσωσης» της Ελλάδας, με βασικό όμως στόχο, την διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και την αποφυγή ενός «ντόμινο» που θα συμπαρέσυρε πρακτικά το μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης, ενδεχομένως και την παγκόσμια οικονομία.

Η πρόσφατη έκθεση του «ανεξάρτητου γραφείου» του ΔΝΤ, έβαλε απλώς μια σφραγίδα επισημότητας, σε αυτό που πρακτικά οι περισσότεροι από τους ασχολούμενους με τα θέματα αυτά, ήδη γνώριζαν.

Ασυγκίνητο φαίνεται να αφήνει το πολιτικό μας σκηνικό, το γεγονός ότι το τραπεζικό σύστημα «βράζει», πιεζόμενο, από τη μία, με δικαστικές έρευνες και διώξεις, κι από την άλλη, με τις διοικητικές αλλαγές σε διάφορα επίπεδα της πυραμίδας.

Κι αυτή η απάθεια ενδεχομένως να προξενήσει σοβαρές επιπρόσθετες ζημίες στην οικονομία της χώρας, δεδομένου ότι ο χειρισμός των κόκκινων δανείων, θέμα στρατηγικής σημασίας για το μέλλον του τραπεζικού κλάδου, αλλά και της ελληνικής οικονομίας συνολικά, εισέρχεται στην τελική του φάση.

Οι ισορροπίες που χαρακτήρισαν τη μακρά περίοδο ευμάρειας στη Δύση, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχουν ανατραπεί σχεδόν ολοσχερώς.

Το επίκεντρο του κόσμου μετακινείται προς την Ασία, η παγκοσμιοποίηση, ή, ορθότερα, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εφαρμόστηκε, αποσαθρώνει πλέον όχι μόνο τη μικροαστική αλλά και τη μέση αστική τάξη της Δύσης, ενώ το πολιτικό και οικονομικό «κατεστημένο», το «σύστημα», αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο από μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Ταυτόχρονα, η σύγκρουση του δυτικού «κοσμοπολιτισμού» με τον ισλαμικό φανατισμό αναδεικνύει πόσο ευάλωτη αλλά και πόσο «συνδεδεμένη» με άλλες περιοχές του πλανήτη είναι πλέον η οποιαδήποτε «ανεπτυγμένη» πρωτεύουσα, μέσα σε έναν κόσμο που έχει «παγκοσμιοποιηθεί», χωρίς όμως να έχει απαρνηθεί τον φανατικό εθνικισμό αλλά και τον πάσης φύσεως ακραίο εξτρεμισμό.