Με κραυγή θυμού και αγωνίας μοιάζει το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο αυτόν που βάλαμε στο σχετικό ρεπορτάζ: «Κρίμα που η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά». Εξαιρετικά ασύνηθες για κείμενο που προέρχεται από το κορυφαίο εργοδοτικό όργανο της χώρας, το οποίο φημίζεται συνήθως για τη φλεγματικότητά του.

Πιθανώς οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου ότι οι εργοδότες θέλουν κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, δηλώσεις που διαψεύστηκαν μετά βδελυγμίας από τον ΣΕΒ, να αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, σε μια σχέση που σίγουρα έχει τις δυσκολίες της.

Στο περιθώριο της ελληνικής επικαιρότητας, που ασχολείται συνήθως με πιο… γαργαλιστικά θέματα, στο εξωτερικό έχει ξεσπάσει έντονος διάλογος για το αν υπάρχουν σοβαρές ατέλειες του «νεοφιλελευθερισμού», τον οποίο ασπάζεται εδώ και πολλά χρόνια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Διάλογος που συνδέει πλέον τη μακροχρόνια βιώσιμη ανάπτυξη και τη σταθερότητα, με τον περιορισμό των ανισοτήτων και της περίφημης «λιτότητας».

Μια πολύ σημαντική εξέλιξη σε αυτόν τον διάλογο αποτέλεσε άρθρο οικονομολόγων του ερευνητικού τμήματος του ίδιου του ΔΝΤ, με τον προκλητικό τίτλο «Neoliberalism: Oversold?», στο οποίο οι αρθρογράφοι εκφράζουν την άποψη ότι:

Με 190 ψήφους πέρασε από τη Βουλή η διάταξη που απαγορεύει σε πολιτικά πρόσωπα να μετέχουν ή να διοικούν εταιρίες στο εξωτερικό, ακόμη κι αν αυτές είναι σε χώρα της ευρωζώνης. Όχι ότι υπήρξε ουσιαστική αντίρρηση από κάποιο κόμμα. Η Ένωση Κεντρώων του κ. Λεβέντη δήλωσε «παρών» και η Νέα Δημοκρατία (σε ένα συνταρακτικό «αυτογκόλ») επέλεξε να αποχωρήσει, πριν ακόμη από την ψηφοφορία, στην ίδια τη συζήτηση!

Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν πολύ απλά την κυριαρχία του λαϊκισμού και της προχειρότητας (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο) μέσα στο Κοινοβούλιο καθώς:

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κατοχή μιας offshore εταιρίας, σε φορολογικά συνεργάσιμη «έδρα», είναι απολύτως νόμιμη για τους Έλληνες πολίτες κι ότι ουδέν πρόβλημα υπάρχει, εφόσον δεν αποδειχτεί ότι μέσω του συγκεκριμένου οχήματος υπήρξε παράνομη δραστηριότητα.

Το ερώτημα είναι αν αυτό πρέπει να ισχύει για τους πολιτειακούς παράγοντες.

Ας εξετάσουμε κατ' αρχάς το «ηθικό» σκέλος. Όπως είναι γνωστό, το κύριο -νόμιμο- πλεονέκτημα από τη χρήση offshore εταιριών είναι η φοροαποφυγή, λόγω των πολύ χαμηλών συντελεστών στα κέρδη των εν λόγω εταιριών.

Σχεδόν από την αρχή της κρίσης, διατυπώθηκε από πολλές πλευρές η ανάγκη κατάρτισης και εφαρμογής ενός «εθνικού σχεδίου» για την έξοδο της χώρας από την κρίση, χωρίς ωστόσο να υπάρξει έκτοτε οποιαδήποτε απόπειρα υλοποίησής του.

Με απλά λόγια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις να παρουσιάζονται άνευ συγκροτημένης άποψης ενώπιον των δανειστών και να ενστερνίζονται υποχρεωτικά, εκόντες άκοντες, το σχέδιο των δεύτερων για την έξοδο από την κρίση, με βαριές συνέπειες όχι μόνο για την αξιοπιστία της χώρας αλλά και για την οικονομία της.