Οι πληροφορίες ότι στην Ουκρανία γίνεται πάρτι διαφθοράς, με τα χρήματα της βοήθειας από τη Δύση, ήταν γνωστές εδώ και χρόνια σε όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις. Τότε όμως όποιος τολμούσε να γράψει κάτι τέτοιο ήταν «πράκτορας» του Πούτιν.
Το ίδιο συνέβη και με τα φιλοναζιστικά ακροδεξιά στοιχεία, που έχουν «ιδρυματοποιηθεί» στο στρατιωτικό και παραστρατιωτικό σύστημα της χώρας. Ο συνεργάτης των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο και φανατικός αντισημίτης Στεπάν Μπαντέρα (δείτε εδώ την ιστορία του) και οι υποστηρικτές του «ξεπλύθηκαν» ολοκληρωτικά μετά την έναρξη του πολέμου. Ο Ζελένσκι, ακόμη και πρόσφατα, παρασημοφόρησε μέλη στρατιωτικής μονάδας, με τις απομιμήσεις σημάτων των SS να απαθανατίζονται από τον φακό, «στολίζοντας» τα χιτώνιά τους.
Στα δυτικά ΜΜΕ, καμία αντίδραση. Φτάσαμε στο σημείο, για χάρη της Ουκρανίας, να υπερψηφίζονται από τη μεγάλη πλειονότητα των κρατών-μελών του ΟΗΕ ψηφίσματα της Ρωσίας κατά του ναζισμού και να καταψηφίζουν ή να απέχουν μόνο οι χώρες της Δύσης.
Το φαινόμενο της αξιοποίησης ακροδεξιών φιλοναζιστικών στοιχείων δεν είναι καινούργιο. Εν μέρει οφείλεται στη μεγαλύτερη προθυμία των ακραία φανατικών να ρισκάρουν τη ζωή τους πολεμώντας. Και έχει αξιοποιηθεί συχνά από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, περιλαμβανομένων βεβαίως και των Ρώσων, στην περίπτωση παραστρατιωτικών σχηματισμών (όπως π.χ. η περιβόητη Βάγκνερ). Με τη λογική ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Ποτέ άλλοτε όμως δεν έγινε τόσο μεγάλη προσπάθεια εξωραϊσμού τους, όσο στον πόλεμο της Ουκρανίας, μέσα από την ανάγκη των υποστηρικτών του πολέμου να παρουσιαστεί η τελευταία ως μια εκκολαπτόμενη δημοκρατική «ουτοπία».
Η οργουελιανή αντιμετώπιση της ειδησεογραφίας
Δικαιώνεται έτσι ξανά μια ρήση που έχει αποδειχτεί διαχρονική: «Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα ενός πολέμου». Ακόμη περισσότερο, όταν η συνέχισή του δεν εξαρτάται από τη θέληση ενός αυταρχικού καθεστώτος (όπως συμβαίνει στη Ρωσία) αλλά την υποστήριξή του από την ευαίσθητη κοινή γνώμη πολλών κρατών της Δύσης. Ίσως για αυτό στον συγκεκριμένο πόλεμο η προσπάθεια της Δύσης και της Ουκρανίας στον χώρο της προπαγάνδας συναγωνίζεται επάξια τους «μετρ» του είδους σε αυταρχικά καθεστώτα.
Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με σχεδόν οργουελιανές μεθόδους, παρότι είναι πια προφανές ότι η εικόνα έχει θρυμματιστεί. Ο φόβος ότι τα φανατικά ακροδεξιά στοιχεία της Ουκρανίας θα αντιδράσουν δυναμικά σε μια δύσκολη ειρηνευτική συμφωνία (με επίκεντρο ένοπλες μονάδες όπως το ΑΖΟΦ και το ΚΡΑΚΕΝ) βαφτίζεται από μεγάλα διεθνή ΜΜΕ ως … «ανησυχία ότι το σώμα των αξιωματικών θα αισθανθεί προδομένο».
Ακόμη και η αποκάλυψη του σκανδάλου διαφθοράς στην Ουκρανία παρουσιάζεται ως «επιτυχία» της εγχώριας δημοκρατικής διακυβέρνησης. Παρότι, ουσιαστικά, αφορά τη δραστηριότητα ξενοκίνητων ανεξάρτητων μηχανισμών, τους οποίους λίγους μήνες νωρίτερα επιχείρησε -ανεπιτυχώς- να ελέγξει η κυβέρνηση Ζελένσκι.
Τώρα, όμως, οι εξελίξεις τρέχουν ασυγκράτητες. Το πέπλο της συγκάλυψης σηκώνεται όλο και περισσότερο. Με τις πληροφορίες να υποστηρίζουν ότι μοιραία θα αποκαλυφθεί το εύρος της διαφθοράς, όχι απλώς στον χώρο της ενέργειας (όπου εκτυλίχθηκε το τρέχον σκάνδαλο) αλλά στο τεράστιο θέμα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που δόθηκαν από το εξωτερικό για την ένοπλη άμυνα της Ουκρανίας
Το γεγονός ότι οι έρευνες διαφθοράς έφτασαν όχι απλά στο στενό κύκλο αλλά και στο δεξί χέρι του Ζελένσκι, τον Αντρι Γέρμακ, προκαλώντας την παραίτηση του δεύτερου ισχυρότερου παράγοντα της Ουκρανίας, θα έχει σεισμικές συνέπειες.
Έχουμε κάποιες εμπειρίες και στην Ελλάδα από το τι συμβαίνει όταν ένας ηγέτης χάνει το δεξί του χέρι. Χωρίς όμως το πρόσθετο στοιχείο μιας εμπόλεμης κατάστασης, που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Nord Stream: Πλησιάζει ή ώρα των μεγάλων αποκαλύψεων
Ταυτόχρονα, συμβαίνουν και άλλα. Προ ημερών, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας ενέκρινε την έκδοση στη Γερμανία ενός Ουκρανού από τους φερόμενους πρωταγωνιστές της ανατίναξης των αγωγών Nord Stream.
Το θέμα, όπως αναμενόταν, πέρασε στα «ψιλά» των διεθνών ΜΜΕ. Θα έχει όμως μεγάλη επίδραση στην κοινή γνώμη και την πολιτική σκηνή της Γερμανίας, που είναι σήμερα ο μεγαλύτερος πάροχος βοήθειας προς την Ουκρανία. Ιδίως καθώς ο εν λόγω υποστήριξε, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας για την έκδοσή του, πως όταν έγινε η ανατίναξη, ήταν εν ενεργεία αξιωματικός των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, ώστε να στοιχειοθετήσει ότι εκτελούσε εντολές, σε καιρό πολέμου.
Έχει ίσως ιδιαίτερη σημασία ότι οι μέχρι τώρα πληροφορίες συγκλίνουν πως η εντολή για το σαμποτάζ προήλθε από ανώτατα επίπεδα της ουκρανικής ηγεσίας. Αν όχι από τον ίδιο τον Ζελένσκι, τότε από τον πρώην αρχιστράτηγο και πιθανό διάδοχό του στην ηγεσία της χώρας Βάλερι Ζαλούζνι.
Το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία, που στάθηκε από την αρχή ενάντια στον πόλεμο και έρχεται πλέον πρώτο στις δημοσκοπήσεις, θα κάνει «πάρτι» με τα στοιχεία της δίκης. Τα οποία, σημειωτέον, προέκυψαν από μια ερευνητική διαδικασία, η οποία αφέθηκε να εξελιχθεί, με την πεποίθηση ότι πίσω από το μεγαλύτερο σαμποτάζ στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία ήταν οι Ρώσοι!
Η άρνηση της Πολωνίας να εκδώσει στη Γερμανία (!) έτερο Ουκρανό που εμπλέκεται, δεν αφήνει πλέον περιθώρια αμφιβολιών για το ποιοι έκαναν το σαμποτάζ, εκθέτοντας στις επίσημες αποκαλύψεις που δρομολογούνται τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και την κυβέρνηση Μπάιντεν. Που φαίνεται ότι είχαν πληροφορίες ότι θα συμβεί αλλά δεν το εμπόδισαν!
Η παραπληροφόρηση για το πεδίο της μάχης
Ακόμη πιο σημαντική, όμως, είναι η αντίδραση που προκύπτει πλέον μέσα στην Ουκρανία για την κρατική παραπληροφόρηση αναφορικά με τις εξελίξεις στα μέτωπα. Πόλεις που έχουν ήδη καταληφθεί και εκκαθαριστεί σε ποσοστό 90% από τους Ρώσους, όπως το Ποκρόφσκ και το Κουπιάνσκ, παρουσιάζονται ως «διεκδικούμενες».
Σε περιοχές στις οποίες οι Ρώσοι προελαύνουν σχεδόν ανεμπόδιστα, όπως η περιφέρεια της Ζαπορίζια, γνωστοποιούνται ανύπαρκτες ουκρανικές αντεπιθέσεις, με πλαστό υλικό από βίντεο παλαιότερων επιχειρήσεων. Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί σε τέτοιο βαθμό που να καταγγέλλεται από φιλοουκρανικές πηγές, όπως το Deep State, το οποίο χρησιμοποιείται από όλες τις πλευρές που παρακολουθούν τον πόλεμο, ως μια αξιόπιστη πηγή.
Με πιθανό κίνδυνο της ζωής τους, οι χειριστές του έφτασαν προ ημερών στο σημείο να καταγγείλουν όχι μόνο τις ανύπαρκτες αντεπιθέσεις που διαρρέονταν από το στρατιωτικό επιτελείο της Ουκρανίας, αλλά και τη δράση μονάδων ΚΡΑΚΕΝ πέριξ της Γκαλιούπολης, οι οποίες καταγγέλλονται ότι εκτελούν στρατιώτες κανονικών ουκρανικών μονάδων, όταν εκείνοι οπισθοχωρούν άνευ εντολής.
Έρχεται η ώρα των ευθυνών για το φιάσκο της Ουκρανίας
Καθώς ο πόλεμος πλησιάζει αργά αλλά σταθερά προς ένα σχεδόν αναπόφευκτο τέλος, εις βάρος της Ουκρανίας, όλα δείχνουν ότι μοιραία θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια «σημεία και τέρατα». Για τον βαθμό διαφθοράς, τον ρόλο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, μεγάλων διεθνών ΜΜΕ, φυσικά και αρκετών πρωτοκλασάτων πολιτικών προσώπων, στο φιάσκο της Ουκρανίας.
Όπως για παράδειγμα ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, πρόσωπα-κλειδιά στην ηγεσία της ΕΕ, καθώς και υψηλόβαθμα μέλη της διοίκησης Μπάιντεν, μεταξύ των οποίων και η άλλοτε πανίσχυρη Βικτόρια Νούλαντ. Εκείνοι ήταν που εμπόδισαν τη συνθηκολόγηση στην Κωνσταντινούπολη το 2022 (με καλύτερους όρους από τις σημερινές διαπραγματεύσεις), εκείνοι «έπνιξαν» τη φωνή του τότε αρχηγού των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγού Μαρκ Μίλεϊ.
Ο οποίος, πριν το τέλος του 2022, τόλμησε να υποστηρίξει δημοσίως, ενώ η Ουκρανία βρισκόταν σε επιτυχημένη αντεπίθεση, ότι πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις για τη λήξη του πολέμου. Διότι η Ουκρανία, όπως είχε πει, ήταν τότε σε θέση σχετικής ισχύος, χωρίς όμως να διαθέτει προοπτική στρατιωτικής νίκης!
Αντίθετα με τη νίκη, που έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα είναι ορφανή. Έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών της, η Δύση έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ήττα εδώ και δεκαετίες, σε έναν πόλεμο που εξαρχής δεν μπορούσε να κερδηθεί. Διότι διεξάγεται απέναντι σε μια πυρηνική υπερδύναμη, που δεν γίνεται να χάσει σε ζήτημα που θεωρεί «υπαρξιακό». Όχι, χωρίς να ρισκάρει η ανθρωπότητα έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, πιθανώς με την Κίνα να υποστηρίζει τη Ρωσία.
Tα μεγάλα θύματα του πολέμου και ο Ζελένσκι
Συνεπώς, το blame game της μεταπολεμικής εποχής θα είναι αδυσώπητο, με την Ευρώπη να φορτώνεται το κύριο βάρος, καθώς η νέα αμερικανική διοίκηση είδε εγκαίρως το αδιέξοδο. Πολιτικές, «τεχνοκρατικές» και δημοσιογραφικές καριέρες που χτίστηκαν πάνω στον πόλεμο θα βρεθούν να απειλούνται με συντριβή.
Οι πιο έξυπνοι, τουλάχιστον στα ΜΜΕ και στα διάφορα «think tanks», το έχουν ήδη αντιληφθεί και ξεκίνησαν να αλλάζουν ρότα, αποδεχόμενοι ότι η Ουκρανία δεν έχει σοβαρές ελπίδες νίκης, άρα πρέπει να αποδεχτεί μια βαριά ειρηνευτική συμφωνία, για να αποφύγει τα χειρότερα.
Πρώτο πολιτικό «θύμα», ίσως και το αμέσως επόμενο διάστημα, μάλλον θα είναι ο ίδιος ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος όσο εύκολα αναγορεύτηκε σε «σύγχρονο Τσόρτσιλ», τόσο εύκολα φαίνεται ότι θα αποκαθηλωθεί.
Πραγματικά θύματα των εξελίξεων, όμως, είναι οι απλοί Ουκρανοί. Όχι μόνο εκείνοι που έδωσαν ό,τι είχαν στα μέτωπα της μάχης, αλλά και το μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, που επεδίωκε μια πραγματική δημοκρατία, στους κόλπους της Δύσης.
Εκείνοι ανακαλύπτουν σταδιακά ότι η χώρα τους καταστράφηκε, ενώ οι ίδιοι μετατράπηκαν σε άβουλα πιόνια ενός γεωπολιτικού ανταγωνισμού που τους ξεπερνούσε. Κατέστησαν πολιορκητικός κριός εναντίον της Ρωσίας, στα χέρια των «γερακιών» του αμερικανικού και ευρωπαϊκού φιλελεύθερου κατεστημένου, που θέλησαν να διαιωνίσουν τον μονοπολικό κόσμο, πηγαίνοντας κόντρα στην πραγματικότητα.
Το ίδιο τίμημα βεβαίως έχουν πληρώσει στο όχι μακρινό παρελθόν και πολλοί άλλοι λαοί, εντός και εκτός Ευρώπης, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τους Κούρδους στη Μέση Ανατολή. Η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται.