Οι Έλληνες είναι ο σκληρότερα εργαζόμενος λαός στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Αυτό αναφέρει δημοσίευμα της "Wall Street Journal", το οποίο προσδιορίζει τις ώρες εργασίας του μέσου Έλληνα σε 42 ώρες την εβδομάδα, έναντι 39 των Ισπανών, λιγότερες από 36 των Γερμανών και μόλις 31 των Ολλανδών.

Το δημοσίευμα του Μάθιου Ντάλτον επιχειρεί να ανασκευάσει ένα, όπως λέει, ανθεκτικό στερεότυπο: Αυτό του "εργατικού ευρωπαϊκού Βορρά" και του "τεμπέλη Νότου". Όπως λέει χαρακτηριστικά, καταφέρνοντας το πρώτο πλήγμα στον μύθο, "η Ιρλανδία δεν μοιάζει να βρίσκεται στον Νότο".

"Ίσως η πρώτη σας αντίδραση είναι να θεωρήσετε ότι και τα στατιστικά περί του εργατικότερου λαού να έχουν μαγειρευτεί από Έλληνες", προσθέτει με αρκετή δόση χιούμορ ο αρθρογράφος. Ωστόσο, όπως λέει, η Eurostat εξηγεί αναλυτικά για ποιους λόγους τα στοιχεία βγάζουν ψεύτη τον μύθο του Νότιου τζίτζικα και του Βόρειου μέρμηγκα.

Πρώτον, η part time εργασία είναι πολύ πιο διαδεδομένη στις βόρειες χώρες - ειδικά στην Ολλανδία και στη Γερμανία. Δεύτερο υψηλό ποσοστό Ελλήνων είναι αγρότες - δουλειά που απαιτεί συνήθως περισσότερες ώρες εργασίας.

Τα στοιχεία αυτά δείχνουν, σύμφωνα με τη "Wall Street Journal", ότι το πρόβλημα των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης δεν είναι πως δεν δουλεύουν αρκετά, αλλά η χαμηλή παραγωγικότητά τους: το 2009 οι Έλληνες εργαζόμενοι παρήγαγαν 18,5 ευρώ για κάθε ώρα εργασίας, ενώ για την Ισπανία και την Πορτογαλία οι αριθμοί είναι 24,4 και 13,8 ευρώ αντίστοιχα.

Οι Ολλανδοί παρήγαγαν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7.

Μέρος του λόγου του χάσματος αποδίδεται στην καλύτερη τεχνολογία των Βόρειων και στις καλύτερες υποδομές, λέει το δημοσίευμα.

Πώς μπορεί όμως να κλείσει το χάσμα; Ο αρθρογράφος θεωρεί ενδιαφέρον το πώς εξελίχθηκε το όλο θέμα στην Ιρλανδία. Οι Ιρλανδοί, εξηγεί, λόγω του χαμηλού φορολογικού συντελεστή για επιχειρήσεις έχουν προσελκύσει εταιρίες με υψηλό τεχνολογικό know how - αυτό έχει εκτοξεύσει την παραγωγικότητά τους στα 38,9 ευρώ ανά ώρα (στοιχεία του 2009).

Δυστυχώς όμως, συμπληρώνει, μεγάλο μέρος αυτής της ωφέλειας δεν το καρπώνεται η ιρλανδική κυβέρνηση μέσω φόρων, αλλά ρέει εκτός χώρας με τη μορφή κερδών και κατά το μάλλον κατευθύνεται προς αμερικανικές πολυεθνικές εταιρίες.

Το μάθημα για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, επισημαίνει η "Wall Street Journal", είναι ξεκάθαρο. Είτε το εργατικό τους δυναμικό πρέπει να κατευθυνθεί προς τις χώρες που διαθέτουν ανώτερη τεχνολογία (Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία), είτε πρέπει να φέρουν πολυεθνικές εταιρίες -μαζί και την τεχνολογία τους- στο δικό τους έδαφος.

Αυτό που είναι πολύ δύσκολο, καταλήγει το άρθρο, είναι να καταφέρουν αυτές οι χώρες να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους χωρίς σημαντική εξωτερική βοήθεια.