Η ευθυνοφοβία «πληγώνει» τις επενδύσεις!

Η ιστορία με την επένδυση στο Ελληνικό και άλλες στο παρελθόν δείχνουν ότι σημαντικό μερίδιο για τις καθυστερήσεις σε διάφορα επενδυτικά πρότζεκτ φέρει η ευθυνοφοβία στο δημόσιο. Όμως, αντιμετωπίζεται;

Δημοσιεύθηκε: 9 Οκτωβρίου 2017 - 08:01

Η ευθυνοφοβία «πληγώνει» τις επενδύσεις!

Είναι πλέον πανθομολογούμενο ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις είναι απαραίτητες για να επιτευχθούν βιώσιμοι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης μεσοπρόθεσμα, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για τις δημόσιες επενδύσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνολικές επενδύσεις κατακρημνίσθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης, υποχωρώντας κάτω από το 12% του ΑΕΠ το 2016, από 26%-27% το 2007.

Κανένα άλλο κομμάτι της συνολικής ζήτησης δεν μειώθηκε τόσο πολύ όσο οι επενδύσεις.

Το γεγονός, αφενός, συνέβαλε στη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας βραχυπρόθεσμα και αφετέρου, στην υπονόμευση του δυνητικού ρυθμού ανάπτυξης μεσομακροπρόθεσμα, με την απομείωση του κεφαλαιακού αποθέματος της χώρας.

Η μεγάλη μείωση των επενδύσεων είναι συνισταμένη διαφόρων παραγόντων, π.χ. τραπεζικής χρηματοδότησης, φορολογικού καθεστώτος, γραφειοκρατίας κ.τ.λ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα επηρεάζει τη λειτουργία και την αποδοτικότητα του ιδιωτικού τομέα και κατά συνέπεια της εθνικής οικονομίας.

Υπό αυτή την έννοια, η σχετικά χαμηλή ποιότητα της δημόσιας διοίκησης αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.

Ενας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που εμποδίζουν την υλοποίηση πολλών ιδιωτικών επενδυτικών σχεδίων είναι η απροθυμία ανάληψης της ευθύνης (της υπογραφής) -όπως λέγεται- από τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έκανε μια αναφορά σ’ αυτό το θέμα στη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ τον περασμένο μήνα.

Όμως, το θέμα είναι πιο περίπλοκο απ' ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Κατ’ αρχάς κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση ή ακόμη και υπουργός στην ίδια κυβέρνηση στην Ελλάδα, ένας νέος νόμος έρχεται για να καταργήσει ή να τροποποιήσει έναν παλαιότερο.

Μάλιστα, τις περισσότερες φορές, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται γιατί είναι μη εφαρμόσιμοι λόγω ελλιπούς σχεδιασμού όταν γράφονταν.

Κι αυτό γιατί δεν ήταν προϊόντα μιας άρτιας οικονομοτεχνικής μελέτης, ούτε συνήθως μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού.

Αυτό δημιουργεί μια πολυνομία που σε συνδυασμό με το ανεφάρμοστο πολλών νόμων και την κακονομία τροφοδοτούν μια δικομανία, με τα δικαστήρια να καλούνται να βρουν λύσεις για τα κενά και τις αστοχίες της νομοθεσίας.

Όλα αυτά ευνοούν τη διοικητική ακινησία αφού αποθαρρύνεται η ανάληψη της ευθύνης για την υπογραφή μιας απόφασης από τους αρμοδίους, π.χ. κάποιο διευθυντή.

Πρακτικά, ο υπάλληλος των 1.000 ή 1.500 ευρώ τον μήνα ωθείται στην ευθυνοφοβία και στην άρνηση ανάληψης πρωτοβουλιών.

Η ιστορία που προέκυψε με το δασαρχείο και τον αρχαιολογικό χώρο στο Ελληνικό δεν έχει μόνο «συντεχνιακό» χαρακτήρα.

Έχει επίσης το σαφές αποτύπωμα του φόβου ανάληψης της ευθύνης καθώς οι πολιτικοί πετάνε το μπαλάκι στους υπηρεσιακούς παράγοντες.

Όμως, το ζητούμενο είναι αυτό να αλλάξει, για να διευκολυνθούν οι επενδύσεις και να τονωθεί η ανάπτυξη.

Εκτός από την παροχή υλικών και μη κινήτρων στους δημόσιους υπαλλήλους που καλούνται να βάλουν υπογραφές, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ακόμη το θέμα της νομικής προστασίας τους σε συνδυασμό με τη βελτίωση του σχεδιασμού των νόμων, ώστε να μπορούν να εφαρμοσθούν.

Είναι πολλά;

Για την Ελλάδα, ίσως.

Όμως, θα πρέπει κάποτε να γίνουν, για να μην μπλοκάρονται επενδύσεις λόγω ευθυνοφοβίας.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.