Άλλα μέτρα και σταθμά για μισθωτούς κι άλλα για κεφαλαιούχους 

Στις ΗΠΑ κι αλλού υπάρχουν παραδείγματα πλούσιων ανθρώπων που βγήκαν δημοσίως και δήλωσαν ότι θα έπρεπε να φορολογούνται περισσότερο. Στην Ελλάδα, τέτοιο παράδειγμα δεν υπάρχει μέχρι στιγμής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εύποροι συμπατριώτες μας, συνήθως υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων που θέτουν το ζήτημα της άνισης φορολογικής μεταχείρισης μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας των μισθωτών και συνταξιούχων και των επιχειρηματιών και άλλων σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις. «Αυτό που συμβαίνει είναι άδικο. Να φορολογείται μισθωτός που έχει εισόδημα 40 χιλ. ευρώ και άνω με 44% και να φορολογούνται επιχειρηματίες που λαμβάνουν εκατ. ευρώ από μερίσματα με 5%,» μας ανέφερε πρόεδρος γνωστής, μη εισηγμένης εταιρείας πριν από λίγες μέρες. 

Προφανώς, έχει δίκιο. Μισθωτός με 4μελή οικογένεια με ετήσιο εισόδημα 45.000 πληρώνει φόρο 44% για το ποσό πάνω από τις 40.000 ευρώ και 36% για εισοδήματα πάνω από 30 χιλ. ευρώ και μέχρι τις 40.000 ευρώ. Αντίθετα, επιχειρηματίας και γενικότερα μεγαλομέτοχοι με εισόδημα από μισθωτές εργασίες μέχρι 9.000 ευρώ που εμπίπτει στο αφορολόγητο, πληρώνει μόλις 5% για 1 ή 3  εκ. ευρώ από μερίσματα. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις για μερικές κατηγορίες μισθωτών. Κυβερνήτες,  συγκυβερνήτες και μηχανικοί αεροσκαφών αεροπορικών εταιρειών που είναι φορολογικοί κάτοικοι Ελλάδας  φορολογούνται με συντελεστή 15% (πέρασε το 2020 εν μέσω πανδημίας) . Το ίδιο συμβαίνει με τους αξιωματικούς του Εμπορικού Ναυτικού ενώ το κατώτερο πλήρωμα φορολογείται με 10%. Ευνοϊκές εξαιρέσεις υπάρχουν επίσης για τους βουλευτές και τους δικαστικούς. Δεν κάνουμε να αναφορά στους αυτοαπασχολούμενους-250 χιλ. από 650.000 δηλώνουν συστηματικά ζημιές- τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες που δηλώνουν ψίχουλα σε σύγκριση με τους μισθωτούς και πληρώνουν λίγα έως ελάχιστα ποσά σε φόρους   χωρίς κανένας πολιτικός να νοιάζεται λόγω ψήφων. 

Επανερχόμαστε στην άνιση και άδικη φορολογική μεταχείριση της μισθωτής εργασίας έναντι του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επισημαίνοντας πως άλλες χώρες έχουν υιοθετήσει διαφορετική πολιτική. Μια τέτοια χώρα είναι η Ελβετία. Όπως λοιπόν μας ανέφερε ‘Ελληνας της Ελβετίας, τα εταιρικά κέρδη φορολογούνται με συντελεστή από 12% έως 15% ανάλογα με το καντόνι έναντι 22% στην Ελλάδα. Όμως, τα μερίσματα που εισπράττει κάποιος δεν φορολογούνται αυτοτελώς. Μπαίνουν στη φορολογική κλίμακα φυσικών προσώπων και φορολογούνται αναλόγως, δηλ. πολύ υψηλότερα.

Οι Ελβετοί φορολογούν πιο βαριά τα μερίσματα γιατί θέλουν τα κέρδη να παραμένουν στην επιχείρηση και να επαν-επενδύονται. Μ’ αυτό τον τρόπο κερδίζει τόσο η εθνική οικονομία λόγω αυξημένων επενδύσεων όσο και οι μέτοχοι αποκομίζοντας υπεραξίες αν η εταιρεία πάει καλά και οι επενδύσεις αποδώσουν. Στην Ελλάδα, οι ντόπιοι ολιγάρχες και άλλοι μεγαλομέτοχοι που εισπράττουν εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια υπο την μορφή μερισμάτων φορολογούνται αυτοτελώς με συντελεστή  5%.

Αυτό δεν πρέπει να συνεχισθεί. Η επιβάρυνση της μισθωτής εργασίας θα πρέπει μειωθεί δραστικά – η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης ήταν τέτοιο μέτρο- με ανάλογη συμμετοχή των μερισμάτων στα φορολογικά έσοδα. Η ένταξη των μερισμάτων στη φορολογική κλίμακα θα ήταν τέτοιο μέτρο. Ακόμη κι αν πολλοί από τους μεγαλομετόχους σπεύσουν να γίνουν φορολογικοί κάτοικοι Κύπρου ή άλλων χωρών.

Η φορολογική πολιτική θα πρέπει να είναι δίκαιη και να συμβάλει στην  ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας μέσω ενθάρρυνσης των επενδύσεων.