Η ηλικία συνταξιοδότησης δεν πρέπει να είναι ταμπού

Κατ' αρχάς καλές διακοπές σε όσους τις έχουν ξεκινήσει ή πρόκειται να το κάνουν σύντομα.

Επιστρέφοντας στις επάλξεις μετά από δυο εβδομάδες διακοπών, διαβάσαμε με ενδιαφέρον το ρεπορτάζ της Ρούλας Σαλούρου για την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που άνοιξε τον δρόμο για την διατήρηση στην εργασία σε φορείς του Δημοσίου ή ΟΤΑ μέχρι την ηλικία των 74 ετών, ώστε να κατοχυρώσουν δικαίωμα στη σύνταξη όσων συμμετέχουν σε πρόγραμμα της ΔΥΠΑ.

Το επιδοτούμενο από την ΔΥΠΑ πρόγραμμα διαρκεί 24 μήνες και έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δημοφιλές, κρίνοντας από την ζήτηση.

Δεν θα σταθούμε στα θέματα που προκύπτουν όπως η εξεύρεση πόρων για την συνέχιση του προγράμματος ή στο άλλο σημαντικό θέμα δηλαδή κατά πόσο τα δικαστήρια μπορούν να καθορίζουν την δημοσιονομική πολιτική της χώρας που επιλέγει η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση.

Στο μυαλό μας ήρθε ένα θέμα που θα έλθει στο προσκήνιο αργά ή γρήγορα καθώς ο πληθυσμός γηράσκει και το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα είναι διανεμητικό. Η ηλικία συνταξιοδότησης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι ένα σύνθετο κοινωνικό και οικονομικό ζήτημα που επηρεάζει όλους και κυρίως την ευστάθεια του συνταξιοδοτικού μας συστήματος. Αναμφίβολα, υπάρχουν εργαζόμενοι, π.χ. όσοι απασχολούνται στα βαρέα επαγγέλματα στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι επιθυμούν να βγουν στη σύνταξη το συντομότερο.

Από την άλλη πλευρά, όπως έδειξε το επιδοτούμενο πρόγραμμα της ΔΕΠΑ, υπάρχουν άλλοι που επιθυμούν να συνεχίσουν να δουλεύουν μετά τα 67 έτη είτε για να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, είτε για να συμπληρώσουν τα 40 χρόνια εργασίας, ώστε να μην χρειασθεί να εξαγοράσουν πλασματικά χρόνια.

Επιπλέον, υπάρχουν άλλοι που θέλουν να συνεχίσουν γιατί ο μισθός τους είναι υψηλότερος από την σύνταξη, έχουν υποχρεώσεις και δεν είναι εύκολο να βρουν άλλη δουλειά. Ακόμη, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι συνταξιοδοτήθηκαν λόγω του νόμου, παρά την θέλησή τους, και ανέπτυξαν ψυχολογικά προβλήματα (π.χ. κατάθλιψη).

Προσωπικά, γνωρίζουμε τρείς περιπτώσεις μοναχικών ανθρώπων για τους οποίους ο χώρος εργασίας ήταν ο κόσμος τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συνέλθουν όταν βγήκαν αναγκαστικά στη σύνταξη.

Πέρα από τις επιθυμίες του καθενός υπάρχει επίσης η ωμή πραγματικότητα. Ολοένα και λιγότεροι εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε κάθε συνταξιούχο λόγω του δημογραφικού. Αυτό σημαίνει ότι η βιωσιμότητα του διανεμητικού συνταξιοδοτικού συστήματος υπονομεύεται αν δεν υπάρξουν παρεμβάσεις.

Είναι γνωστό ότι η βιωσιμότητα του συστήματος μέχρι το 2050 στηρίζεται σε δυο-τρείς πυλώνες. Ενας από αυτούς είναι ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων. Ο άλλος είναι η σύνδεση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδώκιμο ζωής στα 65. Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί κατά 1 έτος περίπου και επομένως θα πρέπει να γίνει ανάλογη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης τα επόμενα χρόνια.

Αναμφισβήτητα, το ζήτημα έχει πολλές πτυχές και είναι πολυσύνθετο. Ομως, το σίγουρο είναι ότι δεν θα πρέπει να τεθούν σε κίνδυνο όλες οι συντάξεις μελλοντικά και να επαναληφθούν λάθη τα οποία συνέβαλαν στην υπερχρέωση και στη χρεοκοπία της Ελλάδας το 2012.