Η Δύση αντιμετωπίζει τώρα τη «Διεθνή του αυταρχισμού»

Έχω πολλές απορίες. Στο Αφγανιστάν, η Αμερική και η Δύση δαπάνησαν 3,2 τρισεκατομμύρια δολάρια σε 20 χρόνια και τελικά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ανέτρεψαν το ταλιμπανικό καθεστώς το 2001 και να που το τελευταίο επανήλθε θριαμβευτικά στην εξουσία.

Ακόμα χειρότερα, οι Ταλιμπάν, όχι μόνο διασύρουν τους τότε ανατροπείς τους, αλλά τους κάνουν και μαθήματα ηθικής. Επισημαίνοντας ότι επί μια εικασαετία, το μόνο που κατάφεραν είναι να γεμίσει τις τσέπες της μια δήθεν αστική αφγανική τάξη, η οποία σήμερα βρίσκεται εκτός της χώρας της.

Δεύτερον, ο αποκαλούμενος δυτικός καπιταλισμός, την τελευταία εικοσαετία, συνέβαλε τα μέγιστα στο να ενσωματωθεί στην παγκόσμια αγορά το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς: το τροφοδότησε με 6 τρισ. δολάρια συναλλαγματικά αποθέματα, του επέτρεψε να έχει σχεδόν το μονοπώλιο της παραγωγής ημιαγωγών στον κόσμο και τώρα το παρακολουθεί να επενδύει και να επιδιώκει την κατάρρευση της Δύσης.

Τρίτον, από το 1990 έως το 2001, η Δύση επένδυσε 11 τρισ. δολάρια για να προωθήσει τη δημοκρατία και τη μεικτή οικονομία παγκοσμίως και το μόνο που κατάφερε είναι να ισχυροποιηθεί η «διεθνής του αυταρχισμού».

Κίνα - Ρωσία - Τουρκία - Ιράν - Κατάρ - Πακιστάν - Β. Κορέα - Αφγανιστάν και Λευκορωσία είναι ένα πανίσχυρο μπλοκ αυταρχικών χωρών, οι οποίες, με τους φαιοκόκκινους συμμάχους τους στο εσωτερικό του δυτικού μορφώματος, απεργάζονται την αποδυνάμωσή του, που καθημερινά υποθάλπουν. Εσχάτως δε, στη συμμαχία αυτή ήλθαν να προστεθούν δύο ακόμη παράγοντες, που είναι ορισμένες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής καθώς και το οργανωμένο διεθνές έγκλημα.

Ο κύκλος είναι έτσι σχεδόν πλήρης. Τα αυταρχικά και ημιαυταρχικά καθεστώτα καλύπτουν το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού και σήμερα έχουν υπό τον έλεγχό τους το 40% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Αν στο ποσοστό αυτό προσθέσουμε τα ποσά του οργανωμένου εγκλήματος και της παραοικονομίας, τότε «Η διεθνής του αυταρχισμού» είναι πρώτη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Αυτό που της λείπει για την ώρα είναι η στρατιωτική υπεροχή, αλλά… καλομελέτα κι έρχεται.

Εξάλλου, Ρώσοι, Κινέζοι και Ισλάμ προσώρας μετέρχονται ασύμμετρες πολιτικές τακτικές έναντι της Δύσης, με κορυφαία την τρομοκρατία των Ισλαμιστών. Μια άμεση σύγκρουση είναι εκτός σχεδίων τους, αλλά και δεν τους συμφέρει.

Στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου, οι δυνάμεις του αυταρχισμού και της ασύμμετρης βίας έχουν λαμπρούς συμμάχους και συνοδοιπόρους, οι οποίοι αργά αλλά σταθερά καταστρέφουν θεσμούς, αρχές και φιλοσοφικές θεωρήσεις, στον βωμό του αγώνα κατά του… νεοφιλελευθερισμού.

Σε τελευταίο τεύχος του βρετανικού «Economist», το περιοδικό με αποστασιοποιημένο ύφος, υπό τον τίτλο «Η απειλή της ανελεύθερης Αριστεράς», καταγράφει τη διαπίστωση ότι τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της μάχεται σήμερα μια ανελεύθερη Αριστερά, που δεν πιστεύει στον διάλογο, δεν σέβεται τα αποτελέσματα των εκλογών και υπονομεύει τους θεσμούς που εκτονώνουν την κοινωνική ένταση. Μια Αριστερά η οποία διχάζει την κοινωνία σε ανταγωνιζόμενες κάστες αδικημένων και «στρέφει το έθνος εναντίον του εαυτού του». Μια Αριστερά που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για την απελευθέρωση καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων και καταλήγει να καταπιέζει τις ατομικές ελευθερίες.

Με ιδιαίτερη προσοχή επίσης, ο «Economist» πάει πιο βαθιά στο φαινόμενο που περιγράφει και τονίζει ότι η ανελεύθερη Αριστερά ταυτίζεται σε πολλά σημεία της με τη λαϊκίστικη Δεξιά, της οποίας ο διαπρεπέστατος εκπρόσωπος διεθνώς είναι ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Παρότι βρίσκονται σε αντίθετα άκρα, οι δύο παρατάξεις διακρίνονται από τον ίδιο βολονταρισμό και θέτουν την εξουσία πάνω από τη δημοκρατική διαδικασία, τους σκοπούς πάνω από τα μέσα και την ομάδα πάνω από το άτομο.

Για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, το βρετανικό περιοδικό προτείνει «περισσότερη ανοχή και δημοκρατία». Υπογραμμίζει ότι επειδή ο φιλελευθερισμός είναι η καλύτερη μηχανή παραγωγής ευημερίας και προόδου για όλους, οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να ξαναβρούν τις αρχές κατανόησης του «Αλλου» και του σεβασμού του δικαιώματος της διαφοράς. Ως εκ τούτου είναι ανάγκη να απομονώσουν αυτούς που οδηγούν στα άκρα, αλλά με τρόπο δημοκρατικό και συμβατό με το κράτος δικαίου.

Καμία αντίρρηση σε όλα αυτά. Προσυπογράφω και επαυξάνω. Δεν μπορώ όμως να μην έχω και ένα ερώτημα κατά νου: Εως ότου όλες αυτές οι ενέργειες αποδώσουν, θα υπάρχουν ακόμα φιλελεύθερες χώρες για να επωφεληθούν;

Το 1997, υπήρχαν στον πλανήτη 86 χώρες με δημοκρατικό καθεστώς σε 193. Σήμερα καταγράφονται 57 σε 199 και έπεται συνέχεια...