Βγήκαν οι ψηφοφόροι από τα μνημόνια;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επικείμενη εθνική εκλογική αναμέτρηση, όποτε κι αν αυτή διεξαχθεί εντός του νομίμου υπολοίπου της κυβερνητικής θητείας, είναι βέβαιον -πέραν όλων των άλλων- ότι θα μας καταστήσει κατά τι σοφότερους.

Διότι διαμέσου αυτή της πρώτης «μεταμνημονιακής» κάλπης θα καταδειχθεί σε μεγάλο βαθμό τι ακριβώς απεκόμισε το ελληνικό εκλογικό σώμα από την εμπειρία της τελευταίας οκταετίας και των μνημονίων.

Σε τι βαθμό, δηλαδή, αποτελούν πλέον κοινό κτήμα τα αίτια της κρίσης, πώς αποτιμώνται οι διάφορες υποσχέσεις για την αντιμετώπισή της, είτε αυτές αφορούν τα λεγόμενα «Ζάππεια», είτε το σκίσιμο των μνημονίων «με έναν νόμο και ένα άρθρο» και εντέλει, εάν μετά από δέκα χρόνια κρίση και οκτώ μνημόνιο έχουμε αντιληφθεί προς τα πού πρέπει να τραβήξει ο τόπος μας και με ποιον τρόπο.

Όλο «αυτό», δε, έχει την αξία του και υπό το φως του διαβόητου «πολιτικού κόστους» που -εμμέσως πλην σαφέστατα- επικαλέστηκαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, αρνούμενες είτε να υιοθετήσουν, είτε να εφαρμόσουν σειρά μεταρρυθμίσεων που οι φίλτατοι της τρόικας έκριναν ως αναγκαίες για την ανόρθωση της οικονομίας.

Ακόμη και σήμερα, ο χρόνος διενέργειας των εκλογών συνδέεται άρρηκτα με δύο τινά: τις εξελίξεις πέριξ των συντάξεων και εκείνες που αφορούν το ζήτημα των Σκοπίων, ακριβώς εξαιτίας του πολιτικού κόστους που τις συνοδεύει και ανεξαρτήτως των όποιων άλλων επιπτώσεων θα έχει η ενδεχόμενη υπαναχώρηση της Ελλάδας από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.

Κακά τα ψέματα, φίλτατοι. Στην επόμενη εθνική κάλπη, όποτε κι αν αυτή στηθεί, θα φανούν πολλά.

Πρώτον, θα φανεί εάν τα ίδια τα κόμματα εξακολουθούν να προσεγγίζουν το εκλογικό σώμα, δίδοντας έμφαση στην παραδοσιακή συνταγή του «χαρισματικού ηγέτη», ή εάν αυτή η έμφαση έχει μετατοπιστεί στον προγραμματικό λόγο και στην επάρκειά του και δεύτερον, θα φανεί εάν το εκλογικό σώμα θα συνεχίσει να πορεύεται στη βάση υποσχέσεων που έχουν μικρή ή και μηδαμινή πιθανότητα επαλήθευσης, ή εάν -βασιζόμενο στις εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας- θα επιλέξει την οδό που επιτάσσει η κοινή λογική.

Στον τόπο μας, μία μακρά σειρά κυβερνητικών επιλογών, των τελευταίων 3-4ων δεκαετιών, μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Πλέον, υπό το φως των όσων βιώσαμε τα τελευταία χρόνια για την αντιμετώπισή της, θα έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε κατά πόσον έχουμε μάθει από τα λάθη μας ή όχι.

Εάν το εκλογικό έδαφος, δηλαδή, παραμένει ακόμη πρόσφορο για την άνθησή του μέσω της σαγήνης των υποσχέσεων και των παροχών, ή εάν είναι πλέον αντιληπτή η ζημία που μπορούν αυτές να προκαλέσουν.

Πώς είναι δυνατόν να αρνηθεί ο άνεργος την πρόσληψη ή ο οικονομικά αδύναμος το επίδομα, και βεβαίως ο συνταξιούχος την υπόσχεση διατήρησης ακέραιης της σύνταξής του, ευλόγως θα αναρωτηθείτε.

Η επί της ουσίας απάντηση στην απορία αυτή μπορεί να δοθεί μόνον από τον βαθμό πειστικότητας και βεβαίως αποτελεσματικότητας που μπορούν να προσφέρουν οι προγραμματικές θέσεις των κομμάτων και οι τρόποι που προτείνουν για την υπέρβαση της κρίσης την οποία ακόμη διέρχεται ο τόπος μας.

Το ευτυχές, βέβαια, σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, θα το επωμιστεί αμιγώς ο δημιουργός του: το ελληνικό εκλογικό σώμα.

Διότι μετά την απομάκρυνση εκ της… κάλπης…