ΣΥΡΙΖΑ: Τα πρόσωπα, τα λάθη και οι ευθύνες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πίσω από την παταγώδη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη της 21ης Μαΐου κρύβονται, δίχως αμφιβολία, λάθη στρατηγικής, τακτικής ή ακόμη και προσώπων.

Κυριότερα, όμως -και τούτο αφορά σε μία παράμετρο ενδεχομένως κρισιμότερη- μπορεί να βρίσκονται οι λόγοι ύπαρξης αυτού του κόμματος, το οποίο αναδύθηκε εν μέσω οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας ως μία αντισυστημική πρόταση έναντι των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων του τόπου και πλέον εμφανίζεται να αναζητά ταυτότητα και ρόλο.

Με άλλα λόγια, μπορεί μέρος της ευθύνης για την καταβαράθρωση των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ να οφείλεται στο λεγόμενο «αφήγημα», το οποίο διήλθε διάφορες φάσεις μετάλλαξης στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, εναλλασσόμενο διαδοχικά από πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης, σε πρόταση κυβέρνησης «ηττημένων» ή ακόμη και σε κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», καθώς συναντούσε διάφορες φάσεις άρνησης από τους δυνητικούς αποδέκτες αυτών των μηνυμάτων, όμως τα αίτια της πορείας προς την ήττα ήταν ουσιαστικότερα.

Σαφώς, δε, δεν αφορούσαν μόνον τις επιλογές προσώπων, οι οποίες εξάλλου είτε επιβραβεύτηκαν στην κάλπη, όπως στην περίπτωση της κας Α. Λινού, είτε αποδοκιμάστηκαν, όπως στην περίπτωση Μιθριδάτη.

Ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο ότι τμήμα του εκλογικού σώματος ουδέποτε υπερέβη τα τραύματα του 2015 αλλά συνέχισε να συντάσσεται με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, όπως καταγράφηκε στη βουλευτική κάλπη του 2019, σταδιακά, όπως έδειχναν συστηματικά οι δημοσκοπήσεις, εγκατέλειπε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με άλλα λόγια, τουλάχιστον ένα τμήμα της εκλογικής υποχώρησης που παρουσίασε το συγκεκριμένο κόμμα την προηγουμένη Κυριακή είχε ήδη καταγραφεί και ήταν αναμενόμενο. Αυτό που παρέμενε ωστόσο στην αφάνεια ήταν το τμήμα εκείνο των «αποξενωμένων» ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην τελική ευθεία προς τις κάλπες.

Οι άνθρωποι δηλαδή που μπορούσαν να εντοπίσουν την απουσία βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι εκείνης της ΝΔ, που έστεκαν αντίθετοι στους υψηλούς τόνους και στη συχνά τοξική ρητορική και εν γένει αμφισβητούσαν ενίοτε ακόμη και τη διαχειριστική επάρκεια στελεχών του συγκεκριμένου χώρου (υπόθεση φορολογικών δηλώσεων).

Εάν σε αυτούς προσθέσουμε και όσους αποστασιοποιήθηκαν από το συγκεκριμένο κόμμα και εξαιτίας του «ανοίγματος» που τούτο κατηγορείται ότι έκανε -την ύστατη ώρα- προς τους ψηφοφόρους της ΧΑ και του Κασιδιάρη, ή του ενδεχομένου αναβίωσης της υπερφορολόγησης και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών (υπόθεση Κατρούγκαλου), ή της εμμονής στην αντιπολιτευτική γραμμή των υποκλοπών και των επιπτώσεων της πανδημίας, ως ένδειξη ένδειας βιώσιμης «αντιπρότασης», τότε το παζλ ολοκληρώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό. Είναι όμως πλήρες;

Μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα όφειλε να προέλθει πρωτίστως από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, η κεντρική επιτροπή του οποίου αναμένεται να συνεδριάσει επ’ αυτού την ερχόμενη Τετάρτη. Θα όφειλε όμως και ο άνθρωπος που κρατά τα ηνία του καθ’ όλη τη διάρκεια της μετεωρικής πορείας αυτού του κόμματος να τοποθετηθεί επ’ αυτού, δεδομένου ότι δεν το έπραξε -επί της ουσίας- από το 2019 έως τώρα.

Ακόμη κι αν εκλάβουμε δε ως ακριβή την εκτίμηση που εξέφρασε χθες ο κ. Α. Τσίπρας, ότι δηλαδή «... στις (προ)χθεσινές εκλογές νίκησε η ΝΔ αλλά ταυτόχρονα ηττήθηκε η στρατηγική της απλής αναλογικής. Οι προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας, καθ’ όλη τη προεκλογική περίοδο είχανε μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ», ακόμη και τότε οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι είναι απορίας άξιον γιατί επέμενε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη στρατηγική.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να εισέρχεται στη (νέα) προεκλογική περίοδο σε φάση περιδίνησης, όπως παραδέχθηκε χθες και ο κ. Γ. Τσίπρας, από την οποία είναι άγνωστο πώς θα εξέλθουν τόσο ο ίδιος όσο και ο επικεφαλής του.