Το πραγματικό κόστος της ανομίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Έγκλημα υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Από την εποχή των Άβελ και Κάϊν, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να πορεύεται πλάι – πλάι με το έγκλημα. Ο τρόπος με τον οποίο η κάθε πολιτεία το αντιμετωπίζει, ωστόσο, καταδεικνύει τον βαθμό της ωριμότητάς της. Κατά πόσον, δηλαδή μπορεί να θεωρείται συντεταγμένη με τους νόμους που η ίδια έχει θεσπίσει και κατά πόσον έχουν πραγματική ισχύ οι θεσμοί της.

Έτσι, λοιπόν, όταν ένα φαινόμενο όπως η οπαδική βία, που τόσο έχει ταλανίσει αυτόν τον τόπο και τόσα θύματα έχει διεκδικήσει κατά το παρελθόν, αντιμετωπίζεται με “πυροτεχνήματα” και η Πολιτεία στρέφεται εναντίον του μόνον όσο διαρκεί ο θόρυβος στον Τύπο, για να αφυπνιστεί εκ νέου στη συνέχεια όταν το “κακό” ξαναχτυπήσει την πόρτα της, το μόνο που κατορθώνει είναι η διαιώνιση αυτού του κακού. Το μόνο που κατορθώνει είναι να καταδείξει ότι οι θεσμοί της είναι ευκαιριακού χαρακτήρα και όχι μόνιμοι στυλοβάτες του πολιτεύματος και της κοινωνίας.

Υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε συμπεράσματα.

Η διαχρονική στάση της Πολιτείας έναντι του φαινομένου της αυθαίρετης δόμησης. Ανοχή επί μακρόν, την οποία διαδέχονται πρόσκαιρα “ξεσπάσματα” νομιμότητας, μέχρι να κυλίσουμε και πάλι σε έναν ωκεανό ανοχής.

Η φοροδιαφυγή. Η μεγάλη πληγή αυτού του τόπου. Υπάρχει σε κάθε χώρα της υφηλίου. Οι προηγμένες ωστόσο, την έχουν δαμάσει, δίχως απαραίτητα να έχουν εφεύρει τον τροχό. Εδώ την αποδίδουμε σε σειρά παραγόντων, του πελατειακού κράτους συμπεριλαμβανομένου, ώστε να “αιτιολογήσουμε” την διαιώνισή της. Ακριβώς το ίδιο μπορεί να λεχθεί, δε, και για την λαθρεμπορία καυσίμων.

Το τραγικό και πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών μετά το οποίο τόση κινητικότητα υπήρξε, δίχως όμως την διασφάλιση συνέχειας στα βήματα εξυγίανσης της λειτουργίας του σιδηροδρόμου και της εμπέδωσης συναισθήματος ασφάλειας περί την λειτουργία του.

Ακόμη και το διαβόητο ζήτημα των ομπρελοκαθισμάτων, στο οποίο εσχάτως έχει ξεσπάσει το κυβερνητικό πυρ, αρχικώς ελέω Μυκόνου και πρωθυπουργικής οργής και στη συνέχεια υπό το φως της ασυδοσίας που “εντοπίστηκε” και των κοινωνικών διαμαρτυριών τύπου “κίνημα της πετσέτας”. Πόσο λέτε να διαρκέσει ο “πόλεμος της ξαπλώστρας”; Πόσο θα εμπεδωθεί αίσθημα νομιμότητας προς τους κάθε λογής “επιχειρηματίες” που επιδίδονται στο συγκεκριμένο σπορ; Μεταξύ μας, δεν θα κρατούσα την ανάσα μου, παρά τα όσα υπόσχεται ο καθόλα φίλτατος Κ. Χατζηδάκης.

Εάν, όμως, η απουσία πραγματικής ισχύος εκ μέρους των θεσμών και η υποταγή τους στα κελεύσματα της διοίκησης και της εκτελεστικής εξουσίας είναι το απότοκο του διαβόητου πελατειακού κράτους, το πραγματικό τίμημα αυτής της κατάστασης εντοπίζεται και στην δημιουργία και επικράτηση μίας κουλτούρας ανομίας.

Όταν οι πολίτες παρατηρούν την ανομία να διαφεύγει ατιμώρητη, είτε αυτή αφορά τη φοροδιαφυγή, είτε την ανέγερση αυθαιρέτων, είτε την κατάχρηση αδειών εγκατάστασης ομπρελοκαθισμάτων, είτε ακόμη και την οπαδική βία, τότε ποιο είναι το μήνυμα που εισπράττουν; Τι διδάσκεται το κοινό από την ίδια την Πολιτεία όταν βλέπει ότι το έγκλημα διαφεύγει ατιμώρητο;

Έτσι λοιπόν, με το πραγματικό κόστος της ανομίας να εντοπίζεται, πρώτον, στην απαξίωση των θεσμών και δεύτερον, στην εμπέδωση κουλτούρας ανομίας, η ευθύνη όσων κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου είναι διττή. Εντοπίζεται τόσο στην αθέτηση της βασικής τους δέσμευσης να διαφυλάττουν τους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας όσο και των υποσχέσεών τους να αποκαταστήσουν την διαρραγείσα εμπιστοσύνη της κοινωνίας στην ισχύ των θεσμών και στο συντεταγμένο της πολιτείας.

Όσα διαδραματίζονται στις ημέρες μας γύρω από αυτά τα θέματα, αυτό δείχνουν.