Το μακρύ χέρι της Τουρκίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η προθυμία που εξέφρασε χθες η Τουρκία, δια στόματος Ρ.Τ. Ερντογάν να συμμετάσχει στη δύναμη (task force) που θα επιβλέψει την εφαρμογή της κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, – σχεδόν ακαριαία- μετά την ανακοίνωση της επίτευξής της, καταδεικνύει μία από τις κυριότερες διαφορές της με την Ελλάδα. Οι γείτονες μπορούν και θέλουν, την ώρα που εμείς το κάνουμε… “Μεσανατολικό” μέχρι να αποφασίσουμε εάν πρέπει ή όχι να συμμετάσχουμε στρατιωτικά οπουδήποτε επιτάσσει ακόμη και το εθνικό μας συμφέρον.

Ως αποτέλεσμα, σήμερα η Τουρκία μπορεί να καυχάται για στρατιωτική παρουσία “boots on the ground” σε διψήφιο αριθμό κρατών, σε τρεις ηπείρους, από το Αζερμπαϊτζάν και την Αλβανία, έως το Κατάρ και τη Σομαλία, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης, του Λιβάνου, του Αφγανιστάν, του Μάλι, της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, του Κοσσυφοπεδίου, του Αζερμπαϊτζάν, της Αλβανίας και βεβαίως των κατεχομένων εδαφών της Β. Κύπρου.

Αντίθετα, η Ελλάδα, πέραν της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσσυφοπεδίου, όπου διατηρεί χερσαίες ειρηνευτικές δυνάμεις και της συμμετοχής της στις θαλάσσιες επιχειρήσεις “Ειρήνη” για την επίβλεψη του εμπάργκο της ΕΕ στην Λιβύη και “Ασπίδες”, κατά των επιθέσεων στην ποντοπόρο ναυτιλία στον Περσικό, όπως και στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ στον Λίβανο, ελάχιστη άλλη διεθνή παρουσία διαθέτει.

Υπ’ αυτό το πρίσμα η Τουρκία και η εκεί κοινή γνώμη έχουν πλέον εθιστεί στην θέα της επιστροφής φέρετρων στην πατρίδα. Ενός θεάματος με το οποίο είναι -όσο είναι τούτο δυνατόν- εξοικειωμένοι και ως αποτέλεσμα των πολυετών συρράξεων με το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα ΡΚΚ, στα βόρεια – ανατολικά της Τουρκίας και στο Β. Ιράκ και τη Συρία.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, ελάχιστες κυβερνήσεις θα άντεχαν στην κοινωνική κατακραυγή που θα συνόδευε την ύπαρξη τυχόν θυμάτων, μεταξύ Ελλήνων στρατιωτικών, σε εμπόλεμη ζώνη. Ακόμη κι αν είχαν σταλεί στην αποστολή τους άοπλοι, όπως είχε γίνει στην Λιβύη, για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, τον Σεπτέμβριο του 2023.

Το αποτέλεσμα αυτής της καίριας “διαφοράς” με την γείτονα μπορεί να καταμετρηθεί, όμως, μόνον “επί του πεδίου” και δη την στιγμή της όποιας αντιπαράθεσης. Μπορεί να μετρηθεί σε όρους προθυμίας ή και βούλησης εμπλοκής, με πλέον χαρακτηριστικό, ίσως παράδειγμα της πρόσφατης ιστορίας, το περιστατικό των Ιμίων, τα οποία έκτοτε στέκουν ως “γκρίζα ζώνη”, όσο κι αν επισήμως η Ελλάδα αρνείται να το παραδεχθεί.

Υπ’ αυτήν την έννοια, την ίδια ώρα που η Τουρκία κυριολεκτικά δεν χάνει ευκαιρία να συμμετάσχει στρατιωτικά όπου τούτο της ζητηθεί, εξασφαλίζοντας έτσι πολύτιμη εμπειρία επί του πεδίου αλλά και επιδεικνύοντας την σημαία της επ’ αυτού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η Ελλάδα στέκει ως στωικός παρατηρητής του φαινομένου.

Κοιτά, δηλαδή, την γείτονα να επεκτείνει την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή, εξασφαλίζοντας συνεχώς νέα ερείσματα, όπως αυτό που της προσέφερε στην Λιβύη η εκεί στρατιωτική παρουσία της και οδήγησε στη σύναψη του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, το οποίο όσο κι αναθεματίζουμε ως παράνομο και δίχως ισχύ, δεν παύει να αποτελεί “αγκάθι” για τη χώρα μας.

Οφέλη ακριβώς όπως αυτά που της προσφέρουν συμφωνίες του είδους, επιδιώκει να εξασφαλίσει η γείτονα, προωθώντας συνάμα τις αναθεωρητικές της ονειρώξεις μέσω της στρατιωτικής της ισχύος.

Ξεκάθαρη δίοδο ως προς αυτό, δε, εξασφαλίζει διαμέσου της βούλησής της να εμπλακεί. Η οποία, φευ, εγχωρίως απουσιάζει.