Εθνικές συναινέσεις για τα εθνικά θέματα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πρόταση που έθεσε στο τραπέζι του δημοσίου διαλόγου πρόσφατα η Ντόρα Μπακογιάννη και η οποία απερρίφθη με συνοπτικές διαδικασίες από την κυβέρνηση, περί της δημιουργίας ενός άτυπου συμβουλίου με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού και προκατόχων της θέσης του (Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς και Τσίπρας) καθώς και πολιτικών προσωπικοτήτων με ιδιαίτερη πείρα σε αυτά τα ζητήματα, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ώστε η κυβέρνηση να μπορεί να αντλεί από την εμπειρία τους, δεν μπορεί ευχερώς να αγνοηθεί.

Σαφώς δε της αξίζει καλύτερη μοίρα από εκείνην της άμεσης απόρριψης, μετ’ επαίνων ή μη.

Οι λόγοι για τους οποίους υπέβαλε αυτήν την πρόταση η κα. Μπακογιάννη, είναι σαφείς και διαφανείς. Είτε αφορούν ενστάσεις της ιδίας επί της ακολουθούμενης εξωτερικής πολιτικής, επί της οποίας, κατά γενική ομολογία πρέπει να χαραχθεί μία νέα στρατηγική, είτε αφορούν τις ενστάσεις που επανειλημμένως έχουν διατυπώσει οι κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς, είτε ακόμη στα όσα αποδίδονται στους πρώην πρωθυπουργούς, Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, από δημοσιεύματα που δεν έχουν διαψευστεί, περί παραχωρήσεων προς την γείτονα Τουρκία αναφορικά με το εύρος των εθνικών χωρικών υδάτων, συνιστούν ικανές και αρκετές αιτίες για την δημιουργία αυτού του -ούτως ή άλλως άτυπου και συμβουλευτικού – νέου οργάνου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η παρούσα συγκυρία είναι ιδιαίτερα πρόσφορη ως προς αυτό, δεδομένης τόσο της κινητικότητας που παρατηρείται στα ζητήματα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, όσο και της πρότασης που έθεσε επί τάπητος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, για την πραγματοποίηση διεθνικής διάσκεψης των παράκτιων κρατών της Αν. Μεσογείου, τόσο από το βήμα της Βουλής, όσο και σε συνέντευξή του στον Αρ. Πορτοσάλτε και τον ΣΚΑΪ.

Αν και σε πρώτη ανάγνωση η συγκεκριμένη πρόταση είχε γίνει δεκτή με επιφυλακτικότητα, δεδομένου ότι αρχικώς την είχε ζητήσει η Τουρκία με στόχο μία συνολική “διευθέτηση” των ζητημάτων που αφορούν στις θαλάσσιες ζώνες, ενώ ο προσδιορισμός του εύρους των χωρικών υδάτων είναι, βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θαλάσσης, μονομερές κυριαρχικό δικαίωμα του κάθε κράτους, τούτη θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο ενός ατύπου συμβουλευτικού οργάνου, όπως αυτό που προτείνει η κα. Μπακογιάννη.

Πρώην πρωθυπουργοί, θα μπορούσαν, φερ’ειπείν, να παραθέσουν τους λόγους για τους οποίους στάθηκαν αντίθετοι σε μία τέτοια πρόταση κατά το παρελθόν και, ενδεχομένως, κατά πόσον κρίνουν συμφέρουσα ή μη την πραγματοποίησή της υπό τις παρούσες συνθήκες.

Εάν η Κύπρος, για παράδειγμα, καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αναγνώρισή της εκ μέρους της γείτονος, ίσως τα οφέλη από την πραγματοποίηση μίας διάσκεψης αυτού του είδους να υπερτερούν των δυνητικών ζημιών.

Πρόκειται, όμως, για ζητήματα που ευλόγως χρήζουν ειδικών χειρισμών και είναι σαφές ότι η εμπειρία και όσα μπορούν να προσκομίσουν στο τραπέζι του διαλόγου οι συμμετέχοντες σε ένα τέτοιο άτυπο συμβουλευτικό όργανο μπορούν να αποδειχθούν εθνικά χρήσιμα.

Σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων, η συγκρότηση και σύγκληση οργάνων αυτού του είδους, θα οδηγούσε τις διεργασίες διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής σε μεγαλύτερη διαφάνεια και θα εξασφάλιζε τους σπόρους μίας -ναι μεν άτυπης, πλην ιδιαίτερα ουσιαστικής – συναίνεσης επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Θεμελιώδης παράμετρος χάραξης πολιτικής επί εθνικών θεμάτων.