Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο επιβεβαιώνουν ότι, στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξε παράταξη με τις δομές, την οργάνωση και την επικοινωνία με τη βάση, ενός πραγματικού κόμματος εξουσίας, που «ήρθε για να μείνει» στον πυρήνα της ελληνικής πολιτικής.

Αναδείχθηκε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής και απέκτησε την εξουσία χάρη στην ύπαρξη του Αλέξη Τσίπρα, ενός πολιτικού με ιδιαίτερα χαρίσματα, ο οποίος επί χρόνια κατάφερε να ισορροπεί αντικρουόμενες τάσεις και συνιστώσες, θεραπεύοντας προσωρινά τη μόνιμη ασθένεια της Αριστεράς. Τον κατακερματισμό, που εκπορεύεται διαχρονικά από ένα συνδυασμό δογματικών αντιλήψεων και προσωπικών φιλοδοξιών.

Τα σημάδια πολυδιάσπασης και ρευστοποίησης του πολιτικού συστήματος, που εμφανίστηκαν μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, έχουν οδηγήσει σε ανησυχίες για τις επόμενες εξελίξεις, καθώς οι τελευταίες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν αθροιστικά την πρόθεση ψήφου προς τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της Βουλής στην περιοχή του 41%-47%, με το άθροισμα πρόθεσης ψήφου σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να περιορίζεται σε 33% έως 37,2%.

Στην εθισμένη σε αυτοδύναμες κυβερνήσεις Ελλάδα, παρότι θεωρητικά τουλάχιστον απέχουμε περίπου τρία χρόνια από τις επόμενες εκλογές, η δήθεν «εύκολη» λύση είναι για αρκετούς η εκ νέου αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ώστε αν δεν προκύψει κυβέρνηση με τον υφιστάμενο νόμο, να υπάρξει λύση σε αμέσως επόμενη εκλογή.

Την ώρα που η κατάσταση στην Ουκρανία συνεχίζει να εξελίσσεται σε βάρος των συμφερόντων της Δύσης, ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι όσα συμβαίνουν εκεί, αλλά και στη Μέση Ανατολή, ενισχύουν τη γεωπολιτική θέση της Τουρκίας και τις επιδιώξεις της ως περιφερειακής δύναμης.

Η Τουρκία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες που «η Δύση δεν μπορεί να χάσει» προς όφελος των αντιπάλων της, σύμφωνα με άποψη που είναι ισχυρή και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, ακόμη και με επικεφαλής της τον αντιπαθή στους Δυτικούς, Ερντογάν. Άποψη η οποία προ ημερών αποτυπώθηκε και με μακροσκελές άρθρο στο Bloomberg.

Πολλά χρόνια πριν ο ακροδεξιός Γάλλος συγγραφέας Ρενό Καμύ διαδώσει την συνομωσιολογική θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης», (των λευκών Ευρωπαίων από μετανάστες), αποδίδοντας την σε σκοτεινά συμφέροντα, είχε κυκλοφορήσει μία μελέτη του ΟΗΕ με τον τίτλο «Μετανάστευση Αντικατάστασης: Είναι μια λύση για τη μείωση και τη γήρανση πληθυσμών;»

Κατά τη μελέτη εκείνη του Μαρτίου 2000, (την οποία μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ) οι περισσότερες από τις ανεπτυγμένες χώρες θα αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, τα επόμενα 50 χρόνια, από τη γήρανση του πληθυσμού και την υπογεννητικότητα.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι ένα σύμβολο της, πρόσκαιρης έστω, συμφιλίωσης των λαών. Ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός, που από μόνο του αποτελεί πρότυπο «συμπερίληψης» και ίσης μεταχείρισης, στον αγωνιστικό στίβο. Ανάμεσα σε μικρές και μεγάλες χώρες, φτωχές και πλούσιες, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος των αθλητών, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ή τις πολιτισμικές και πολιτικές διαφορές τους.

Τα παραπάνω τούς καθιστούν, παρά την ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση, μια παγκόσμια αθλητική γιορτή, την οποία παρακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις ηπείρους.