Η νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας και ο Πιερρακάκης

Η υποψηφιότητα του Κυριάκου Πιερρακάκη για την προεδρία του Eurogroup μπορεί να διαβαστεί ως ένα ακόμη καθαρό σημάδι, ότι η χώρα έχει αλλάξει θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη. Δέκα χρόνια μετά την μεγάλη κρίση, η Ελλάδα μπαίνει δυνατά στο παιχνίδι, διεκδικώντας ρόλο στη χάραξη της οικονομικής στρατηγικής της Ευρωζώνης.

Ο ίδιος ο Κ. Πιερρακάκης, που μέχρι τώρα έχει καταφέρει να συνδυάσει καινοτομία, θεσμικότητα και πολιτική μεθοδικότητα, με αποτέλεσμα να είναι σταθερά στις πρώτες 1-2 θέσεις δημοφιλίας, μεταξύ των υπουργών της κυβέρνησης, είναι ίσως το πρόσωπο που απεικονίζει καλύτερα αυτή τη νέα πραγματικότητα.

Ως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης ανέδειξε το νέο πρόσωπο που μπορεί να έχει το δημόσιο. Το gov.gr ήταν μια απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να δημιουργεί ψηφιακά, ξεκινώντας κάτω από συνθήκες κρίσης, σε μια περίοδο πανδημίας και lockdowns. Ήταν όμως η άψογη οργάνωση του εμβολιαστικού συστήματος που ξάφνιασε τους πάντες, αποδεικνύοντας πως όταν θέλει, η Ελλάδα μπορεί να ξεφύγει από τον στερεοτυπικό ρόλο της «χώρας ουραγού» και να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης.

Στο υπουργείο Παιδείας του πιστώνεται ότι επέλεξε μια σύγκρουση που για χρόνια κανείς δεν τολμούσε να κάνει. Άλλαξε τον νόμο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια και έφερε μια νέα πραγματικότητα, κόντρα στις πολιτικές διαφωνίες και το πολιτικό κόστος, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο επισφράγισε τη συνταγματικότητα της μεταρρύθμισης. Παράλληλα, απαγόρευσε τα κινητά στα σχολεία, ενώ το Ψηφιακό Φροντιστήριο έδωσε πρόσβαση σε παιδιά που ποτέ δεν είχαν αντίστοιχες ευκαιρίες.

Αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, τα πρώτα δείγματα γραφής του έχουν ξεκάθαρα πολιτικά μηνύματα. Ήταν εκείνος που παραιτήθηκε από τις δικαστικές διενέξεις του Δημοσίου για το Μάτι, μια κίνηση με ισχυρό ηθικό φορτίο.

Προχώρησε στην κατάργηση των τραπεζικών χρεώσεων σε βασικές συναλλαγές, βάζοντας τέλος σε πρακτικές που επί χρόνια προκαλούσαν κοινωνική δυσαρέσκεια, ενώ ήταν ο υπουργός που παρουσίασε στη ΔΕΘ το μεγαλύτερο πακέτο μείωσης φόρων της Μεταπολίτευσης, ύψους 1,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, υλοποιώντας την κεντρική επιλογή της κυβέρνησης για στήριξη της μεσαίας τάξης και των οικογενειών με παιδιά.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Πιερρακάκης ανήκει στη γενιά των πολιτικών που πιστεύουν βαθιά στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Υποστηρίζει θερμά την πλήρη λειτουργία της Ένωσης Επενδύσεων και Αποταμιεύσεων, επιμένοντας ότι χωρίς ενιαία αγορά κεφαλαίων η Ευρώπη θα μείνει πίσω από τις ΗΠΑ και την Ασία.

Θεωρεί ότι η Ευρώπη χάνει όταν υψώνει τείχη αντί να ενισχύει την ανταγωνιστικότητά της. Γι’ αυτό υπερασπίζεται με επιμονή τα συμπεράσματα της Έκθεσης Ντράγκι, που ζητά την κατάργηση όλων των ενδοευρωπαϊκών δασμών και έναν αυθεντικά ενιαίο οικονομικό χώρο.

Η στήριξη του στο «ψηφιακό ευρώ» και οι σχεδόν μόνιμες εκκλήσεις του για επιτάχυνση στην εφαρμογή του, είναι χαρακτηριστική όχι μόνο της γνώσης του σε τεχνολογικά θέματα αιχμής, αλλά και της άποψης του ότι η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να κατοχυρώσει «τεχνολογική κυριαρχία» και να μείνει στη πρώτη γραμμή της χρηματοοικονομικής καινοτομίας.

Πίσω από τις θέσεις και τους αριθμούς όμως, υπάρχει και το ανθρώπινο κομμάτι: Είναι ένας πολιτικός μόλις 42 ετών, που πηγαινοέρχεται καθημερινά στις Αχαρνές, μεγαλώνει με τη σύζυγο του τρία παιδιά και κρατά ακόμη στο γραφείο του κάρτες από τα περιοδικά πληροφορικής της παιδικής του ηλικίας. Οι συνεργάτες του, όπως λένε, δεν τα θεωρούν αυτά «λεπτομέρειες», αλλά ως ένδειξη του τρόπου που βλέπει την πολιτική και τη ζωή: Ως σταθερή, επίμονη προσπάθεια. Με πολιτικό στόχο, «να λειτουργεί η χώρα λίγο καλύτερα κάθε μέρα».

Η υποψηφιότητα του συγκεντρώνει ισχυρές πιθανότητες και για άλλους λόγους. Αφενός διότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα στο οποίο ανήκει η Νέα Δημοκρατία, είναι η ισχυρότερη ευρώ-ομάδα, κι αφετέρου διότι ο Βέλγος ομόλογος του έχει εμπλακεί στη σκληρή ενδο-ευρωπαϊκή κόντρα για το μέλλον των ρωσικών χρημάτων στο Euroclear, που εδρεύει στη χώρα του. Η εκλογή ωστόσο δεν είναι ποτέ μια σίγουρη διαδικασία.

Αν τελικά βρεθεί στην κορυφή του Eurogroup, δεν θα σημαίνει απλώς ότι ένας νέος Έλληνας πολιτικός εκλέγεται για πρώτη φορά στο υψηλότερο σκαλοπάτι της ευρωζώνης. Θα σημαίνει ότι η Ελλάδα επιστρέφει στον πυρήνα της Ευρώπης ως ισότιμος εταίρος αλλά και ότι η νέα γενιά πολιτικών της μπορεί πλέον να μιλά με σιγουριά, τη γλώσσα της ηπείρου στην οποία θέλει να ανήκει.