Το Γουόνκι και το Γουολοντσέτ είναι δυο μικρά αγροτικά χωριά τής αιθιοπικής επαρχίας, όπου ούτε ένας από τους λιγοστούς κατοίκους τους γνωρίζει γραφή ή ανάγνωση.

Για την ακρίβεια, οι κάτοικοί του δεν έχουν δει ποτέ τους γραπτό κείμενο, πινακίδα, βιβλίο κ.λπ. και προφανώς δεν ξέρουν καν τι είναι το σχολείο. Γι’ αυτό και επελέγησαν από τους ιθύνοντες της οργάνωσης One Laptop Per Child προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα πρωτότυπο πείραμα (αν και ανατριχιαστική η χρήση του όρου όταν αφορά ανθρώπους, περί πειράματος πρόκειται).

Πριν λίγους μήνες, στα χωριά αυτά έφτασαν φορτηγά γεμάτα με tablet PC, τα οποία και αφέθηκαν σε τυχαία σημεία σφραγισμένα μέσα στα κουτιά τους, χωρίς οδηγίες ή έστω την παραμικρή συμβουλή. Η περιέργεια οδήγησε τα παιδιά να τα ανοίξουν και να αρχίσουν να τα περιεργάζονται. Όπως λέει ο ιδρυτής του OLPC, Nicholas Negroponte, σε λιγότερο από πέντε λεπτά ένα παιδί είχε ανακαλύψει το On/Off και είχε ενεργοποιήσει την ταμπλέτα (η πρώτη έκδοση του Motorola Xoom). Μέσα στις πρώτες πέντε ημέρες, κάθε παιδί χρησιμοποιούσε κατά μέσο όρο 47 από τις 1.000 περίπου προεγκατεστημένες εφαρμογές και λίγες ημέρες αργότερα είχαν μάθει το αγγλικό αλφάβητο.

Πριν ολοκληρωθεί το πρώτο εξάμηνο του "πειράματος", τα παιδιά είχαν ανακαλύψει κλειδωμένες δυνατότητες και ανενεργές λειτουργίες και είχαν προσαρμόσει τις αρχικές οθόνες. Το ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι ότι όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχε ούτε ίχνος καθοδήγησης ή συμβουλών και η μοναδική επαφή τους με τους ανθρώπους του project ήταν η εβδομαδιαία επίσκεψη ενός τεχνικού που μετέφερε τα δεδομένα από τις κάρτες μνήμης για να διαπιστώσει τη χρήση που έκαναν τα παιδιά και να καταγράψει την πρόοδό τους, χωρίς όμως να δίνει καμία συμβουλή.

Τα παιδιά στο σύνολό τους έχουν εξοικειωθεί και με το hardware της συσκευής, αφού χρησιμοποιούν την ενσωματωμένη κάμερα και την φορτίζουν καθημερινά μέσω των ηλιακών φορτιστών, που επίσης διανεμήθηκαν χωρίς οδηγίες. Παράλληλα, συνεχίζουν να ζωγραφίζουν και να ακούν παραμύθια στα αγγλικά, παρότι -θυμίζουμε- δεν είχαν έως τώρα ακούσει ούτε μία λέξη σε άλλη γλώσσα και δεν είχαν διδαχθεί ούτε τη δική τους.

Μπορούν, λοιπόν, τα παιδιά αναπτυσσόμενων χωρών να εκπαιδευτούν χωρίς την παρουσία δασκάλου και να εξοικειωθούν με την πληροφορική και τις σύγχρονες τεχνολογίες χωρίς την παραμικρή καθοδήγηση; Αν εμπιστευτούμε τις ενθουσιώδεις δηλώσεις του ελληνικής καταγωγής καθηγητή Nicholas Negroponte, η απάντηση είναι καταφατική.

Τον ενθουσιασμό του, βέβαια, δεν ενστερνίζονται όλοι, αφού οι επικριτές της πρωτοβουλίας υπογραμμίζουν την εξοικείωση των παιδιών με έναν εντελώς ξένο τρόπο σκέψης και την έμμεση "δυτικοποίησή" τους. Ισχυρίζονται επίσης ότι η ψηφιακή μέθοδος εκπαίδευσης δεν είναι η ενδεδειγμένη και η παντελής απουσία δασκάλων την καθιστά ακόμη πιο προβληματική. Οι ενστάσεις τους φαντάζουν λογικές, αλλά -όσο σκληρό κι αν ακούγεται- η ελλιπής εκπαίδευση είναι προτιμότερη από τη μη εκπαίδευση.

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι τουλάχιστον 100 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως δεν φτάνουν καν στην πρώτη Δημοτικού, η ανάγκη για μάθηση -έστω και αποσπασματική ή ελλιπή- είναι επιβεβλημένη. Το κόστος ίσως φαντάζει υπέρογκο, αλλά, σύμφωνα με τη γοητευτική υπεραπλούστευση του Negroponte, θα στοίχιζε στη Δύση όσο δύο ημέρες πολέμου στο Αφγανιστάν. Και, κάπως έτσι, φαντάζει προσιτό.


ΠΗΓΗ:e-pcmag.gr