Νέοι που γεννιούνται γέροι

Οι εταιρείες στοιχημάτων δίνουν, εδώ και μέρες, νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ πληρώνοντας μόλις 1,25 ευρώ σε κάθε ευρώ όταν ποντάρει κάποιος σ' αυτό το κόμμα, έναντι 3,5 ευρώ περίπου για κάθε ευρώ στη ΝΔ.

Πριν μια εβδομάδα περίπου, το στοίχημα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑπλήρωνε 1,5 για κάθε ευρώ, έναντι 2,5 ευρώ για τη ΝΔ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η συμπίεση της απόδοσης που έδινε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μετά την πρώτη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, που χαρακτηρίστηκε «σούπα».

Από την άλλη πλευρά, τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων δίνουν μικρές διαφορές υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας, που βρίσκονται εντός του περιθωρίου του στατιστικού λάθους.

Eπομένως, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Όμως, δεν είναι μόνο οι στοιχηματικές και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων που μας μπερδεύουν.

Το ίδιο κάνουν φίλοι νεοδημοκράτες και συριζαίοι.

Οι πρώτοι ισχυρίζονται ότι προτιμούν να βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με μικρή διαφορά από τη ΝΔ, για να αναλάβει το πολιτικό κόστος του μνημονίου που έφερε, προσδοκώντας σε θριαμβευτική επιστροφή του κόμματός τους αργότερα.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν φίλοι συριζαίοι που θα προτιμούσαν να βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ, για να εφαρμόσει το νέο μνημόνιο και να αναλάβει αυτή το πολιτικό κόστος.

Φανταζόμαστε ότι τα κομματικά επιτελεία δεν συμμερίζονται τις απόψεις των ανωτέρω φίλων.

Οπως κι αν είναι, όμως, όλα αυτά προκαλούν σύγχυση ως προς το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής.

Το ίδιο ισχύει με την πολιτική αντιπαράθεση γύρω από το παλιό και το νέο.

Η διαφορά δεν αφορά μόνο ηλικίες αλλά κι άλλα πράγματα όπως ιδέες, πρακτικές κ.τ.λ.

Αλλωστε, μπορεί να υπάρχουν ηλικιωμένοι με πρωτοποριακές ιδέες και νοοτροπίες, και νέοι με πεπαλαιωμένες αλλά και το αντίστροφο.

Αν αφήσουμε στην άκρη τις ηλικιακές διαφορές και κοιτάξουμε ποια είναι η κυρίαρχη τάση σήμερα στην ελληνική κοινωνία και ειδικότερα στην νεολαία, θα εκπλαγούμε.

Ιδίως αν αντιπαραβάλουμε τη συμπεριφορά και το σύστημα αξιών τους με εκείνο άλλων δυτικών κοινωνιών.
Μια ειδοποιός διαφορά αφορά στην ανάληψη ρίσκου.

Ο νεαρός μέσος Αμερικανός δεν προσδοκά μια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Αντίθετα, είναι διατεθειμένος να αναλάβει τον κίνδυνο να επιχειρήσει κάτι και αν αποτύχει, να προσπαθήσει εκ νέου. Η αποτυχία δεν είναι στίγμα αλλά παράσημο.

Στην Ελλάδα, η ζήτηση από νέους για θέσεις που παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια, κυρίως κρατική, είναι μεγάλη όπως δείχνουν οι εξετάσεις για τις στρατιωτικές σχολές, τις θεολογικές κ.τ.λ.

Φυσικά, τα γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια εμποδίζουν την ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών από τους νέους αλλά και τους πιο παλιούς επιχειρηματίες.

Όμως, η εντύπωση ότι υπάρχουν σίγουρες δουλειές συνεχίζει να υπάρχει σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού και στους νέους.

Αλλοι επιδιώκουν την ασφάλεια της σύνταξης, αν και μπορούν να είναι στα 40 τους ή τα 50 τους.

Η έννοια της δημιουργίας, π.χ. ενός νέου προϊόντος, δεν είναι τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα και ειδικότερα στους νέους, όσο σε χώρες της Δύσης όπως οι ΗΠΑ.

Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αρκετές χιλιάδες Ελλήνων νέων και μεσήλικων παίρνουν το ρίσκο και φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.

Όμως, οι περισσότεροι μένουν εδώ, περιμένοντας να προκύψει μια πιο σίγουρη θέση εργασίας. Συνήθως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και όχι μόνο.

Επομένως, υπάρχει διαφορά μεταξύ του νέου στην Ελλάδα και του νέου στη Δύση.

Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ του νέου και του παλιού στην Ελλάδα είναι πιο δυσδιάκριτη.

Αρα, η απροθυμία που δείχνουν οι περισσότεροι νεαροί Ελληνες να αναλάβουν ρίσκο τούς καθιστά γέρους, όταν συγκρίνονται με τις πρωτοβουλίες συνομηλίκων τους σε άλλες δυτικές χώρες.

Dr. Money