Η κοινωνική αναλγησία και οι 100 θάνατοι τη μέρα από Covid

Τι κάνουμε λάθος;

Η στήλη δεν παρακολούθησε τη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης για τη διαχείριση των συνεπειών της πρόσφατης κακοκαιρίας. Αν κρίνουμε από φίλους και γνωστούς, λίγοι θα πρέπει να την παρακολούθησαν. Για την ακρίβεια, κανένας από τους ανωτέρω γνωστούς με τους οποίους μιλήσαμε. Γιατί; Άλλοι γιατί είχαν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν, άλλοι γιατί απεχθάνονται το πολιτικό σύστημα και άλλοι γιατί γνώριζαν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και δεν ήθελαν να ακούσουν τις γνωστές πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Παρόμοια αδιαφορία διαπιστώνουμε ότι υπάρχει σε σημαντική κλίμακα για τον συνεχιζόμενο υψηλό ρυθμό θανάτων από Covid παρά τα σχόλια του τύπου «είναι λυπηρό» κ.λπ. Κάποτε είχαμε 2 ή 3 νεκρούς τη μέρα και γινόταν χαμός στα ΜΜΕ και στις καθημερινές συζητήσεις. Σήμερα, έχουμε φθάσει να έχουμε 80 με 100 νεκρούς ημερησίως και να θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Είναι  προσαρμοστικότητα ή κοινωνική αναλγησία, επειδή οι νεκροί δεν είναι δικοί μας άνθρωποι;

Κι αν αυτό ισχύει για μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τι συμβαίνει με το επίσημο κράτος; Δεν ενοχλεί ότι η Ελλάδα, με 2.260 νεκρούς ανά εκατομμύριο, συνεχίζει να έχει μια από τις χειρότερες επιδόσεις στην Ευρώπη, δίνοντας μάχη με τη Βρετανία ενώ πλησιάζει την Ιταλία; Ή μήπως θα στρουθοκαμηλίζουμε κρυπτόμενοι πίσω από τη δικαιολογία ότι όλες οι χώρες δεν εφαρμόζουν την ίδια μεθοδολογία καταγραφής; 

Τι έχουν κάνει οι αρμόδιοι και με βάση ποιο σχέδιο, που βασίζεται σε ποια δεδομένα και ποια έρευνα, για να μειώσει δραστικά τον αριθμό των απωλειών ανθρώπινων ζωών; Αν πιστέψουμε τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, έχουν γίνει χιλιάδες προσλήψεις στο ΕΣΥ και αναμένονται 5.000 επιπλέον σε μόνιμο ιατρικό, νοσηλευτικό και άλλο προσωπικό το επόμενο διάστημα.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Ίσως λοιπόν δεν είναι θέμα γενικά προσλήψεων αλλά στοχευμένων προσλήψεων σε συγκεκριμένους τομείς και ειδικότητες. Και δεν πρέπει να είναι μόνιμο προσωπικό, αν οι ανάγκες είναι έκτακτες, π.χ. λόγω πανδημίας, για να μην επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι σε μόνιμη βάση χωρίς λόγο. Είναι π.χ. γνωστό ότι υπάρχει έλλειψη εντατικολόγων. Κι αυτό γιατί η χώρα δεν διαθέτει τον αριθμό που η απότομη αύξηση των κλινών ΜΕΘ επιτάσσει. Η μετατροπή παθολόγων, πνευμονολόγων σε εντατικολόγους με ταχεία εκπαίδευση ήταν λύση ανάγκης αλλά αναγκαστικά θα μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι.

Το θέμα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων είναι ένα άλλο σοβαρό θέμα και πιθανή πηγή ανθρώπινων απωλειών. Η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού είναι επίσης υπαρκτό ζήτημα. Πόσες φορές στενά συγγενικά πρόσωπα ή οι «αποκλειστικές» που πλήρωνε η οικογένεια δεν αναλάμβαναν τον ρόλο των νοσηλευτριών στα νοσοκομεία; Με την Covid όμως οι ασθενείς είναι μόνοι τους, χωρίς την οικογενειακή υποστήριξη και φυσικά πολύ πιο ευάλωτοι.

Αντί λοιπόν γενικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού στο ΕΣΥ χρειάζεται αλλαγή της δομής του με καταγραφή των ελλείψεων και πλήρωσής τους. Επειδή αλλαγή της δομής υπό τις σημερινές συνθήκες δεν προβλέπεται, ας γίνει τουλάχιστον καταγραφή των αναγκών με βάση τα πραγματικά δεδομένα και κατόπιν οι αναγκαίες προσλήψεις. Πολύ φοβόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να θρηνούμε υψηλό αριθμό νεκρών, αν οι κρατικές αρχές δεν λάβουν γρήγορα τα μέτρα τους.        

Με την κοινωνία να παρακολουθεί αδιάφορη, τους πολιτικούς να εξαντλούν το πρόβλημα στις προσλήψεις και την κυβέρνηση να κινείται αργά και συχνά κατόπιν εορτής, οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Μήπως όμως έτσι μειώνεται η πίεση στο συνταξιοδοτικό σύστημα, όπως θα έλεγε κάποιος κυνικός;