«Ο κλάδος δεν θα μπορέσει να αντέξει αν δεν προχωρήσει η συγκέντρωσή του σε λιγότερα χέρια. Δεν σηκώνει η αγορά παραπάνω από δύο το πολύ -για να μην πω έναν- μεγάλους ομίλους». Αυτό αναφέρει χαρακτηριστικά ο διευθύνων σύμβουλος της Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες Στέφανος Μανέλλης, συμπληρώνοντας πως «οι ιχθυοκαλλιέργειες είναι δραστηριότητα εντάσεως κεφαλαίου κίνησης και έτσι οι εταιρείες δεν είναι σε θέση να αντέξουν ένα τόσο υψηλό κόστος χρήματος, όπως αυτό που υφίσταται σήμερα η ελληνική οικονομία».

Σε ό,τι αφορά την πρόοδο των συνομιλιών, εκτιμά πως η κατάσταση βρίσκεται σήμερα σχεδόν εκεί όπου βρισκόταν δύο χρόνια πριν!

Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα δυνητικά οφέλη είναι τεράστια. Από την ενοποίηση των τριών εταιρειών θα μπορούσαν να προκύψουν συνέργειες και οικονομίες κλίμακας που ξεκινούν από 20 εκατ. ευρώ τον πρώτο χρόνο και αγγίζουν τα 70 εκατ. ευρώ το 2015!

ΕΡ.: Κύριε Μανέλλη, πώς εξελίσσονται φέτος τα πράγματα στον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας;

ΑΠ.: Η τιμή στο λαβράκι βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας δεκαετίας, ξεπερνώντας τα 6 ευρώ ανά κιλό. Σχετικά χαμηλά βρίσκεται δυστυχώς η τιμή της τσιπούρας, που κυμαίνεται μεταξύ 4 και 4,5 ευρώ, έχοντας κάνει μια σημαντική διόρθωση.

Σε μέσο επίπεδο, λοιπόν, οι τιμές είναι ικανοποιητικές και η ζήτηση ισχυρή. Αντίθετα, ο κλάδος έχει να αντιμετωπίσει δύο κυρίως μεγάλα προβλήματα:

Το πρώτο είναι η αύξηση των τιμών των πρώτων υλών (σόγια, ιχθυάλευρα κ.λπ.), που αποτελούν περίπου το 50% του συνολικού κόστους. Οι προμηθευτές μας μας απέστειλαν νέα αυξημένα τιμολόγια για το δεύτερο εξάμηνο του έτους και αυτό θα μας επιβαρύνει.

Το δεύτερο και σαφώς μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό των υψηλών επιτοκίων. Οι ιχθυοκαλλιέργειες είναι δραστηριότητα εντάσεως κεφαλαίου κίνησης και έτσι οι εταιρείες δεν είναι σε θέση να αντέξουν τόσο υψηλό κόστος χρήματος, όπως αυτό που υφίσταται σήμερα η ελληνική οικονομία, εξαιτίας των προβληματικών δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας και της γενικότερης αβεβαιότητας.

Υπάρχουν φυσικά και άλλα προβλήματα στον κλάδο, όπως η ανυπαρξία χωροταξικού σχεδιασμού, η οποία δημιουργεί μια σειρά θέματα για τις επιχειρήσεις του χώρου. Πάντως, έχουμε λάβει κάποιες υποσχέσεις από τη νέα κυβέρνηση ότι θα εξετάσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα θέματα των ιχθυοκαλλιεργειών.

ΕΡ.: Εξακολουθεί η Ελλάδα να είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός μεσογειακών ψαριών;

ΑΠ.: Εξακολουθεί, αλλά κινδυνεύουμε να βρεθούμε στη δεύτερη θέση πίσω από την Τουρκία, η οποία αναπτύσσεται δυναμικά στο συγκεκριμένο πεδίο. Οι τουρκικές εταιρείες είναι σε γενικές γραμμές καλύτερα κεφαλαιακά διαρθρωμένες και επίσης έχουν πολύ καλή αντιμετώπιση και στήριξη από το τουρκικό κράτος.

ΕΡ.: Οι τρεις μεγάλοι ιχθυοκαλλιεργητικοί όμιλοι της Ελλάδας έχουν αθροιστικά δανεισμό της τάξεως των 500 εκατ. ευρώ. Μπορούν να επιβιώσουν μακροπρόθεσμα, όταν με βάση τα τρέχοντα επιτόκια θα επιβαρύνονται κάθε χρόνο με περίπου 40 εκατ. ευρώ μόνο για τόκους;

ΑΠ.: Είναι εύλογος ο προβληματισμός σας. Ο κλάδος δεν θα μπορέσει να αντέξει αν δεν προχωρήσει η συγκέντρωσή του σε λιγότερα χέρια. Δεν σηκώνει η αγορά παραπάνω από δύο το πολύ -για να μην πω έναν- μεγάλους ομίλους.

Για να επιβιώσει ο κλάδος, που τόσα πολλά έχει προσφέρει μέχρι σήμερα στην ελληνική οικονομία, πρέπει να μειωθεί δραστικά το κόστος. Πρέπει να επενδύσουμε απαραίτητα στην έρευνα, σε νέες τεχνολογίες, στον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και σε νέες μεθόδους marketing και για να γίνουν αυτά χρειάζονται ισχυρά εταιρικά σχήματα και κεφάλαια. Εμείς, αντίθετα, ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου και του μυαλού μας στο πώς θα λύσουμε θέματα με τις διάφορες υπηρεσίες αλλά και στο πώς θα πληρώσουμε τους τόκους και τα άλλα έξοδα…

ΕΡ.: Ωστόσο, το περιβόητο σίριαλ της συγχώνευσης των τριών μεγάλων ομίλων (Νηρέας, Δίας, Σελόντα) κρατάει εδώ και χρόνια…

ΑΠ.: Το οξύμωρο είναι ότι, ενώ ολοένα και πιο έντονα ακούγονται οι φωνές που κατανοούν πως οι συγχωνεύσεις είναι μονόδρομος, η κατάσταση βρίσκεται σήμερα σχεδόν εκεί όπου βρισκόταν δύο χρόνια πριν! Ως στέλεχος του κλάδου, κάνω έκκληση στους μετόχους όλων των εταιρειών να προχωρήσουν στους απαιτούμενους συμβιβασμούς για να βρεθεί η καλύτερη λύση.

ΕΡ.: Κάποιοι εκτιμούν πως για να γίνει η ενοποίηση των τριών μεγάλων δυνάμεων, θα πρέπει απαραίτητα οι τράπεζες να προχωρήσουν σε ένα γερό «κούρεμα» των δανείων τους.

ΑΠ.: Είναι πολύ πρόωρο να πούμε κάτι τέτοιο. Υπάρχουν εκτιμήσεις όπου έχουμε δουλέψει και εμείς στην τεκμηρίωσή τους, από όπου εξάγεται το συμπέρασμα ότι από την ενοποίηση των τριών εταιρειών θα μπορούσαν να προκύψουν συνέργειες και οικονομίες κλίμακας που ξεκινούν από 20 εκατ. ευρώ τον πρώτο χρόνο και αγγίζουν τα 70 εκατ. ευρώ το 2015. Εσείς προηγουμένως ανεβάσατε το ύψος των ετήσιων τόκων των τριών ομίλων στα 40 εκατ. ευρώ και μάλιστα με τα σημερινά επιτόκια που είναι πολύ υψηλά. Άρα, σε μια τέτοια περίπτωση, ο δανεισμός θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί, άνετα να αρχίσει η μείωσή του και να υπάρξει πλεόνασμα για νέες επενδύσεις.

Η λύση λοιπόν είναι να συμφωνηθεί ένα κοινό σχήμα, να υπάρξει κάποια αναδιάρθρωση του δανεισμού από τις τράπεζες (επιμήκυνση) και στη συνέχεια να εφαρμοστεί ένα business plan που θα ελέγχεται και θα οδηγήσει σε πολύ αυξημένο EBITDA (κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων) και κερδοφορίες.

ΕΡ.: Εκτιμάτε ότι οι τράπεζες θα μπορούσαν να δεχτούν μια τέτοια πρόταση;

ΑΠ.: Αν τους υποβάλλαμε ένα αξιόπιστο business plan με δικλίδες ελέγχου από τη μεριά τους, πιστεύω ακράδαντα πως ναι, γιατί με τον τρόπο αυτόν θα εξυπηρετούσαν και τα συμφέροντα των μετόχων τους, αλλά και την ελληνική οικονομία γενικότερα.

***To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε τη συνέντευξη και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε τη συνέντευξη σημαντική, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.