Οραμα και ρεαλισμός

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τη θεμελιώδη διαπίστωση ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγή, δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς, από όποιο μετερίζι κι αν τη θωρεί.

Όπως δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει και με το εξίσου θεμελιώδες, ότι για αυτή την αλλαγή απαιτείται ενότητα στη «βάση» -κοινωνική αποδοχή, δηλαδή- καθώς και συνεννόηση, αν όχι κάτι περισσότερο, μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της.

Υπό αυτό το πρίσμα, η χθεσινή ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκδήλωση για τον εορτασμό της 44ης επετείου από την ίδρυση του κόμματος ήταν εξόχως ρεαλιστική.

Πέραν του ευλόγου και αναμενόμενου «ανοίγματος» που απηύθυνε πέραν των ορίων της παράταξής του, μεταξύ όσων εγκατέλειψαν τη ΝΔ μετά την εκλογική αναμέτρηση του 2004 -ήτοι των «απογοητευμένων»- αλλά και ευρύτερα, προς όσους εκτιμούν ότι συγκαταλέγονται στο κέντρο, την κεντροαριστερά ή ακόμη και την αριστερά, ο κ. Μητσοτάκης απηύθυνε μία έμμεση πλην σαφή πρόσκληση συνεργασίας -εκλογικής ή μετεκλογικής, μέλλει να αποσαφηνιστεί- με τον λοιπό πολιτικό κόσμο ο οποίος συμμερίζεται αυτές τις θεμελιώδεις διαπιστώσεις του.

«Είμαστε πολύ λίγοι για να είμαστε μοιρασμένοι και μας πήγαν πολύ πίσω για να μένουμε ακίνητοι», ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε ενώ αυτή η «διάθεση» συνεργασίας απεικονίζεται κατά τρόπο συμβολικό ακόμη και στο νέο σήμα της ΝΔ που παρουσιάστηκε χθες, επίσης εξόχως αφαιρετικό, το οποίο είναι γαλάζιο και λευκό, που ως χρώμα είναι «έτοιμο να συνεργαστεί με όλα τα άλλα».

Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν των αναμενόμενων αναφορών στην ιστορία του κόμματος και στη συνεισφορά του στη διαμόρφωση της ιστορίας του τόπου -επετειακή εκδήλωση κομματικού χαρακτήρα ήταν εξάλλου η χθεσινή-, η τοποθέτηση Μητσοτάκη εμφανίζει δύο στοιχεία, χαρακτηριστικά των θέσεων και συνάμα αποκαλυπτικά ως προς τις προθέσεις του πολιτικού ανδρός:

Πρώτον, το όραμά του περί της κοινωνίας ως του αθροίσματος των πολιτών της και της ευημερίας που μπορεί να προκύψει  συνολικά, εάν κάθε πολίτης αφεθεί ελεύθερος να υλοποιήσει το δικό του όραμα -μία βαθύτατα φιλελεύθερη άποψη των πραγμάτων- και δεύτερον, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτός ο στόχος  μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με ευρεία συναίνεση. Κοινωνική και πολιτική.

Κατά πόσον θα ευοδωθούν, είτε το  όραμα, είτε η ρεαλιστική διαπίστωση ότι η υπέρβαση των προβλημάτων με τα οποία είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα μπορεί να καταστεί δυνατή μόνο με όρους κοινωνικής και πολιτικής ενότητας ή τουλάχιστον συνεννόησης, είναι άγνωστο.

Αυτό που είναι σαφές, ωστόσο, είναι ότι τούτη είναι η αναγκαία συνθήκη, ώστε η χώρα να πάει μπροστά.

Το επιτάσσει όχι μόνον η ανεργία και εντέλει η ανέχεια στην οποία ακόμη βρίσκεται ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, από την οποία υπόσχεται να μας βγάλει κατά τρόπο αργό και βασανιστικό ο σημερινός ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας, αλλά και το δυνητικά δαιδαλώδες εκλογικό-πολιτικό προσκήνιο με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.

Πολλαπλές κάλπες το 2019 και στο βάθος ο ορίζοντας της απλής αναλογικής καθώς και της ανάδειξης του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας υπόσχονται -υπό τις παρούσες συνθήκες- οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση και υψηλούς τόνους, οι οποίοι ελάχιστα συμβάλλουν στη δημιουργία -του απαραίτητου για την οικονομική ανάκαμψη- κλίματος σταθερότητας.

Η πρόταση Μητσοτάκη εμπεριέχει, τέλος, και μία αρχέγονη πρόκληση για αυτόν τον τόπο: μπορούμε να τα βρούμε -επιτέλους- για να πάμε μπροστά;