Το χαμένο στοίχημα της καθημερινότητας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τη χρονιά που μας έρχεται, θα στηθούν στη χώρα μας όλων των ειδών οι κάλπες. Αυτοδιοικητικές, εθνικές και βεβαίως ευρωπαϊκές.

Όποια κι αν είναι η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, ωστόσο, η δουλειά των επόμενων αιρετών, τόσο σε τοπικό/περιφερειακό επίπεδο όσο και σε εθνικό, θα είναι πιο δύσκολη παρά ποτέ, στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου. Και τούτο, διότι δεν θα είναι μόνο μία δουλειά ανασυγκρότησης και ανάκαμψης στο οικονομικό πεδίο αλλά -και ενδεχομένως κυριότερα- στο κοινωνικό.

Κατά την τελευταία δεκαετία, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, η χώρα μας βίωσε μία πρωτοφανή ύφεση, που δύσκολα απαντάται σε καιρό ειρήνης. Η απαξίωση των κάθε λογής στοιχείων ενεργητικού, η αποεπένδυση και η αδυναμία υλοποίησης ακόμη και έργων συντήρησης δεν χαρακτήρισε μόνον το οικονομικό πεδίο αλλά συνολικά τη χώρα.

Οι ίδιοι οι πολίτες, ελέω κρίσης και οικονομικής δυσπραγίας, έπαψαν να επενδύουν ακόμη και για τη συντήρηση της ακίνητης περιουσίας τους, ενώ πολλοί, αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας, εγκατέλειψαν τη χώρα ή έβαλαν «φρένο» στο στήσιμο ενός νέου νοικοκυριού.  Ως αποτέλεσμα, όπως μας είπε πρόσφατα και ο ΣΕΒ, γινόμαστε λιγότεροι και θα συνεχίσουμε να γινόμαστε λιγότεροι, όσο κρατούν έτσι τα πράγματα.

Όσο το γκρίζο πλανάται γύρω μας, με το αστικό πράσινο να αφήνεται στη μοίρα του και να ρημάζει, όσο το κέντρο της Αθήνας, στην οποία ακόμη κατοικούν ο ένας στους δύο πολίτες αυτής της χώρας, συνεχίζει να γκετοποιείται, εξαιτίας της μίας ή της άλλης αιτίας, όσο οι πολίτες αποξενώνονται στην ίδια τους την πόλη, τόσο θα μαυρίζει όλο αυτό το πράγμα που αποκαλούμε «καθημερινότητα».

Άνθρωποι που ακόμη κι αν εργάζονται δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μία στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση, που δεν μπορούν να συντηρήσουν τα οχήματά τους, τα σπίτια τους, να προσφέρουν έστω «κάτι» στην οικογένειά τους, ακόμη και τώρα στις γιορτές, δεν λογαριάζουν ως κανονική την καθημερινότητά τους.  Άνθρωποι που δεν μπορούν να θερμάνουν το ίδιο τους το σπίτι τον χειμώνα ή που υποφέρουν από... κουνούπια το καλοκαίρι επειδή πολλοί δήμοι δεν υλοποιούν τα ετήσια προγράμματα αντικωνωπικών ψεκασμών, δεν περνάνε «κανονικά».

Δεν συνιστά «επιστροφή στην κανονικότητα» όλο αυτό, από όποια σκοπιά κι αν το δεις.

Υπό ακριβώς αυτό το πρίσμα, η δουλειά που θα πρέπει να κάνουν οι «επόμενοι», όποιο χρώμα-καπέλο κι αν φοράνε, δεν θα αφορά μόνον τα «συνήθη και αναμενόμενα» αλλά θα είναι μία δουλειά ανοικοδόμησης εκ θεμελίων.

Τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Το πιο δύσκολο κομμάτι της, δε, θα είναι να μπορέσουν να πείσουν ότι έχουν τις απαντήσεις στα προβλήματα αυτά, καθώς ουδείς, πλέον, τρέφει αυταπάτες.

Ίσως, μάλιστα, εάν τα πράγματα συνεχίσουν να κινούνται με τους παρόντες ρυθμούς έντασης και αντιπαράθεσης στο πολιτικό προσκήνιο και εάν η συναίνεση ως προς το τι ακριβώς απαιτείται ώστε να επιστρέψουμε σε κάποιου είδους κανονικότητα τελικά δεν βρεθεί, όλο αυτό το «πράγμα» να μην έχει «γυρισμό». Τουλάχιστον, όχι άμεσα ή σύντομα.

Διότι η αντιστροφή της τάσης και η αλλαγή συμπεριφορών έχει ως προαπαιτούμενο το «κοινό όραμα» και αυτό εκλείπει στις ημέρες μας. Όχι μόνο διότι ουδείς εμφανίζεται πρόθυμος ή ικανός να το προσφέρει, αλλά κυριότερα διότι ελάχιστοι, πλέον, θα τον πίστευαν.