Η δόση «κρατισμού» που χρειάζεται η χώρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από την παρούσα κρίση οφείλουμε να εξέλθουμε σοφότεροι. Οφείλουμε, για παράδειγμα, να αντιληφθούμε -επιτέλους- σε αυτόν τον τόπο τα μειονεκτήματα που συνοδεύουν τον υψηλό βαθμό εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από μία και μόνο βιομηχανία, την τουριστική.

Ένα «μάθημα» που δεν πήραμε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης, με την κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου. Όπως αντίστοιχα οφείλουμε -επιτέλους- να αντιληφθούμε τη μειονεκτική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, εξαιτίας της σταδιακής αποβιομηχάνισής της.

Να μετουσιώσουμε σε πράξη, δηλαδή, διαπιστώσεις οι οποίες, αν και συνοδεύουν την οικονομική ζωή του τόπου για το σύνολο, σχεδόν, της Mεταπολίτευσης -ή τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1980, οπότε άρχισε η βιομηχανική συρρίκνωση-, ουδέποτε συνοδεύτηκαν από έργα.

Μία κατάσταση η οποία έχει οδηγήσει τον τόπο εδώ και χρόνια στο να εξαρτάται αποκλειστικά από τρίτες χώρες για την εξασφάλιση προϊόντων και την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του σε υγειονομικά ή άλλα υλικά και βεβαίως στον εκμηδενισμό του όποιου βαθμού αυτάρκειας προϋπήρχε. Γεγονός το οποίο, βεβαίως, ανέδειξε περίτρανα η τρέχουσα κρίση.

Τέτοιου βαθμού αναδιοργάνωση, όμως, δεν μπορεί να είναι το έργο ουδενός ιδιώτη και ουδεμίας εταιρείας, αυτονόμως. Απαιτεί την επανεμπλοκή του δημόσιου τομέα και την «επανεφεύρεση» της συνεργασίας του με τον ιδιωτικό, σε όλα τα επίπεδα.

Με λίγα λόγια, απαιτεί το «ξαναστήσιμο» της ελληνικής οικονομίας σε νέες βάσεις. Μία διαδικασία, με την οποία αναμένεται ούτως ή άλλως να βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα, υπό το φως εκτιμήσεων περί ύφεσης που κυμαίνονται από το -4% (Χρ. Σταϊκούρας), το -9% (Goldman Sachs) έως και το -35% (ΟΟΣΑ).

Με την ένταση και τη χρονική έκταση της παρούσας πανδημίας να είναι επί της ουσίας άγνωστες και να επηρεάζουν έτσι τον χρόνο αλλά και τις δυνατότητες επανεκκίνησης της οικονομίας, αυτή η αναδιοργάνωση θα ήταν απαραίτητη σε οποιαδήποτε περίπτωση -ακόμη και χωρίς την αλλαγή οικονομικού μοντέλου. Πολλώ δε μάλλον υπό το φως του βαθμού εξάρτησης της οικονομίας από την τουριστική βιομηχανία.

Υπό αυτό το πρίσμα, η χώρα χρειάζεται την εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου συνεργασίας μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Μία νέα μορφή λειτουργίας της ελληνικής γραφειοκρατίας και μία νέα μορφή λογοδοσίας. Με λίγα λόγια, την εξασφάλιση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία του δημοσίου, με στόχο τη βέλτιστη ικανοποίηση των αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας.

Μίας οικονομίας, ωστόσο, η οποία θα κινείται σε μεγάλο βαθμό στη βάση κεντρικών στοχεύσεων πολιτικής για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων σε τομείς μείζονος ενδιαφέροντος, όπως η άμυνα, η υγεία, η μεταποίηση/βιομηχανία κ.α.

Από «καθημερινές πρακτικές», όπως είναι για παράδειγμα, το είδος των ελέγχων στα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας, οι οποίοι θα πρέπει υποχρεωτικά πλέον να έχουν και υγειονομικό χαρακτήρα, έως την προώθηση μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέψουν την ανασύσταση της ελληνικής βιομηχανίας, το «βιβλίο» της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να ξαναγραφτεί.

Όχι με στείρες εμμονές σε πρότυπα του παρελθόντος, είτε περί κεντρικά ελεγχόμενων οικονομιών είτε περί αγορών πλήρους ελευθερίας, αλλά με γνώμονα τη θωράκιση της χώρας έναντι οποιασδήποτε κρίσης, υγειονομικού, αμυντικού ή άλλου χαρακτήρα και την εξασφάλιση της οικονομικής ευημερίας της.

Ας είναι αυτό το «όφελος» του δράματος που ζούμε.