Ο κορωνοϊός και η πορεία από το success story στο lockdown

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε εμβόλιο υπάρχει ούτε και θεραπεία για την πανδημία που πλήττει εδώ και μήνες την υφήλιο. Υπ’ αυτό το πρίσμα, το δίλημμα προ του οποίου έθεσε χθες τους πολίτες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, «αυτοπροστασία ή καραντίνα», είναι όχι μόνον υπαρκτό αλλά αντικατοπτρίζει όντως την πραγματικότητα.

Αποτελεί, ωστόσο, ομολογία ήττας η ανάγκη διατύπωσής του, μετά από τόσους μήνες μίας ομολογουμένως καλύτερης, τόσο υπό τις περιστάσεις όσο και συγκριτικά με άλλες χώρες, πορείας για την Ελλάδα.

Ακόμη και σήμερα, που η πανδημία εμφανίζεται να καλπάζει εκ νέου στην πατρίδα μας, τα συγκριτικά στοιχεία που επικαλέστηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός καθιστούν σαφές ότι η Ελλάδα αντεπεξήλθε καλύτερα έναντι άλλων στη μέχρι τούδε αντιμετώπιση της πανδημίας. Ασφαλώς από πλευράς ανθρώπινου κόστους, που είναι το μείζον, αλλά ενδεχομένως και στο οικονομικό πεδίο.

Παρά ταύτα, το δίλημμα παραμένει κατά τρόπο επιτακτικό, υπό το φως της διπλής αστοχίας η οποία μεσολάβησε από τον τερματισμό της πρώτης καραντίνας έως τώρα, που προσπαθούμε να αποφύγουμε μία καινούργια.

Αστοχίας της κυβέρνησης αλλά και των πολιτών. Μπορεί ο αριθμός των κλινών ΜΕΘ σχεδόν να διπλασιάστηκε σε διάστημα ενός έτους, από 557 πέρυσι σε σχεδόν 1.000 εφέτος και να υπάρχουν σχέδια για την περαιτέρω αύξησή τους, όμως γεγονός παραμένει ότι περισσότερα από τα δυο τρίτα αυτών των κλινών έχουν ήδη καλυφθεί, ωθώντας τους ειδικούς να ζητούν άμεσο lockdown.

Μπορεί να αναμένεται να προστεθούν 250 λεωφορεία στον συγκοινωνιακό στόλο της Αττικής, όμως, τα μέσα μεταφοράς έως σήμερα αποδεικνύονται ανεπαρκή υπό τις περιστάσεις.

Τι μας δείχνει, όμως, η παρούσα σπουδή και ποια η ανάγκη να την επιδείξουμε τώρα; Μα το προφανές. Χάσαμε χρόνο. Αφήσαμε μία λαμπρή ευκαιρία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας.

Από τον Φεβρουάριο έως σήμερα, αυτό το διάστημα των επτά μηνών που μεσολάβησαν, μπορεί να έγιναν πολλά, συμπεριλαμβανομένης της προόδου στην ψηφιακή διακυβέρνηση, όμως, εκ των πραγμάτων, αποδεικνύονται σήμερα λίγα και ανεπαρκή.

Οι ΜΕΘ δεν φτάνουν, τα δρομολόγια δεν αρκούν και, ίσως κυριότερα, οι πολίτες αφέθηκαν να πιστέψουν, στη ραστώνη του καλοκαιριού, ότι το θεριό ηρέμησε και πως ο κίνδυνος μειώθηκε.

Ούτε η κυβέρνηση είναι ποιμένας ούτε οι πολίτες ποίμνιο. Όμως, η μάχη της μάσκας δεν δόθηκε μέσα στο καλοκαίρι. Οι έλεγχοι χαλάρωσαν, τα λουκέτα στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος σταμάτησαν, οι σχεδιασμοί για την επάνοδο στη σχολική χρονιά αποδείχτηκαν, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, άστοχοι. Το κράτος αποδείχθηκε, σε πολλές περιπτώσεις, απόν και οι πολίτες δεν έλαβαν τα προσήκοντα μηνύματα.

Ως αποτέλεσμα, δε, αυτής της ολιγωρίας, τίθεται σήμερα η ανάγκη διατύπωσης του -καθ' όλα ορθού κατά τα λοιπά- διλήμματος, «αυτοπροστασία ή καραντίνα». Πρόκειται, όμως -κατά πάσα βεβαιότητα- περί ενός φαύλου διλήμματος.

Πρώτον, διότι έχει χαθεί, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, ένα σημαντικό μέρος της κοινωνικής ανταπόκρισης στην τήρηση των μέτρων και δεύτερον, διότι υποκρύπτεται έτσι ο χαμένος χρόνος στην καλύτερη θωράκιση της χώρας έναντι αυτής της πανδημίας.

Πλέον, οπισθοδρομούμε σε έννοιες όπως η «αυτοπροστασία» ενώ θα έπρεπε να τις είχαμε ενστερνιστεί και εμπεδώσει από την αρχή της παρούσας κρίσης. Πλέον, σπεύδουμε να κάνουμε έκτακτες προμήθειες υλικού και προσλήψεις, ενώ τα όποια κενά θα έπρεπε να είχαν ήδη καλυφθεί.

Χρόνο είχαμε και από ό,τι φαίνεται, τον ξοδέψαμε, ελπίζοντας ότι έχουμε αποφύγει τα χειρότερα. 

Η εικόνα είναι όμως... άλλη.