Η λάθος γιατρειά στην πανδημία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ενόσω η παρούσα κυβέρνηση αναμένει να αποδώσουν τα τελευταία μέτρα που επέβαλε για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, ας ελπίσουμε όχι μάταια, ίσως θα ήταν χρήσιμο να υπάρξουν «δεύτερες σκέψεις» σχετικά με τις… σχέσεις μας με αυτή την πανδημία.

Με τον διπλό αγώνα για την εξεύρεση εμβολίου και αποτελεσματικής θεραπείας για τη νόσο Covid-19 να μην είναι ακόμη νικηφόρος, το μόνο δεδομένο σε σχέση με την πανδημία είναι πως θα μας συντροφεύει ακόμη για καιρό.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο τρόπος αντιμετώπισής της, όχι μόνον εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας αλλά και σειράς άλλων κρατών, είναι εσφαλμένος. Και τούτο διότι ο χρονικός του ορίζοντας αφορά στην άμεση πορεία των πραγμάτων, στερούμενος της αναγκαίας προοπτικής.

Να το κάνουμε απλούστερο;

Λαμπρό παράδειγμα η υπόθεση των σχολείων, η λειτουργία των οποίων εφεξής απαιτεί μικρότερα σχολικά τμήματα, από πλευράς αριθμού μαθητών και αυξημένη χρήση της τηλεκπαίδευσης. Απαιτεί, με άλλα λόγια, περισσότερο διδακτικό προσωπικό και μεγαλύτερες προμήθειες του απαραίτητου εξοπλισμού πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Εάν η Ελληνική Πολιτεία δεν προσμετρήσει μία προοπτική χρόνου στην αντιμετώπιση της παρούσας πανδημίας, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας θα είναι λειψό και δεν θα παράγει το ζητούμενο αποτέλεσμα για όσο καιρό διαρκεί αυτή η πανδημία. Όχι πως το παράγει με τον υφιστάμενο σχεδιασμό του… αλλά αυτό είναι μία άλλη... συζήτηση.

Αντίστοιχα, το παράδειγμα των αναγκών που αντιμετωπίζει σήμερα το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να βρει άμεση εφαρμογή στο σύνολο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Από τη λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του αριθμού των ΜΕΘ που αυτό διαθέτει, έως τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραιώνονται οι καθημερινές εργασίες στα γραφεία ιδιωτικών εταιρειών ή στο λιανεμπόριο, η ύπαρξη της πανδημίας απαιτεί άλλους κώδικες, άλλα πρωτόκολλα και άλλες πρακτικές εκ μέρους των συμμετεχόντων σε κάθε τομέα, από εκείνες που εφαρμόζονται σήμερα.

Για παράδειγμα, η καθολική υποχρεωτική χρήση της μάσκας είναι ένα μέτρο από το οποίο έχει σκοπίμως απόσχει η Πολιτεία, για λόγους οι οποίοι, κατά την ταπεινή εκτίμηση της στήλης, απέχουν της λογικής. Η θέσπιση του συγκεκριμένου μέτρου θα μπορούσε, με μαθηματική ακρίβεια, να οδηγήσει σε μικρότερο ανθρώπινο κόστος αλλά και σε ελάφρυνση του βάρους που υφίσταται το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μακρόπνοες αλλαγές αυτού του είδους εκτός από σχεδιασμό απαιτούν και χρηματοδότηση και υπ’ αυτό το πρίσμα η κατάρτιση τόσο του προϋπολογισμού, η κατάθεση του οποίου επίκειται, όσο και του ελληνικού «επιχειρησιακού σχεδίου» στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης, οφείλουν να έχουν ως γνώμονα τις αυξημένες ανάγκες που προκύπτουν από την παρούσα συγκυρία.

Αποτελεί, δε, η παρούσα κρίση, σπάνια ευκαιρία προώθησης σειράς αναγκαίων αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα, προωθώντας μέτρα αποκέντρωσης και τηλεργασίας, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα συναντούσαν, κατά πάσα βεβαιότητα, αντιδράσεις παγιωμένων συντεχνιακών συμφερόντων, υπό το φως των δυνατοτήτων αξιολόγησης που παρέχουν για το έργο που επιτελεί ο κάθε εργαζόμενος.

Έτσι, λοιπόν, ενόσω η φιλτάτη κ. Α. Πελώνη, αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, επαίρεται για τις καλύτερες επιδημιολογικές επιδόσεις της χώρας μας έναντι σειράς άλλων, αντιστοίχων μεγεθών, ευρωπαϊκών κρατών, θα ήταν χρήσιμο να εφεύρουμε τρόπους για τη διατήρηση αυτών των επιδόσεων και στο μέλλον.

Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, αυτό δείχνει η καθ' όλα ανησυχητική τροπή που λαμβάνει η πανδημία στην πατρίδα μας.